Απο τις πιο αδικημενες ταινιες...

Η τελευταια ταινια που ειδα ηταν χθες του Mike Nichols το Παιχνιδια Εξουσιας. Τι αδικημενη ταινια... Απο τις πιο ωραιες πολιτικες ταινιες που εχω δει. Μα να παιρνει μονο μια υποψηφιοτητα για β αντρικο ρολο που αν δεν ηταν ο Bardem εκεινη τη χρονια θα το επαιρνε ο Philip Seymour Hoffman για την φοβερη ερμηνεια του ως πρακτορας ελληνικης καταγωγης στο Παιχνιδια Εξουσιας. Μερικες φορες δεν μπορω να καταλαβω πως κρινει η ακαδημια και αγνοησε αυτην την ταινια. Καταρχας ας αρχισουμε με το story της ταινιας, ο Charles Wilson, πρωην αξιωματικος του Αμερικανικου Πολεμικου Ναυτικου, νυν γερουσιαστης, με προβληματα συμπεριφορας, γυναικας, χρηστης ναρκωτικων και υπευθυνος μιας επιτροπης χρηματοδοτησης επιχειρησεων στη CIA, περιπου στις αρχες της δεκατιας του 80 διαβαζει για τους χιλιαδες Αφγανους προσφυγες λογω της Ρωσικης επιθεσης και βαζει στοχο να τους βοηθησει, ωστε φυσικα να τους παρει με το μερος του (αυτους και τα πετρελαια της περιοχης) και ταυτοχρονα να κατατροπωσει τη Ρωσια. Ετσι η μεχρι τοτε οικονομικη βοηθεια των 5 εκατομυριων δολλαριων ανεβηκε στα 10 αλλα οχι περισσοτερα. Ο σκοπος ειναι να μαζευτουν περισσοτερα, πολλα περισσοτερα χρηματα για να σταλουν στους Αφγανους, χρηματα που ομως η Αμερικανικη κυβερνηση δε δινει. Σε αυτην την προσπαθεια τον ενθαρυνει η Joanne Herring, ερωμενη πολυεκατομυριουχου, tv-persona, φανατικη χριστιανη η οποια μισει τους κουμουνιστες και θελει να βοηθησει τους Αφγανους μαχητες της ελευθεριας. Αυτη ειναι που τον συστηνει στον πληθωρικο και θρασυτατο Gust Avrakotos, Ελληνοαμερικανο πρακτορα της CIA που εχει μια εξωφρενικη ιδεα με ποιον τροπο να βρουν τα λεφτα. Αυτο ειναι το story της ταινιας με λιγα λογια που ειναι αληθινη ιστορια. Εχω ξαναγραψει οτι για να κρινουμε μια ταινια κοιταμε 3 πραγματα σκηνοθεσια,σεναριο,ηθοποιους. Ας ξεκινησουμε με την σκηνοθεσια που ειναι εκπληκτικη πραγματικα ο Mike Nichols ειναι μεσα στο top-5 των σημερινων σκηνοθετων. Η ιστορια ξεδιπλωνεται αριστοτεχνικα, οσο σημαντικο και επικαιρο και αν ειναι το θεμα, ο Nichols το χειριζεται με πολυ αναλαφρο υφος, χωρις να το φτανει βεβαια στα ορια της κωμωδιας αλλα να το παρουσιαζει ως πολιτικη σατιρα. Βεβαια το τοσο αναλαφρο υφος για κατι τοσο σοβαρο που τα αποτελεσματα του ειναι τοσο φανερα σημερα, ισως σε μερικους ξενισει (σε μενα παντως οχι) μιας και το κανει ιδιαιτερα κυνικο. Αν και δεν μπορω να κατηγορησω τους Ρωσους που απαγορευσαν την προβολη της ταινιας στη χωρα τους μιας και τους χλευαζει και τους παρουσιαζει ως ζωα και το θανατο τους, εορταστικο γεγονος. Ο σκηνοθετης παρ' ολ' αυτα δεν παιρνει πολιτικη θεση και αυτο που παρουσιαζει δεν ειναι τιποτα παραπανω απο το κλιμα που επικρατουσε εκεινη την εποχη στις Ηνωμενες Πολιτειες. Η μεγαλυτερη επιτυχια του Nichols ειναι η ασταματητη δραση, χωρις ιχνος κοιλιας στη ροη της ταινιας. Δεν υπαρχουν μακριοι ακαταλαβιστικοι πολιτικοι διαλογοι, παρα μονο γρηγορες ατακες και εξυπνο μονταζ. Το σεναριο που ειναι η πραγματικη ιστορια ενος γερουσιαστη δουλευτηκε παρα πολυ καλα απο τον Aaron Sorkin(σεναριογραφος) που με εξυπνες ατακες βοηθησε πολυ στη δραση της ταινιας. Οι ηθοποιοι τωρα ηταν καλοι εως πολυ καλοι. Ειπαμε ο Hoffman αν δεν ηταν o Bardem θα το ειχε παρει το αγαλματακι. Tωρα ο Hanks ηταν καλος δηλαδη σε επειθε οτι θα μπορουσε να ηταν ο συγκεκριμενος πολιτικος αλλα θα μπορουσε να κανει παραπανω πραγματα. H Julia Roberts αν και δεν ειχε αρκετο χρονο στην ταινια δεν μπορω να πω οτι με ξετρελανε. Περισσοτερο προσπαθησε να μιμηθει το ρολο παρα να τον υποδυθει. Ο ρολος της δεν μπορω να πω οτι ηταν αρκετα δυσκολος αλλα δεν με επεισε. Τελικα κατα την γνωμη μου αν και η ταινια επρεπε να θεωρηθει αριστουργημα και να σαρωσει στα Oscar αδικηθηκε επιδεικτικα...