Nick the Greek ενας μυθος...4

“Ποτέ δεν σκέφτηκα να πάρω μερίδιο από το χέρι του ντίλερ, με όσα εκατομμύρια και αν είχα ή χρωστούσα. Δεν είχα καμία αμφιβολία για το χαρακτήρα αυτών που ήταν από την άλλη πλευρά των παιχτών και του τραπεζιού ή της δικής μου θέσης. Ήταν τίμιοι επειδή φοβούνταν να είναι αλλιώς. Δώσε τους μία ευκαιρία και θα σε κλέψουν εν ψυχρώ.
Ήμουν ίσως λίγο πιο ενθουσιώδης εκείνο τον καιρό. Μετά από 24ωρο παιχνίδι πόκερ, πήγαινα στο ελληνικό ρεστοράν και έπαιζα τάβλι με έναν γέρο μικρέμπορο του δρόμου που ήξερα. Την επόμενη χρονιά άρχισα να στέλνω δώρα με χρήματα στους γονείς μου πίσω στην πατρίδα. Ο πατέρας μου ήταν κατευχαριστημένος που μάθαινε ότι ο γιος του ,που νόμιζε ότι ήταν στις ναυτιλιακές επιχειρήσεις . τα πήγαινε τόσο καλά.
Όταν όμως έλαβε ένα τσεκ των 20.000 δολαρίων προβληματίστηκε, η Αμερική θα πρέπει να είναι το κάτι άλλο σκέφτηκε. Σύντομα μετά η μητέρα μου έστειλε τον πατέρα μου στο Σικάγο για να δει ότι ήμουν σε καλό δρόμο και ότι θα παντρευόμουν .Ναι φυσικά, ήμουν ήδη 21 χρονών.
Σαν κεφαλή του σπιτιού ο πατέρας μου είχε την αποστολή να επιλέξει την νύφη. Ο πατέρας μου ήταν πολύ σοβαρός και είχε ένα μεγάλο μουστάκι. Ήταν όλος κοσμιότητα και καθήκον. Μόλις έφτασε στο Σικάγο το πρώτο πράγμα που ήθελε να δει ήταν το ναυτιλιακό μου γραφείο όπου υποτίθετο ότι έπρεπε να δουλεύω. Καθότι όμως ο τόπος εργασίας μου δεν ήταν σταθερός ,και καθώς δεχόμουν στην πράσινη τσόχα σαν συμπαίκτες, δολοφόνους και εμπρηστές, εδώ υπήρχε ένα πρόβλημα.
Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο από το να παραδεχτώ ότι η παλιά μου ναυτιλιακή εταιρία ήρθε αντιμέτωπη με οικονομικά πλήγματα και ότι αναζητούσα κάτι καινούριο. Γύρισα τον πατέρα μου σε όλο το Σικάγο ντύνοντας τον με τα καλύτερα ρούχα. Όταν έπρεπε να λείπω επειδή θα έψαχνα για κάτι καινούριο, μίσθωσα έναν φίλο με 25 δολ. την μέρα ώστε να κρατάει τον πατέρα μου απασχολημένο, δείχνοντας του την πόλη και κρατώντας τον μακριά από τους τύπους που συναναστρεφόμουν όπως ο Suitcase Johnson, King George και Joe the Hearse.
Αλλά τελικά ήμουν αναγκασμένος να παρατήσω τις συνήθεις μου δραστηριότητες. Ο πατέρας μου απολάμβανε το Σικάγο, αλλά είχε την αποστολή του και έτσι με λεπτότητα γνωριζόταν με τις ελληνικές οικογένειες της πόλης μέχρι να βρει μία κοπέλα που πίστευε ότι θα ταίριαζε. Ήταν στην διαδικασία να με γνωρίσει στους γονείς της κοπέλας, λέγοντας τους όλα τα καλά νέα για μένα, όταν και αυτοί με τη σειρά τους του είπαν τα καλά νέα για μένα.
Ο πατέρας μου εξοργίστηκε και ακύρωσε την προξενιά. Τότε πήγαμε να δούμε έναν φίλο του που είχε ένα εστιατόριο και του ζήτησε να με προσλάβει σαν σερβιτόρο. Έτσι αφού ξεκαθαρίσαμε τι θα πρέπει να κάνω στο μέλλον βρέθηκα με μία πετσέτα φαγητού στο μπράτσο σερβίροντας του το επιδόρπιο. Μου είπε λοιπόν ο πατέρας μου ότι εάν δουλέψω σκληρά θα μπορέσω να έχω στο μέλλον το δικό μου ρεστοράν. Του είπα ότι έχω κάθε ελπίδα για το μέλλον.
Την επόμενη χρονιά άρχισα να ταξιδεύω εκτός Σικάγου για να βρω δράση. Η ζωή μου σαν παίκτης άρχισε πλέον να διαμορφώνεται και θα με ακολουθούσε στην υπόλοιπη μου ζωή. Επισκέφτηκα όλες σχεδόν τις πόλεις με καλές ιπποδρομίες. Έπαιξα πόκερ ,με τους ψυχρούς και ικανούς παίκτες του Σικάγου, Ντητρόιτ, Νέας Υόρκης , Βοστώνης και άλλων πόλεων.
Αυτή την εποχή έκανα μία συμβολή στον Αμερικανικό τζόγο, που κάποιοι εγκωμίασαν και άλλοι καταράστηκαν. Έβγαλα το παιχνίδι με τα ζάρια από τα πίσω δωμάτια και τα έκανα αξιοσέβαστα. Ανακάλυψα τα ζάρια στο Σικάγο και συναρπάστηκα από αυτά. Ένα απόγευμα πρότεινα σαν αλλαγή, να το γυρίσουμε στο παιχνίδι με τα ζάρια, σε κάποιους επιχειρηματίες , εργοστασιάρχες και επαγγελματίες παίκτες που ήταν οι σταθεροί μου αντίπαλοι.
Tο δοκίμασαν και πολύ γρήγορα μεγάλα χρηματικά ποσά άρχισαν να αλλάζουν τσέπες με ασύλληπτη ταχύτητα. Εγώ ο ίδιος έχασα περισσότερα από 400.000 δολάρια σε 4 μήνες. Ήμουν κατευχαριστημένος. Στην Νέα Υόρκη όπου η φήμη μου άρχισε να μεγαλώνει , άρχισε να με ακολουθεί η καλή κοινωνία του τζόγου. Για οτιδήποτε και αν ήθελα να παίξω η δράση ήταν μεγάλη.
Μία μέρα στο Piping Rock Club στην Σαρατόγκα τρόμαξα τον μάνατζερ βγάζοντας ένα ζευγάρι κόκαλα από την τσέπη μου και προκάλεσα το σύνολο των πελατών για μερικές πάσες. Οι πελάτες ανταποκρίθηκαν. Την ίδια μέρα ο μάνατζερ τοποθέτησε ένα τραπέζι για ζάρια. Αυτό που αποφάσισε να κάνει το κλαμπ ήταν κοινωνικά σωστό για την χώρα. Από τότε το παιχνίδι ζαριών έγινε θεσμός για όλες τις λέσχες στην αρχή και κατόπιν για τα καζίνο.