Nick the Greek ενας μυθος

Αγαπητοί αναγνώστες,
Στα μέσα της δεκαετίας του 80 ,την εποχή περίπου που άρχισα να παίζω πόκα στα καφενεία, διάβασα το βιβλίο του Χάρρυ Μαρκ Πετράκη : Νικ δε Γκρηκ. Η ελληνική του έκδοση είναι πλέον εξαντλημένη. Το μυθιστόρημα αυτό ξύπνησε μέσα μου μία επιθυμία να μάθω περισσότερα για τον τζόγο και τον κεντρικό του ήρωα τον Νικόλαο Αντρέα Δάνδολο.
Θα μοιραστώ μαζί σας ότι έμαθα αλλά κάθε αναγνώστης έχει να μάθει πολλά διαφορετικά πράγματα ακόμη. Είναι αυτό το κάτι άλλο που θέλω να καταλάβω, αυτή την άλλη ποιότητα που θέλω να βιώσω. Η ακτινοβολία που εκπέμπεται πάνω μου όταν διαβάζω και σκέφτομαι για τον Νικ ,αφήνει όλα μου τα υπαρξιακά ερωτήματα ανοιχτά.
Δεν μπορούμε να γίνουμε Νικ δε Γκρηκ αλλά μπορούμε να γίνουμε ο εαυτός μας. Μπορούμε με όπλο την γνώση να ανοίξουμε την πόρτα του μονοπατιού και μέσα από την εμπειρία και την δράση τις πόρτες της ψυχής και του πνεύματος.
Ο Νικ δεν επεδίωξε ποτέ την δημοσιότητα (έδωσε μόνο μία δημόσια συνέντευξη), γι’αυτό το αφιέρωμα αυτό δεν θέλει να βάλει τον Νικ μέσα στην ιστορία ,αλλά να αφουγκραστεί τις δονήσεις που εκπέμπονται από τα βάθη του κόσμου των ανθρώπων που αγαπούν το ρίσκο, που εμπνέονται από την πρόκληση της αναζήτησης και εξερεύνησης του αγνώστου.
Ο Νικ αγαπούσε το ρίσκο ,την φιλοσοφία και την αντισυμβατικότητα. Δεν του άρεσε ο τίτλος επαγγελματίας παίκτης. Ήταν απλά ένας άνθρωπος της δράσης, η κοσμοθεωρία του και το παιχνίδι του αντικατοπτρίζονταν το ένα μέσα στο άλλο. Ήταν άριστος γνώστης των παιχνιδιών που έπαιζε και των κινδύνων που αυτά κρύβουν.
Αναζητούσε τα μεγαλύτερα παιχνίδια, τα μεγαλύτερα ρίσκα εκεί όπου η συγκίνηση, η χαρά , η αγωνία είναι πέρα από κάθε περιγραφή. Ήταν ένας από τους μεγαλύτερους παίκτες όλων των εποχών.
Μήπως η ζωή παίζει μαζί μας, παίζει με τις βαθιές μας ανησυχίες, με την τάση μας να αφιερωνόμαστε σε ότι αγαπάμε και ελπίζουμε χωρίς παράλληλα να αποδεχόμαστε την ανάγκη της συμφιλίωσης μας με το ρίσκο και τις δοκιμασίες της ζωής;
Ας παίξουμε λοιπόν και εμείς με την ζωή, ας κάνουμε την ζωή παιχνίδι.