Ο Νικ έκανε το Λας Βέγκας σχεδόν μόνιμη έδρα του το 1943, μένοντας όλο και μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα σε αυτό. Το γεγονός αυτό δεν έμοιαζε να περιορίζει μόνο τα ταξίδια και την ελεύθερη ζωή του Νικ αλλά έβαλε και σε δοκιμασία το πνεύμα της ανεξαρτησίας και αντισυμβατικότητας που τον χαρακτήριζε.
Παλεύοντας για την ελευθερία του ο Νικ απέρριψε μία πολύ δελεαστική προσφορά για το 50% του νεόκτιστου καζίνο Last Frontier με πολύ μικρό αντίτιμο ( το καζίνο πουλήθηκε το 1953 για 5εκ. δολάρια, και ξεκίνησε την λειτουργία του τον Οκτώβριο του 1942), μεγάλο μερίδιο από το El Rancho Vegas που κοστολογούνταν το 1945 2,5 εκατομμύρια δολάρια, δελεαστική προσφορά επίσης από το κόστους πολλών εκατομμυρίων καζίνο Flamingo (για το οποίο έχασε την ζωή του ο γκάνγκστερ Bugsy Siegel), το τεράστιο καζίνο Desert Inn, στο οποίο προτάθηκε να έχει συμμετοχή στα κέρδη χωρίς αυτό να του στοιχίσει τίποτα, και επίσης δελεαστική προσφορά από το πιο ακριβό από όλα στο Στριπ το καζίνο Sands.
Το μόνο που ζητήθηκε από τον Νικ χωρίς ο ίδιος να πληρώσει κανένα ή ένα πολύ μικρό τίμημα ήταν να διευθύνει τα καζίνο ή τουλάχιστον να προσδώσει το όνομα του σε αυτά. Υπήρχε ένας προέχων λόγος που απέρριπτε συνεχώς όλες τις προτάσεις. Ήταν ένας παίκτης που έπαιζε για μεγάλα ποσά, ένας ανεξάρτητος τζογαδόρος. Θεωρούσε τον οργανωμένο τζόγο σε καζίνο, τον αποκαλούμενο και «εσωτερικό», με τα μικρά του όρια και σταθερά ποσοστά, τίποτα παραπάνω από ένα πολυκατάστημα της τύχης.
Στο Λας Βέγκας ο Νικ αισθάνθηκε ότι οι περισσότεροι από αυτούς που διοικούν και διευθύνουν τα καζίνο-ξενοδοχεία, είναι επιχειρηματίες και όχι τζογαδόροι. Το ενδιαφέρον και συμφέρον τους ήταν σε ένα εγγυημένο κάθε χρόνο έσοδο από εκατομμύρια, όχι στο ρίσκο. Αποφάσισε από νωρίς να μην μπει μέσα στον εσώτερο κύκλο των ποσοστών του καζίνο. Αποφάσισε να προσπαθήσει να κερδίσει τα ποσοστά.
Αυτή η απόφαση είναι ίσως μια από τις πιο παράξενες που έχουν παρθεί ποτέ από έναν χαρισματικό υπολογιστή των πιθανοτήτων όπως ο Νικ - τα βασικά και οι θεμελιώδεις αρχές δεν ήταν διαδεδομένες τότε όπως σήμερα, τώρα πλέον ο καθένας μπορεί να έχει πρόσβαση σε αυτές, μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1980 οι τότε παίκτες ήταν πολύ καλύτεροι αλλά υστερούσαν στα βασικά σε σύγκριση και με τον σημερινό μέσο παίκτη.
Αντίθετα με τον Νικ πολλοί παγκόσμιας κλάσης παίκτες όπως ο Johhny Moss και ο Bobby Baldwin δούλεψαν σαν διευθυντές στα καζίνα γιατί οι πιθανότητες να κερδίσουν περισσότερα χρήματα ήταν μεγαλύτερες. Σήμερα πλέον όλοι θέλουν όχι μόνο να συνεργάζονται αλλά και να παίρνουν μερίδιο από τις μετοχές των καζίνο είτε των offline είτε των online.
Δεν υπάρχει κανένας τρόπος ώστε να κερδίσεις τις πιθανότητες. Ο Νικ ο ίδιος πολλές φορές προειδοποίησε τους νεαρούς παίκτες από τις συνέπειες που θα αντιμετωπίσουν. "Οποιοσδήποτε παλεύει με τις πιθανότητες για αρκετό χρονικό διάστημα αναπόφευκτα θα πεταχτεί έξω από το παιχνίδι και τους στόχους του" έλεγε " ποτέ μην πας ενάντια στα πράσινα ρούχα!".
Ο Νικ δε Γκρηκ πάλεψε μαζί τους και στην καλύτερη περίπτωση ήρθε περίπου στα ίσια. "Όπως δημοσιεύτηκε και επιβεβαίωσε και ο ίδιος, από το 1943 έως το 1953 ο Νικ κέρδισε 10 εκατομμύρια δολάρια στα παιχνίδια των καζίνο, αλλά έχασε άλλα τόσα σύν τα 2 εκατομμύρια που είχε φέρει μαζί του στο Λας Βέγκας. Η φιλοσοφία του Νικ ήταν πάντα να παίζει για το ρίσκο και όχι για τα χρήματα.
Μια νύχτα το 1953 ο Νικ έπαιξε 60 δολάρια σε ένα στοίχημα στο Φάρο και έχασε. Σηκώθηκε από το τραπέζι, και καθώς ο ντήλερ του έριξε ένα απορημένο βλέμμα καθώς έφευγε ο Νικ του είπε " Βγαίνω έξω στο ξενοδοχείο για να πάρω λίγο ύπνο". Αντί για αυτό περπάτησε έξω κατά μήκος της Fremont Street, ανάμεσα από τα αέναα πλήθη των τουριστών και τα λαμπερά φώτα, μπαίνοντας μέσα σε ένα ξενοδοχείο όπου δύο επιχειρηματίες από την Οκλαχόμα τον περίμεναν για να του κάνουν μία πρόταση.
Η πρόταση τους για αυτόν ήταν να λειτουργήσει ένα καζίνο σε ένα ξενοδοχείο του Στριπ το οποίο αυτοί σκόπευαν να χτίσουν. Θα είχε το 40% της επιχείρησης, την οποία ήθελαν να ονομάσουν " Nick the Greek's ".Ο Νικ τους κοίταξε σταθερά για κάποιο διάστημα και κατόπιν τους είπε ότι θα σκεφτόταν την προσφορά. Οι επιχειρηματίες φάνηκαν να ενθαρρύνονται. Ο Νικ δεν είχε φτάσει ποτέ τόσο μακριά.
Περπατώντας ξανά πίσω τον δρόμο, ο μεγαλύτερος παίκτης του κόσμου, έπεσε πάνω σε έναν χονδρομπαλά αλλά με αυτοπεποίθηση στην εξωτερική του εμφάνιση ηλικιωμένο πρώην παίκτη ζαριών του οποίου η φήμη για τις ακραίες προσκολλήσεις του, του έδωσαν το παρατσούκλι, ο φιλελεύθερος Κιντ. Ο Κιντ ασπάστηκε τον ευαγγελισμό στα γεράματα του και ήρθε στο Λας Βέγκας για να σώσει ψυχές.
"Μοιάζεις κουρασμένος " είπε στερεώνοντας πάνω στον Νικ το διαπεραστικό του βλέμμα. " Απλώς σκεφτόμουν πόσο μεγάλη είναι η απόσταση από αυτήν την έρημο μέχρι το πράσινο νησί της Κρήτης" του είπε ο Νικ. "Σε είδα να φεύγεις νωρίς" επέμενε ο Κιντ. " Τι συμβαίνει; Μήπως τελικά σε χρεοκόπησαν μια και καλή;" Σε αυτό το ερώτημα ο Νικ είπε ότι βίωσε μία απότομη και παράξενη αίσθηση, ότι στεκόταν έξω από τον εαυτό του. Ολόκληρη η ζωή του φάνηκε να φωτίζεται σε ένα ανελέητο εκθαμβωτικό φως.
Ξαφνικά άκουσε τον τρομερό αμβλύ μεταλλικό ήχο των μηχανών σλοτς. Είδε τα εκατοντάδες πρόσωπα των χαρούμενων τουριστών να αλλάζουν σε κόκκινο-κίτρινο-πράσινο και πάλι το ίδιο, στο νευρικό μισοσκόταδο του νέον, ενώ έξω από την πόλη στην μεσονύχτια έρημο οι αρχαίοι σκορπιοί τριγυρνούσαν με την ουρά τους ψηλά, και τα αρχαία κογιότ άφηναν μία μακρινή και διασκεδαστική κραυγή. Κατόπιν ο Νικ είδε τον εαυτό του να έρχεται δρασκελίζοντας από την έρημο όπως οι θεοφοβούμενοι ανατολίτες 'συγγενείς ' του, φορώντας ρούχα από δέρμα κατσίκας, με τα μαλλιά του μπροστά στα μάτια του, καθώς επέρχεται σε ένα γράπωμα χέρι με χέρι με μία γιγάντια συσκευή του τζόγου, και τότε με το προφητικό ραβδί κτυπάει την συσκευή που πέφτει κάτω και αρχίσει να ρέει προς τα έξω νομίσματα των πέντε σεντς.
Ο Νικ κούνησε το κεφάλι του. " Κιντ" του λέει με ασυνήθιστη ηπιότητα, " για να απαντήσω στην ερώτηση σου, χρεοκοπώ δύο φορές τον χρόνο σχεδόν όλη μου τη ζωή. "Όπως λες, είμαι απλά λίγο κουρασμένος". Ο Κιντ, που είχε από την αρχή υποπτευθεί ότι της μπάνκας θρησκευτικές φωτιές ίσως να καίγονται πίσω από το λεπτοφυές, λυπημένο πρόσωπο του τζογαδόρου, άρπαξε την στιγμή."
Αδελφέ Νικ! " άρχισε να κλαίει, ξαφνικά. " Γιατί δεν αφήνεις να φωτιστεί ο εαυτός σου έξω από αυτά τα Σόδομα; Τι είναι αυτό που υπάρχει για σένα εδώ;". Ο Νικ χαμογέλασε αμυδρά πριν απαντήσει. " Αδελφέ Κιντ," του είπε, σκεφτόμενος πάλι τον άνδρα με τα ρούχα από δέρμα κατσίκας, " μόλις είχα ένα μήνυμα από έναν οικείο μου, έναν συγγενή μου. Μου είπε ότι υπάρχουν τα πάντα για μένα εδώ. Έχω την κλήρου διαδοχή του τζογαδόρου". Χαμογέλασε πλατειά, αρχίζοντας να κινείται προς τον φωτερό μεταλλικό ήχο του Golden Nugget Club. " Έχω το μέλλον Κιντ, το απεριόριστο μέλλον".
Την δεκαετία του 1950 ο Νικ έπαιζε τα μεγαλύτερα όρια στο Λας Βέγκας, τα οποία ζητούσε και πετύχαινε να αυξηθούν όταν συμμετείχε ο ίδιος. Αρκετοί τον θεωρούσαν ότι ήταν ακόμη ο πιο επιδέξιος παίκτης πόκερ στην χώρα. Η δεκαετία του 1960 δεν ήταν η καλύτερη για τον Νικ . Κάθε χρονιά που περνούσε τα μεγάλα παιχνίδια ολοένα και λιγόστευαν για τον Νικ. Το περήφανο πνεύμα του έπρεπε να συμβιβαστεί να παίζει σε παιχνίδια πόκερ με λιγότερα χρήματα, αλλά τα κατάφερνε ακόμα σχετικά καλά στα ζάρια όπου τα όρια των καζίνο δεν ήταν τόσο ψηλά.
Τα χρόνια άρχισαν να δείχνουν τα σημάδια τους, καθώς άρχισε να εξασθενεί ή όραση του και η ακοή του, τα αντανακλαστικά του μειώθηκαν. Επιπλέον δεν μπορούσε να βρίσκει με την ίδια ευκολία τα χρήματα όπως στο παρελθόν και του ήταν όλο και πιο δύσκολο να επανέλθει σε μεγάλη δράση μετά από χρεοκοπία. Το πάθος του παρέμεινε όμως το ίδιο, στο τέλος βλέποντας τον να παίζει limit poker των 5 δολαρίων (σε σημερινές τιμές είναι καλά stakes για το ίντερνετ- σαν να παίζεις 25-50) τον ρώτησε ένας απορημένος θεατής "
Πως και εσύ που έπαιζες εκατομμύρια, βρέθηκες σε αυτή την κατάσταση", " Χέι, είναι η δράση" του απαντάει ο Νικ.
Ο Νικόλαος Ανδρέας Δάνδολος ή γνωστός ως Νικ ο Έλληνας, πέθανε την 25 Δεκεμβρίου του 1966. Πολλοί σημαντικοί άνθρωποι έσπευσαν να δηλώσουν ότι αυτό σήμανε το τέλος μιας εποχής. Αυτό θα έκανε τον Νικ να γελάσει. Η ιστορική περίοδος για την οποία έκαναν λόγο (εάν μία τέτοια εποχή υπήρξε, και ο Νικ ήταν απόλυτα πεπεισμένος ότι δεν υπήρξε-εάν εξαιρέσουμε την γνωστή high-roller era που δεν κράτησε ούτε δύο δεκαετίες) είχε έρθει στο τέλος της κάποια χρόνια πριν.
Τελείωσε στην κυριολεξία όταν μία βραδιά που ο Νικ έδωσε ένα ισχυρό κτύπημα σε ένα από τα καζίνο του στριπ . κερδίζοντας 43 χιλιάδες δολάρια, έλαβε μία πρόσκληση για ένα ποτό σε μία ήσυχη, ιδιωτική συνάντηση με τον μάνατζερ του καζίνο. " Εσύ " λέει ο Νικ στον μάνατζερ, μετά από λίγες μικρές συζητήσεις, " με έφερες εδώ για να μου πεις κάτι. Αυτό σε κάνει να μην αισθάνεσαι άνετα. Γιατί λοιπόν δεν λες απλά τις λέξεις και να τελειώνεις με αυτές;"
Κυριακή 31 Μαΐου 2009
Μαζι με τον Nick the Greek τελειωσε και μια εποχη...2
Ο μάνατζερ του καζίνο χαμογέλασε με το μισό του πρόσωπο. " Μάλλον πρέπει να το κάνω" παραδέχτηκε. Αλλά μου είναι πολύ δύσκολο. Νικ, αυτό που θα σου ζητήσω είναι να μείνεις μακριά από το καζίνο από εδώ και στο εξής, εκτός και αν θέλεις να παίξεις με τον κανονικό τρόπο, όπως και όλοι οι άλλοι πελάτες". Κοίταξε μακριά, περιμένοντας να ακούσει την δυνατή φωνή του Νικ και τις ισχυρές του αντιρρήσεις, ίσως μάλιστα να τον κατηγορούσε ο Νικ ότι ήταν δειλός.
Ο Νικ απλά χαμογέλασε με καταφατικό νεύμα, " Το περίμενα ", είπε ήπια. " Το πρόβλημα είναι ότι απασχολώ μεγάλο μέρος από τον χρόνο σου, σωστά;" Ο καζίνο-μάνατζερ ένευσε δυστυχής " Να πάρει ο διάολος " του λέει " κερδίζεις σε εμάς πέντε μέρες τώρα, και νομίζω ότι έχεις πάνω από 200 χιλιάδες από τα χρήματα του καζίνο. Δεν με ενοχλεί αυτό. Αυτά έχει η δουλειά και ξέρω ότι παίζεις πάντα απαρεγκλίτως τίμια..." " Αλλά...!" τον παρακινεί να συνεχίσει ο Νικ.
"Ναι. Αλλά! Είσαι ένας μεγαλοτζογαδόρος, Έλληνα. Όλοι το ξέρουν αυτό. Όταν έρχεσαι μέσα σε ένα καζίνο, όλοι περιμένουν να θέσουμε μεγαλύτερα όρια όσο βρίσκεσαι σε δράση - και το κάνουμε. Αυτό είναι κάτι το σωστό. Διαθέτουμε ένα ολόκληρο τραπέζι μόνο για σένα, απλώς και μόνο για να καλύψουμε την δράση σου. Και κερδίζεις ή χάνεις ... χοντρά. Λοιπόν αυτό σημαίνει ότι όλοι σταματούν να παίζουν και έρχονται να σε παρακολουθήσουν. Και αυτό σημαίνει επίσης ότι πρέπει να παρατήσω οτιδήποτε άλλο κάνω, και να έρθω σε σένα ώστε να επαγρυπνήσω για όλα όσα συμβαίνουν ο ίδιος.
Νικ το κάνω αυτό για μία εβδομάδα, και χωρίς να λογαριάσω τι χάσαμε από σένα, από το καζίνο πέταξε ξαφνικά ένα εκατομμύριο, άσε που είμαι έτοιμος να πέσω κάτω με τα μούτρα από την εξάντληση. Δεν μπορώ να το αντέξω άλλο..." Ο Νικ σήκωσε κάπως αδιάφορα τους ώμους, χαμογελώντας ακόμη " Καταλαβαίνω τι θέλεις να πεις" λέει ο Νικ . " Ξέρεις δεν είσαι ο μόνος. Αυτό είναι το τρίτο μέρος στο Βέγκας όπου τελικά μου λένε το ίδιο πράγμα. Εντάξει καταλαβαίνω τον λόγο. Κανείς δεν έχει τον χρόνο πια. Παρόλαυτα πρέπει να το παραδεχτώ, είναι μία άσχημη κατάσταση..."
" Μήπως δεν ξέρω!" Ο καζίνο μάνατζερ σηκώθηκε και βημάτιζε πέρα δώθε γύρω από το γραφείο του. " Διάολε, πριν από 10 χρόνια δεν υπήρχε καζίνο στο στριπ ή οπουδήποτε αλλού, που δεν θα πλήρωνε καλά λεφτά ώστε να παίζεις σε αυτό. Εσύ περισσότερο από όλους, επειδή ο κόσμος άκουσε όλα αυτά για σένα, αλλά και όποιος άλλος μεγαλοτζογαδόρος θα ήταν κάτι περισσότερο από καλοδεχούμενος σε οποιαδήποτε ώρα της ημέρα ή της νύχτας.!."
" Και τώρα ... είναι διαφορετικά" λέει ο Νικ. " Και τώρα είναι διαφορετικά." Ο καζίνο μάνατζερ ξανάκατσε κάτω κοιτάζοντας τα χέρια του. " Για όνομα του Θεού, Νικ" λέει με έναν πιο μαλακό τόνο, " πόσο χρονών είσαι τέλος πάντων; Δεν έχει η ώρα να σκεφτείς ότι πρέπει να αποσυρθείς; Δεν χρειάζεται να στέκεσαι οκτώ με δώδεκα ώρες συνεχώς στο τραπέζι ...
" Ένα χαμόγελο εμφανίστηκε φευγαλέα στο πρόσωπο του Νικ. " Να αποσυρθώ; Από τι.... Και να κάνω τι; Αποσύρεσαι από μία δουλειά, σίγουρα, αλλά πότε ήταν ο τζόγος μία δουλειά για μένα; Θα μπορούσα να αποσυρθώ επίσης δε και από την ζωή την ίδια!". " Έχεις αρκετά χρήματα..." του λέει ο μάνατζερ. " Χρήματα!" φωνάζει ο Νικ. " Τι έχουν να κάνουν τα χρήματα με αυτό ; Κερδίζεις χρήματα, χάνεις χρήματα. Τα έχεις, δεν τα έχεις. Ποιος νοιάζεται; Κέρδισα μισό δις στην ζωή μου και έχασα σχεδόν άλλα τόσα. Τι θα περίμενες από μένα να κάνω, να καυχιέμαι για τα κέρδη μου και να κρύβω τα χαμένα; Για ποιο λόγο;."
" Μα....;" ψελλίζει ο μάνατζερ. " Δεν έχει μα!. Άκουσε : Το επόμενο καλύτερο πράγμα από το να παίζεις και να κερδίζεις είναι το να παίζεις και να χάνεις. Αυτό που κυρίως μετράει είναι να παίζεις. Με άκουσες να το ξαναλέω αυτό - τι νομίζεις ότι ήταν, απλώς λόγια;."
" Νικ ... !" πάει να πει ο μάνατζερ. " Μην μου κολλάς το Νικ! Ποτέ μου δεν έφτιαξα ένα διαστημόπλοιο ή κέρδισα ένα πόλεμο ή έγραψα μία συμφωνία ή ζωγράφισα κάποιο αριστούργημα...ή κήρυξα μία ηθικοδιδασκαλία. Αλλά όλα αυτά είναι εντάξει, γιατί ποτέ δεν θέλησα να κάνω αυτά τα πράγματα. Αυτό που ήθελα ήταν να τζογάρω - να παίζω - να κερδίζω ή να χάνω. Το έκανα αυτό. Έζησα την ζωή μου με αυτόν τον τρόπο. Και ήταν μια καλή ζωή επίσης. Μία ζωή που ικανοποίησε το μόνο άτομο που χρειαζόταν να ικανοποιήσει... εμένα!"
Αυτή την φορά ο καζίνο μάνατζερ κράτησε την σιωπή του και μετά από μία μικρή ανάπαυλα, ο Νικ συνέχισε με ένα κάπως πιο δαμασμένο τόνο. " Σίγουρα είμαι ένας μεγαλοτζογαδόρος", είπε. " Αλλά όχι επειδή απλά και μόνο θέλω να κάνω κάποια χρήματα. Μου αρέσουν τα παιχνίδια με πολλά χρήματα, επειδή είσαι ζωντανός όταν η δράση ζωής και θανάτου είναι στο τραπέζι. Ή θα κερδίσεις μία περιουσία ή θα χρεοκοπήσεις. Τι καλύτερο υπάρχει; Ο άνθρωπος πεθαίνει αρκετά γρήγορα έτσι και αλλιώς. Όσο είναι ζωντανός πρέπει να αφήσει τον εαυτό του να το καταλάβει. Και τις κορυφές και τις κοιλάδες πρέπει να γνωρίσεις. Προτιμώ να πέσω από την κορυφή ενός βουνού, από το να πεθάνω από πλήξη στο αεροπλάνο! Τι κάνει ένας ταυρομάχος σαν τον Manolete; Επιδιώκει να παλέψει στην αρένα με τον πιο δειλό ταύρο που μπορεί να βρει, ή με τον πιο γενναίο; Ένας φιλόσοφος αναζητάει βολικές υποθέσεις ... ή την αλήθεια;"
Ο Νικ τελείωσε το ποτό του και σηκώθηκε πάνω για να φύγει. Στην πόρτα γύρισε το κεφάλι του για μία στιγμή, ώστε να δει τον άνθρωπο πίσω από το γραφείο. " Ένας έξυπνος άνθρωπος, " λέει του μάνατζερ, ταλαντεύοντας με έμφαση το πούρο του, " τζογάρει επειδή αυτός είναι ένας τρόπος να παραδώσει τον εαυτό του και τις τύχες του στα πεπρωμένα πριν υποβάλλει σε δοκιμή το νεύρο του, την εξυπνάδα και την, αυτοκυριαρχία του. Το κάνει αυτό επειδή έτσι βελτιώνεται η γεύση και αναβαθμίζεται ή αίσθηση του να ζεις.
Μέχρις ότου το κάνει αυτό ασμένως θα είναι χαμένος, ανεξάρτητα αν φεύγει από το παιχνίδι πλουσιότερος ή φτωχότερος. Μέχρι να μπορέσει να το καταφέρει αυτό, δεν θα έπρεπε να τζογάρει καθόλου!."
Και τότε ο Νικ δε Γκρηκ έφυγε ..έξω από το γραφείο, έξω από το καζίνο, έξω από το Λας Βέγκας - και στο τέλος έξω από την ζωή. Έφυγε . Δεν παύει όμως να είναι μέρος του 'σκηνικού' που αγάπησε και βοήθησε να πάρει μορφή, τουλάχιστον σε κάποιο βαθμό, μέσα από την δική του εικόνα. Έφυγε. Μα ζει ακόμη, αναπνέει, σαν ένα ζωντανό ίχνος παρουσίας σε κάθε άνθρωπο στον κόσμο του οποίου η καρδιά και το μυαλό είναι αρκετά απέραντα, ώστε να κρατήσει το ένα και μεγάλο μυστικό - των τελευταίων λέξεων- από τον Νικ δε Γκρηκ.
Στα δύο τελευταία χρόνια της ζωής του ο Νικ ζούσε ήσυχα στο Beverly Crest Hotel του Beverly Hils.Ο εκδότης και ιδρυτής της εφημερίδας Las Vegas Sun από το 1949 μέχρι το θάνατο του το 1989 Hank Greenspun ήταν στενός φίλος του Νικ. Δέκα μέρες πριν τον θάνατο του έγραψε για αυτόν το εξής άρθρο:
Ο βασιλιάς των τζογαδόρων - Η τύχη είναι μία κυρία και ήταν η αγαπημένη της ζωής του.
Από όλους τους άντρες που άφησαν την σφραγίδα τους παίζοντας για μεγάλα ποσά, ο Νικόλαος Ανδρέας Δάνδολος εύκολα επέτυχε την πιό θρυλική από όλες τις φήμες.
Ο Νικ δε Γκρηκ όπως είναι περισσότερο γνωστός, είναι στα αλήθεια ο βασιλιάς των τζογαδόρων, κανείς ποτέ στην ιστορία δεν κέρδισε ή έχασε περισσότερα λεφτά . Η ζωή του Νικ είναι αρκετά γνωστή σε μένα όπως και σε κάθε ένα από του στενούς του φίλους και συναδέλφους του. Ακόμα και η πιο ονειρώδες ζωή πρέπει κάποτε να έρθει στο τέλος της και υποθέτω ότι και η ζωή του Νικ είναι και αυτή μετρημένη. Για σήμερα παλεύει απέναντι στις μεγαλύτερες πιθανότητες που έχει παίξει ποτέ- έχει απέναντι του τις πιθανότητες για την επιβίωση. Ο Νικ είναι σοβαρά άρρωστος στο Λος Άντζελες.
Τα παλιότερα χρόνια, κάπου στις τρεις το πρωί, θα πήγαινα στο Old Westerner και αργότερα στο Horseshoe Club όταν το αγόρασε ο Binion και θα καθόμουν εκεί μαγεμένος από τις απίθανες ιστορίες των παρελθόντων ημερών, όταν το παιχνίδι ήταν μία επιδέξια τέχνη την απόλαυση της οποίας επέτρεπαν μακετίστες, αντί των μεγάλων εμπορικών επιχειρήσεων του σήμερα.
Υπήρχε πάντα ένας αέρας μυστηρίου γύρω από τον Νικ, γιατί πολύ λίγοι μπορούσαν να έρθουν αρκετά κοντά του και στο σε ακραίο βαθμό κλειστό του στόμα. Έχει ποιότητες που είναι άγνωστες στην "κοινωνική ομάδα" των μεγαλοτζογαδόρων. Υπήρξε μία εποχή στο Λας Βέγκας όταν οι πολλές χιλιάδες των επισκεπτών της πόλης ήταν μάλλον περισσότερο γοητευμένοι από την δράση του Νικ παρά από τα φανταστικά και λαμπερά προγράμματα πίστας για τα οποία τα καζίνο πληρώνουν πολλές χιλιάδες δολάρια για την δημιουργίατους.
Ot ιστορίες για τον Νικ είναι μέγα πλήθος και λίγοι από τους παλιούς μπορούν να θυμηθούν αληθινά επιτεύγματα του τζόγου χωρίς να αναφέρουν το όνομα του σε αυτά. Ξέρω τις περισσότερες από τις ιστορίες, αλλά αυτή που έχει το περισσότερο ενδιαφέρον για μένατώρα είναι η πάλη του Νικ για την ζωή του που λαμβάνει χώρα στο Mount Sinai Hospital του Λος Άντζελες.
Ποτέ δεν πάλεψε μεγαλύτερες πιθανότητες.
-Από το άρθρο αυτό αφαιρέθηκαν κομμάτια τα οποία υπάρχουν ήδη στις προηγούμενες σελίδες. Ο εκδότης αυτός και ή έρευνα του είναι η πηγή μεγάλου μέρους του αφιερώματος για τον Νικ δε Γκρηκ.-
Η γυναίκα του Hank Greenspun η Barbara έγραψε στην εφημερίδα ένα μικρό άρθρο μετά τον θάνατο του Νικ:
Η Barbara Greenspun θυμάται 1966: Ο Δάνδολος ήταν ευγενικός, πράος
Θυμάμαι τον Νικ δε Γκρηκ Δάνδολο σαν ένα ευγενικό και πράο άνθρωπο που μπορούσε να τζογάρει σε σχεδόν τα πάντα. Κατά συνέπεια η κατάσταση πραγμάτων του ήταν ή βίος ανθόσπαρτος ή εξοντωτικός. Την μία μέρα θα ήταν εκατομμυριούχος, την άλλη πάμπτωχος. Μια χρονιά, ακριβώς πριν τα Χριστούγεννα, ο Νικ είπε ότι έχει ένα δώρο για μένα. Οι γιορτές ήρθαν και πέρασαν αλλά κανένα σημάδι από τον Νικ και το δώρο του.
Τελικά τον Φεβρουάριο ένας ενθουσιασμένος Νικ ήρθε στο γραφείο μου στην Sun και μου πρόσφερε ένα μικρό πακέτο. " Εδώ είναι το Χριστουγεννιάτικο σου δώρο" μου ανήγγειλε " θα ήταν εδώ νωρίτερα, αλλά δεν μπορούσα να βρω τον μακαντάση στον οποίο το άφησα ενέχυρο."
Αυτό ήταν κάτι το αντιπροσωπευτικό του Νικ. Ακόμη έχω και φυλάσσω αυτό το πολύτιμο ενθύμιο. Όταν ο Νικ πέθανε δέκα μέρες μετά από το άρθρο του Hank σε αυτήν την εφημερίδα, ήταν απένταρος. Ο Hank και μερικοί από τους φίλους του μαζεύτηκαν και έδωσαν στον Νικ μία κηδεία που αρμόζει σε βασιλικό αξίωμα - χρυσό φέρετρο και όλα - για τον Νικ δε Γκρηκ Δάνδολος που ήταν πραγματικά ένας θρύλος του Λας Βέγκας.
Ο Νικόλαος Δάνδολος ήταν ανάμεσα στα εφτά ονόματα που εγκαινίασαν το Hall of Fame του πόκερ το 1979.
Ο Νικ έζησε την ζωή μέσα από την καρδιά του, και ονειρεμένα όπως σημείωσε ο δημοσιογράφος αλλά δεν παύει να ήταν μία ζωή γήινη, ανάμεσα σε ανθρώπους, και γι’αυτό θα αναφέρω μια φράση από το μυθιστόρημα του Χάρρυ Μαρκ Πετράκη, όπως την είπε ο Νικ σε κάποιον στενό του φίλο στα τελευταία χρόνια της ζωής του. " Όσες και αν είναι οι φυλακές μας, όσα και αν είναι τα βάσανα μας, δεν μπορούν να κρατήσουν παραπάνω από μία ζωή - στο τέλος ο θάνατος θα μας απελευθερώσει για άλλη μία φορά "
Ο Νικ απλά χαμογέλασε με καταφατικό νεύμα, " Το περίμενα ", είπε ήπια. " Το πρόβλημα είναι ότι απασχολώ μεγάλο μέρος από τον χρόνο σου, σωστά;" Ο καζίνο-μάνατζερ ένευσε δυστυχής " Να πάρει ο διάολος " του λέει " κερδίζεις σε εμάς πέντε μέρες τώρα, και νομίζω ότι έχεις πάνω από 200 χιλιάδες από τα χρήματα του καζίνο. Δεν με ενοχλεί αυτό. Αυτά έχει η δουλειά και ξέρω ότι παίζεις πάντα απαρεγκλίτως τίμια..." " Αλλά...!" τον παρακινεί να συνεχίσει ο Νικ.
"Ναι. Αλλά! Είσαι ένας μεγαλοτζογαδόρος, Έλληνα. Όλοι το ξέρουν αυτό. Όταν έρχεσαι μέσα σε ένα καζίνο, όλοι περιμένουν να θέσουμε μεγαλύτερα όρια όσο βρίσκεσαι σε δράση - και το κάνουμε. Αυτό είναι κάτι το σωστό. Διαθέτουμε ένα ολόκληρο τραπέζι μόνο για σένα, απλώς και μόνο για να καλύψουμε την δράση σου. Και κερδίζεις ή χάνεις ... χοντρά. Λοιπόν αυτό σημαίνει ότι όλοι σταματούν να παίζουν και έρχονται να σε παρακολουθήσουν. Και αυτό σημαίνει επίσης ότι πρέπει να παρατήσω οτιδήποτε άλλο κάνω, και να έρθω σε σένα ώστε να επαγρυπνήσω για όλα όσα συμβαίνουν ο ίδιος.
Νικ το κάνω αυτό για μία εβδομάδα, και χωρίς να λογαριάσω τι χάσαμε από σένα, από το καζίνο πέταξε ξαφνικά ένα εκατομμύριο, άσε που είμαι έτοιμος να πέσω κάτω με τα μούτρα από την εξάντληση. Δεν μπορώ να το αντέξω άλλο..." Ο Νικ σήκωσε κάπως αδιάφορα τους ώμους, χαμογελώντας ακόμη " Καταλαβαίνω τι θέλεις να πεις" λέει ο Νικ . " Ξέρεις δεν είσαι ο μόνος. Αυτό είναι το τρίτο μέρος στο Βέγκας όπου τελικά μου λένε το ίδιο πράγμα. Εντάξει καταλαβαίνω τον λόγο. Κανείς δεν έχει τον χρόνο πια. Παρόλαυτα πρέπει να το παραδεχτώ, είναι μία άσχημη κατάσταση..."
" Μήπως δεν ξέρω!" Ο καζίνο μάνατζερ σηκώθηκε και βημάτιζε πέρα δώθε γύρω από το γραφείο του. " Διάολε, πριν από 10 χρόνια δεν υπήρχε καζίνο στο στριπ ή οπουδήποτε αλλού, που δεν θα πλήρωνε καλά λεφτά ώστε να παίζεις σε αυτό. Εσύ περισσότερο από όλους, επειδή ο κόσμος άκουσε όλα αυτά για σένα, αλλά και όποιος άλλος μεγαλοτζογαδόρος θα ήταν κάτι περισσότερο από καλοδεχούμενος σε οποιαδήποτε ώρα της ημέρα ή της νύχτας.!."
" Και τώρα ... είναι διαφορετικά" λέει ο Νικ. " Και τώρα είναι διαφορετικά." Ο καζίνο μάνατζερ ξανάκατσε κάτω κοιτάζοντας τα χέρια του. " Για όνομα του Θεού, Νικ" λέει με έναν πιο μαλακό τόνο, " πόσο χρονών είσαι τέλος πάντων; Δεν έχει η ώρα να σκεφτείς ότι πρέπει να αποσυρθείς; Δεν χρειάζεται να στέκεσαι οκτώ με δώδεκα ώρες συνεχώς στο τραπέζι ...
" Ένα χαμόγελο εμφανίστηκε φευγαλέα στο πρόσωπο του Νικ. " Να αποσυρθώ; Από τι.... Και να κάνω τι; Αποσύρεσαι από μία δουλειά, σίγουρα, αλλά πότε ήταν ο τζόγος μία δουλειά για μένα; Θα μπορούσα να αποσυρθώ επίσης δε και από την ζωή την ίδια!". " Έχεις αρκετά χρήματα..." του λέει ο μάνατζερ. " Χρήματα!" φωνάζει ο Νικ. " Τι έχουν να κάνουν τα χρήματα με αυτό ; Κερδίζεις χρήματα, χάνεις χρήματα. Τα έχεις, δεν τα έχεις. Ποιος νοιάζεται; Κέρδισα μισό δις στην ζωή μου και έχασα σχεδόν άλλα τόσα. Τι θα περίμενες από μένα να κάνω, να καυχιέμαι για τα κέρδη μου και να κρύβω τα χαμένα; Για ποιο λόγο;."
" Μα....;" ψελλίζει ο μάνατζερ. " Δεν έχει μα!. Άκουσε : Το επόμενο καλύτερο πράγμα από το να παίζεις και να κερδίζεις είναι το να παίζεις και να χάνεις. Αυτό που κυρίως μετράει είναι να παίζεις. Με άκουσες να το ξαναλέω αυτό - τι νομίζεις ότι ήταν, απλώς λόγια;."
" Νικ ... !" πάει να πει ο μάνατζερ. " Μην μου κολλάς το Νικ! Ποτέ μου δεν έφτιαξα ένα διαστημόπλοιο ή κέρδισα ένα πόλεμο ή έγραψα μία συμφωνία ή ζωγράφισα κάποιο αριστούργημα...ή κήρυξα μία ηθικοδιδασκαλία. Αλλά όλα αυτά είναι εντάξει, γιατί ποτέ δεν θέλησα να κάνω αυτά τα πράγματα. Αυτό που ήθελα ήταν να τζογάρω - να παίζω - να κερδίζω ή να χάνω. Το έκανα αυτό. Έζησα την ζωή μου με αυτόν τον τρόπο. Και ήταν μια καλή ζωή επίσης. Μία ζωή που ικανοποίησε το μόνο άτομο που χρειαζόταν να ικανοποιήσει... εμένα!"
Αυτή την φορά ο καζίνο μάνατζερ κράτησε την σιωπή του και μετά από μία μικρή ανάπαυλα, ο Νικ συνέχισε με ένα κάπως πιο δαμασμένο τόνο. " Σίγουρα είμαι ένας μεγαλοτζογαδόρος", είπε. " Αλλά όχι επειδή απλά και μόνο θέλω να κάνω κάποια χρήματα. Μου αρέσουν τα παιχνίδια με πολλά χρήματα, επειδή είσαι ζωντανός όταν η δράση ζωής και θανάτου είναι στο τραπέζι. Ή θα κερδίσεις μία περιουσία ή θα χρεοκοπήσεις. Τι καλύτερο υπάρχει; Ο άνθρωπος πεθαίνει αρκετά γρήγορα έτσι και αλλιώς. Όσο είναι ζωντανός πρέπει να αφήσει τον εαυτό του να το καταλάβει. Και τις κορυφές και τις κοιλάδες πρέπει να γνωρίσεις. Προτιμώ να πέσω από την κορυφή ενός βουνού, από το να πεθάνω από πλήξη στο αεροπλάνο! Τι κάνει ένας ταυρομάχος σαν τον Manolete; Επιδιώκει να παλέψει στην αρένα με τον πιο δειλό ταύρο που μπορεί να βρει, ή με τον πιο γενναίο; Ένας φιλόσοφος αναζητάει βολικές υποθέσεις ... ή την αλήθεια;"
Ο Νικ τελείωσε το ποτό του και σηκώθηκε πάνω για να φύγει. Στην πόρτα γύρισε το κεφάλι του για μία στιγμή, ώστε να δει τον άνθρωπο πίσω από το γραφείο. " Ένας έξυπνος άνθρωπος, " λέει του μάνατζερ, ταλαντεύοντας με έμφαση το πούρο του, " τζογάρει επειδή αυτός είναι ένας τρόπος να παραδώσει τον εαυτό του και τις τύχες του στα πεπρωμένα πριν υποβάλλει σε δοκιμή το νεύρο του, την εξυπνάδα και την, αυτοκυριαρχία του. Το κάνει αυτό επειδή έτσι βελτιώνεται η γεύση και αναβαθμίζεται ή αίσθηση του να ζεις.
Μέχρις ότου το κάνει αυτό ασμένως θα είναι χαμένος, ανεξάρτητα αν φεύγει από το παιχνίδι πλουσιότερος ή φτωχότερος. Μέχρι να μπορέσει να το καταφέρει αυτό, δεν θα έπρεπε να τζογάρει καθόλου!."
Και τότε ο Νικ δε Γκρηκ έφυγε ..έξω από το γραφείο, έξω από το καζίνο, έξω από το Λας Βέγκας - και στο τέλος έξω από την ζωή. Έφυγε . Δεν παύει όμως να είναι μέρος του 'σκηνικού' που αγάπησε και βοήθησε να πάρει μορφή, τουλάχιστον σε κάποιο βαθμό, μέσα από την δική του εικόνα. Έφυγε. Μα ζει ακόμη, αναπνέει, σαν ένα ζωντανό ίχνος παρουσίας σε κάθε άνθρωπο στον κόσμο του οποίου η καρδιά και το μυαλό είναι αρκετά απέραντα, ώστε να κρατήσει το ένα και μεγάλο μυστικό - των τελευταίων λέξεων- από τον Νικ δε Γκρηκ.
Στα δύο τελευταία χρόνια της ζωής του ο Νικ ζούσε ήσυχα στο Beverly Crest Hotel του Beverly Hils.Ο εκδότης και ιδρυτής της εφημερίδας Las Vegas Sun από το 1949 μέχρι το θάνατο του το 1989 Hank Greenspun ήταν στενός φίλος του Νικ. Δέκα μέρες πριν τον θάνατο του έγραψε για αυτόν το εξής άρθρο:
Ο βασιλιάς των τζογαδόρων - Η τύχη είναι μία κυρία και ήταν η αγαπημένη της ζωής του.
Από όλους τους άντρες που άφησαν την σφραγίδα τους παίζοντας για μεγάλα ποσά, ο Νικόλαος Ανδρέας Δάνδολος εύκολα επέτυχε την πιό θρυλική από όλες τις φήμες.
Ο Νικ δε Γκρηκ όπως είναι περισσότερο γνωστός, είναι στα αλήθεια ο βασιλιάς των τζογαδόρων, κανείς ποτέ στην ιστορία δεν κέρδισε ή έχασε περισσότερα λεφτά . Η ζωή του Νικ είναι αρκετά γνωστή σε μένα όπως και σε κάθε ένα από του στενούς του φίλους και συναδέλφους του. Ακόμα και η πιο ονειρώδες ζωή πρέπει κάποτε να έρθει στο τέλος της και υποθέτω ότι και η ζωή του Νικ είναι και αυτή μετρημένη. Για σήμερα παλεύει απέναντι στις μεγαλύτερες πιθανότητες που έχει παίξει ποτέ- έχει απέναντι του τις πιθανότητες για την επιβίωση. Ο Νικ είναι σοβαρά άρρωστος στο Λος Άντζελες.
Τα παλιότερα χρόνια, κάπου στις τρεις το πρωί, θα πήγαινα στο Old Westerner και αργότερα στο Horseshoe Club όταν το αγόρασε ο Binion και θα καθόμουν εκεί μαγεμένος από τις απίθανες ιστορίες των παρελθόντων ημερών, όταν το παιχνίδι ήταν μία επιδέξια τέχνη την απόλαυση της οποίας επέτρεπαν μακετίστες, αντί των μεγάλων εμπορικών επιχειρήσεων του σήμερα.
Υπήρχε πάντα ένας αέρας μυστηρίου γύρω από τον Νικ, γιατί πολύ λίγοι μπορούσαν να έρθουν αρκετά κοντά του και στο σε ακραίο βαθμό κλειστό του στόμα. Έχει ποιότητες που είναι άγνωστες στην "κοινωνική ομάδα" των μεγαλοτζογαδόρων. Υπήρξε μία εποχή στο Λας Βέγκας όταν οι πολλές χιλιάδες των επισκεπτών της πόλης ήταν μάλλον περισσότερο γοητευμένοι από την δράση του Νικ παρά από τα φανταστικά και λαμπερά προγράμματα πίστας για τα οποία τα καζίνο πληρώνουν πολλές χιλιάδες δολάρια για την δημιουργίατους.
Ot ιστορίες για τον Νικ είναι μέγα πλήθος και λίγοι από τους παλιούς μπορούν να θυμηθούν αληθινά επιτεύγματα του τζόγου χωρίς να αναφέρουν το όνομα του σε αυτά. Ξέρω τις περισσότερες από τις ιστορίες, αλλά αυτή που έχει το περισσότερο ενδιαφέρον για μένατώρα είναι η πάλη του Νικ για την ζωή του που λαμβάνει χώρα στο Mount Sinai Hospital του Λος Άντζελες.
Ποτέ δεν πάλεψε μεγαλύτερες πιθανότητες.
-Από το άρθρο αυτό αφαιρέθηκαν κομμάτια τα οποία υπάρχουν ήδη στις προηγούμενες σελίδες. Ο εκδότης αυτός και ή έρευνα του είναι η πηγή μεγάλου μέρους του αφιερώματος για τον Νικ δε Γκρηκ.-
Η γυναίκα του Hank Greenspun η Barbara έγραψε στην εφημερίδα ένα μικρό άρθρο μετά τον θάνατο του Νικ:
Η Barbara Greenspun θυμάται 1966: Ο Δάνδολος ήταν ευγενικός, πράος
Θυμάμαι τον Νικ δε Γκρηκ Δάνδολο σαν ένα ευγενικό και πράο άνθρωπο που μπορούσε να τζογάρει σε σχεδόν τα πάντα. Κατά συνέπεια η κατάσταση πραγμάτων του ήταν ή βίος ανθόσπαρτος ή εξοντωτικός. Την μία μέρα θα ήταν εκατομμυριούχος, την άλλη πάμπτωχος. Μια χρονιά, ακριβώς πριν τα Χριστούγεννα, ο Νικ είπε ότι έχει ένα δώρο για μένα. Οι γιορτές ήρθαν και πέρασαν αλλά κανένα σημάδι από τον Νικ και το δώρο του.
Τελικά τον Φεβρουάριο ένας ενθουσιασμένος Νικ ήρθε στο γραφείο μου στην Sun και μου πρόσφερε ένα μικρό πακέτο. " Εδώ είναι το Χριστουγεννιάτικο σου δώρο" μου ανήγγειλε " θα ήταν εδώ νωρίτερα, αλλά δεν μπορούσα να βρω τον μακαντάση στον οποίο το άφησα ενέχυρο."
Αυτό ήταν κάτι το αντιπροσωπευτικό του Νικ. Ακόμη έχω και φυλάσσω αυτό το πολύτιμο ενθύμιο. Όταν ο Νικ πέθανε δέκα μέρες μετά από το άρθρο του Hank σε αυτήν την εφημερίδα, ήταν απένταρος. Ο Hank και μερικοί από τους φίλους του μαζεύτηκαν και έδωσαν στον Νικ μία κηδεία που αρμόζει σε βασιλικό αξίωμα - χρυσό φέρετρο και όλα - για τον Νικ δε Γκρηκ Δάνδολος που ήταν πραγματικά ένας θρύλος του Λας Βέγκας.
Ο Νικόλαος Δάνδολος ήταν ανάμεσα στα εφτά ονόματα που εγκαινίασαν το Hall of Fame του πόκερ το 1979.
Ο Νικ έζησε την ζωή μέσα από την καρδιά του, και ονειρεμένα όπως σημείωσε ο δημοσιογράφος αλλά δεν παύει να ήταν μία ζωή γήινη, ανάμεσα σε ανθρώπους, και γι’αυτό θα αναφέρω μια φράση από το μυθιστόρημα του Χάρρυ Μαρκ Πετράκη, όπως την είπε ο Νικ σε κάποιον στενό του φίλο στα τελευταία χρόνια της ζωής του. " Όσες και αν είναι οι φυλακές μας, όσα και αν είναι τα βάσανα μας, δεν μπορούν να κρατήσουν παραπάνω από μία ζωή - στο τέλος ο θάνατος θα μας απελευθερώσει για άλλη μία φορά "
Σάββατο 30 Μαΐου 2009
Απιστευτες προσωπικες ιστοριες του Nick the Greek
Οι χιλιάδες των θεοσεβούμενων Αμερικανών που επισκέπτονταν την πόλη της δράσης του Νικ, το Λας Βέγκας κάθε χρόνο, εξαιτίας της οικονομίας του ασανσέρ του Νικ, συν την μυστηριώδη αύρα του, τον έχουν μετατρέψει σε θρύλο, μία αυθεντική παραδοσιακή μορφή. Η περιέργεια τους δαιμονίζουν τον Νικ. Όταν στα μέσα της δεκαετίας του 1950 ένας ρεπόρτερ του Λας Βέγκας τον πληροφόρησε ότι ψηφίστηκε ως μεγαλύτερο τοπικό θαύμα φυσικού κάλλους από το περίφημο φράγμα Χούβερ σε μία δημοσκόπηση των εκτός πολιτείας τουριστών, έγινε πυρ και μανία.
" Τι είναι αυτό;" φώναξε " Σέρνουμε ένα μεγάλο εθνικό οικοδόμημα σε έναν διαγωνισμό δημοτικότητας; Σε τι αποσκοπεί ο κόσμος; Γιατί δεν ενδιαφέρονται για καλά τεχνουργήματα;". Στους ανθρώπους έχει μεγάλο βάρος ο Νικ. Τους βασανίζει η εναντίωση στην προσωπικότητα του. Πίσω από το βαθύχρωμο, σε κάποιο βαθμό αρχοντικό του προσωπείο, βρίσκεται ένα ψυχρό ερευνητικό, αριστοκρατικό μυαλό, η επιστήμη του οποίου κατέχεται σε βαθμό κολεγιακού πτυχίου.
Αυτό το μυαλό τον κάνει να βλέπει στους θεατρινισμούς των ανθρώπων με έναν αφ' υψηλού φιλόψογο αέρα, σαν να ήταν ένας εκλεκτικός θεατρικός κριτής ο οποίος απαιτείται από την εφημερίδα του να ανασκοπήσει ένα 'πανηγυριώτικο ' πανόραμα. " Αυτή η διαιρεμένη εντολή θα έκαμνε ηλίθιους πολλούς ανθρώπους, αλλά όχι εμένα, είμαι τόσο άνετος όσο ένα ζευγάρι σορτσάκια αλόγων".
Ως ένας καλλιεργημένος και εγκόσμιος άνθρωπος, ο Νικ πιστεύει ότι το 'πνεύμα', το λεπτό χιούμορ, θα πρέπει να είναι το επιλεγμένο όργανο του ανδρός. Έχει οξύνει το δικό του στους καθηγητές και κυνηγούς βραβείων, συγγραφείς και πολιτικούς, κυρίες του καλού και όχι κόσμου, ιερωμένους και απατεώνες μεταξύ άλλων. Από την δική του άποψη μία αίθουσα συνεστίασης ή ένα τραπέζι του μπαρ είναι ένα πεδίο τιμής γύρω από το οποίο οι ανταγωνιστές αφηγητές ιστοριών συγκεντρώνονται και προσπαθούν να ξαρμπουρίσουν, αποψιλώσουν ο ένας τον άλλον.
Στις συζητήσεις του ο Νικ είναι κατά πρώτο λόγο ένας που αντιτάσσει λογοχτυπήματα. Στο Λος Άντζελες ένας κληρικός τον οποίο ο Νικ γνώριζε για χρόνια, σφόδρα αναστέναξε για την δυσκολία της απόκτησης σοφίας. " Γιατί δεν δοκιμάζεις να παίξεις για μικρά ποσά;" τον ρωτάει ο Νικ "0 άνθρωπος μπορεί να αποκαλύψει τα βαθύτερα του συναισθήματα του για ένα δεκαδόλαρο".
Ένας που ήθελε να κτίσει ένα καινούριο καζίνο στο Λας Βέγκας Strip ζήτησε την συμβουλή του Νικ. " Ποτέ μην χρηματοδοτείς κάποιον που παίζει στα δάχτυλα τις στρατηγικές επιχειρήσεις. Στο να διαλέξεις ένα όνομα για τον χώρο σου, προσπάθησε να βάλεις το Τέξας σε αυτό. Οι πετρελαιάδες είναι οι μόνοι που έχουν λεφτά πλέον. Μην ανεβάζεις τα όρια για τις μικροκαμωμένες γριές κυρίες. Αυτές παίζουν πιο πολύ καιρό από ότι εσύ. Τελικά μπορεί και να εγκαταλείψεις το εγχείρημα. Η αρχαία Ρώμη καταδίκασε τον τζόγο, όπως ίσως ξέρεις, με το σκεπτικό ότι ήταν εκθηλυντικός. Δεν μπορώ να υποδείξω, συνεισφέροντας έτσι σε ένα πνεύμα κοριτσίστικο στην κοινωνία μας, σε μία τέτοια εποχή πολέμων".
Παρατηρήσεις αυτού του τύπου ήταν φυσικό να προσδώσουν στον Νικ ευρύτατο θαυμασμό σε κάποιους κύκλους του τζόγου. " Πίσω στο Σικάγο " λέει ο Solid Gold Jones, ένας αποσυρμένος άνθρωπος της εμπιστοσύνης, "τα παιχνίδια ζαριών τελείωναν στην ώρα τους, και ένας παίκτης που έπαιζε μεγάλα ποσά δεν μπορούσε να περπατήσει δύο τετράγωνα παρακάτω χωρίς κάποιος να μην είχε ένα πιστόλι κολλημένο στα πλευρά του. Αλλά ο Νικ; Κάθε βράδυ περπατούσε έξω μόνος τους με λεφτά σε όλες τους τις τσέπες. Τριάντα τετράγωνα δρόμων στα οποία δεν θα έστελνες τους πεζοναύτες μέσα σε αυτά.
Αλλά ούτε μία φορά δεν έπεσε θύμα ληστείας από κανέναν. Ήταν ένας φόρος τιμής σε έναν άντρα, από την πόλη του Σικάγο, στο Σικάγο σεβόντουσαν την φινέτσα. Σε άλλους κύκλους του τζόγου, ο θαυμασμός για τον Νικ ήταν μετριασμένος. " Ο άνθρωπος ήταν άσπλαχνος" λέει ο Sherlock Feldman πρώην ιδιοκτήτης του διαρκούς παιχνιδιού ζαριών Sherlock του St. Louis, ένα σεβαστό ίδρυμα στην πόλη για πολλά χρόνια.
"Δεν είχε αισθήματα, δεν έκανε λάθη. Όπου και αν πήγαινε ο αέρας ήταν γεμάτος από καπνό -γεμισμένα δωμάτια. Πίσω του όσο μακριά μπορούσες να δεις υπήρχε η έσχατη ένδεια από την μία άκρη της χώρα έως την άλλη (περίοδος μεγάλης ύφεσης μετά το κραχ του 1929). Χιλιάδες άλλοι παίκτες των ζαριών έπεσαν με την πλάτη κάτω καθώς ήταν ατυχής η μοίρα για αυτούς όταν ανακατεύτηκαν με τον Έλληνα. Με αυτόν και τα φιλοσοφικά του βιβλία" είπε ο Feldman βραχνά.
Αυτές οι παρεκκλίνουσες θεωρήσεις για τον Νικ αντικατοπτρίζουν την αλλόκοτη ανάμιξη της έντασης συναισθήματος, ανησυχίας και απορίας που συνήθως αφύπνιζε σε όλους οι οποίοι τον γνώρισαν. Αν και ο ίδιος σκέφτεται για τον εαυτό του ότι είναι από τους πλέον διαφανείς και εύληπτους ανθρώπους με πρακτικό τρόπο, κανένας, εκτός ίσως κάποιος από τους παίκτες δεν ήταν σε θέση να δώσει μία εξήγηση για αυτόν. Ανάμεσα στους γνωστούς του υπήρχε η αίσθηση ότι μετά από τόσες δεκαετίες εξόρμησης στα τραπέζια του τζόγου, τρώγοντας με την περιφρόνηση ενός έφηβου για την δίαιτα., καπνίζοντας είκοσι πέντε πούρα την ημέρα, και με μέσο όρο ύπνου 4 ώρες το εικοσιτετράωρο, θα έπρεπε να ήταν έτοιμος για τον άλλο κόσμο.
Αντί για αυτό η φυσική του αντοχή παρέμεινε σχεδόν μέχρι τέλους εξωφρενική. Σε ένα παιχνίδι ζαριών στο Las Vegas Thunderbird Hotel ο Νικ είχε μία αμυχή στον αστράγαλο του, που φαινόταν να αγριεύει τώρα που φορούσε τα παπούτσια . Κατά τα μεσάνυχτα πρόσεξε ότι το πόδι του 'κτυπούσε' στέλνοντας του κύματα άλγους, και το επόμενο βράδυ ενοχλήθηκε γιατί το πόδι του πρήστηκε στο γόνατο και γύρισε στο κρίσιμο αυτό σημείο σε πορφυρό χρώμα.
Αυτό το βράδυ ενώ ο Νικ παρέμεινε στην καρέκλα του απαθής, ένας από τους ανθρώπους του παιχνιδιού ανησύχησε και κάλεσε έναν γιατρό, οποίος σύρθηκε κάτω από το τραπέζι για να κοιτάξει το πόδι του και τότε πρόσταξε τον τζογαδόρο να έρθει μαζί του στο νοσοκομείο. Μετά από αρκετές αποτυχημένες προσπάθειες να τον πάει στο νοσοκομείο ο γιατρός του έκανε μία πλήρη ένεση πενικιλίνης στο πόδι του, το έβαλε πάνω σε μία καρέκλα και προειδοποίησε τον Νικ ότι ίσως πέσει σε λίγο σε παραλήρημα.
"Παραλήρημα;" μουρμούρισε ο Νικ, μελετώντας την δράση, "Α, ναι". Ο γιατρός επέστρεψε αρκετές φορές για να του περιποιηθεί το πόδι. Την τελευταία φορά που τον επισκέφθηκε το πόδι είχε γιατρευτεί σχεδόν και ο Νικ που προηγουμένως λαγοκοιμόταν μέσα στην δράση ένοιωθε τώρα πολύ καλά. "Πρέπει να ξαναρθείς " λέει ο Νικ στον γιατρό " από τότε που μου έκανες την πρώτη ένεση η τύχη μου άλλαξε".
Η φαινομενικά ψυχαναγκαστική ανάγκη του Νικ για δράση είναι μία πηγή θαυμασμού στους περισσότερο στοχαστικούς φίλους του, ανάμεσα τους ο επικεφαλής του τμήματος κοινωνικών σπουδών του ανατολικού πανεπιστημίου. Ένα καλοκαίρι ο καθηγητής πέρασε αρκετές ευχάριστες ώρες συζητώντας το πρόβλημα με τον Νικ. Ο Νικ βρισκόταν παραδόξως σε μία διάθεση επιστροφής σε μία προγενέστερη κατάσταση. " Έχω βαρεθεί να ζω σαν φιλοξενούμενος στο σπίτι καθενός" είπε ο Νικ με κατήφεια " Θα ήταν πρέπον να αποσυρθώ σε ένα που θα είναι δικό μου". " Δεν μπορείς να αποσυρθείς " σαρκάζει ο καθηγητής, " Εσύ είσαι ο στρατάρχης του πίσω δωματίου ".
" Στρατάρχης;", λέει ο Νικ " Νόμιζα ότι είμαι ένας από αυτούς που περπατάνε με τις πληγές τους, αλλά κάνεις λάθος. Δεν είμαι εθισμένος στον τζόγο. Δεν ξέφυγα ποτέ από κάτι που σκόπευα να κάνω, για να βρεθώ γρήγορα σε δράση". Κάποια χρονιά ο Νικ δεν ξέφυγε από την πορεία του για να βρίσκεται μόνο και μόνο σε δράση, όταν ξανασυνάντησε τον αργότερα εστιάτορα και αδελφό του διάσημου μαέστρου ορχήστρας Abe Lyman, Mike Lyman. Μαζί του είχε παίξει χαρτιά σε ένα τραίνο για Νέα Υόρκη παλαιότερα χωρίς να έχει τις καλύτερες αναμνήσεις.. Αυτήν την φορά τον συνάντησε σε ένα κλαμπ για χαρτιά.
" Τι λες για μία μονομαχία στο στάντ πόκερ;" του λέει ο Νικ. Ο Lyman του λέει ότι είναι απένταρος. " Θα σε δανείσω " του λέει ο Νικ. Ο Λύμαν ένας εξπέρ στο μπριτζ του λέει ότι παίζει μόνο μπριτζ, ένα παιχνίδι το οποίο ο Νικ ούτε ήξερε καλά, ούτε του άρεσε. Μετά από μία σύντομη μάχη με τον εαυτό του ο Νικ δάνεισε στον Lyman και σε δύο ακόμα τζογαδόρους που ήταν επίσης φαλίριδες. Παίζοντας μπριτζ ο Νικ έχασε 25.000 δολάρια σε 10 ώρες. Κατά το μεσημέρι της επόμενης μέρας, θυμήθηκε ξαφνικά ότι έπρεπε να προλάβει το τραίνο που έφευγε στις 4 ή ώρα για την Φιλαδέλφεια, για να δει το πρώτο αγώνα μποξ μεταξύ του πολύ καλού του φίλου Dempsey και του Tunney.
Με την συνήθη του έλλειψη εθισμού στον τζόγο, άρχισε να προσπαθεί να πείσει τον Lyman και τους άλλους να έρθουν μαζί του. Όταν αυτοί δίστασαν, ο Νικ τους αγόρασε εισιτήρια και τους υποσχέθηκε να αναλάβει όλα τα έξοδα που θα έκαμναν στο ταξίδι τους. " Όταν φτάσαμε στην Φιλαδέλφεια " είπε ο Νικ "μου είχε κοστίσει ήδη 300.000 δολάρια το να μάθω να παίζω μπριτζ.
Ο κύκλος έκλεισε όταν πόνταρα στον Dempsey 160.000 δολάρια και έχασα. Μερικές βδομάδες αργότερα πήγα στο παγκόσμιο πρωτάθλημα αφήνοντας άλλες 150.000 δολάρια πίσω. Αλλά είχα δράση, ναι όντως". Αυτή η προδιάθεση του Νικ για τα χρήματα είναι ίσως ένας από τους κύριους λόγους που τον έχουν κάνει μυστηριώδη στους συνάδελφους ταυ. Μακριά από τα τραπέζια μοιάζει να χάνει κάθε ενδιαφέρον για αυτά. Αυτή του η στάση αποδίδεται συχνά στο γεγονός ότι γεννήθηκε σε μία ευκατάστατη οικογένεια στο Ρέθυμνο της Κρήτης, και είχε όλες τις πολυτέλειες που μπορεί να έχει ένας νέος να του δίδονται αφειδώς από τον πλούσιο νονό του στη Σμύρνη, όπου και ανατράφηκε. Αυτή όμως η εξήγηση δύσκολα καλύπτει ένα πρόβλημα μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο.
" Τι είναι αυτό;" φώναξε " Σέρνουμε ένα μεγάλο εθνικό οικοδόμημα σε έναν διαγωνισμό δημοτικότητας; Σε τι αποσκοπεί ο κόσμος; Γιατί δεν ενδιαφέρονται για καλά τεχνουργήματα;". Στους ανθρώπους έχει μεγάλο βάρος ο Νικ. Τους βασανίζει η εναντίωση στην προσωπικότητα του. Πίσω από το βαθύχρωμο, σε κάποιο βαθμό αρχοντικό του προσωπείο, βρίσκεται ένα ψυχρό ερευνητικό, αριστοκρατικό μυαλό, η επιστήμη του οποίου κατέχεται σε βαθμό κολεγιακού πτυχίου.
Αυτό το μυαλό τον κάνει να βλέπει στους θεατρινισμούς των ανθρώπων με έναν αφ' υψηλού φιλόψογο αέρα, σαν να ήταν ένας εκλεκτικός θεατρικός κριτής ο οποίος απαιτείται από την εφημερίδα του να ανασκοπήσει ένα 'πανηγυριώτικο ' πανόραμα. " Αυτή η διαιρεμένη εντολή θα έκαμνε ηλίθιους πολλούς ανθρώπους, αλλά όχι εμένα, είμαι τόσο άνετος όσο ένα ζευγάρι σορτσάκια αλόγων".
Ως ένας καλλιεργημένος και εγκόσμιος άνθρωπος, ο Νικ πιστεύει ότι το 'πνεύμα', το λεπτό χιούμορ, θα πρέπει να είναι το επιλεγμένο όργανο του ανδρός. Έχει οξύνει το δικό του στους καθηγητές και κυνηγούς βραβείων, συγγραφείς και πολιτικούς, κυρίες του καλού και όχι κόσμου, ιερωμένους και απατεώνες μεταξύ άλλων. Από την δική του άποψη μία αίθουσα συνεστίασης ή ένα τραπέζι του μπαρ είναι ένα πεδίο τιμής γύρω από το οποίο οι ανταγωνιστές αφηγητές ιστοριών συγκεντρώνονται και προσπαθούν να ξαρμπουρίσουν, αποψιλώσουν ο ένας τον άλλον.
Στις συζητήσεις του ο Νικ είναι κατά πρώτο λόγο ένας που αντιτάσσει λογοχτυπήματα. Στο Λος Άντζελες ένας κληρικός τον οποίο ο Νικ γνώριζε για χρόνια, σφόδρα αναστέναξε για την δυσκολία της απόκτησης σοφίας. " Γιατί δεν δοκιμάζεις να παίξεις για μικρά ποσά;" τον ρωτάει ο Νικ "0 άνθρωπος μπορεί να αποκαλύψει τα βαθύτερα του συναισθήματα του για ένα δεκαδόλαρο".
Ένας που ήθελε να κτίσει ένα καινούριο καζίνο στο Λας Βέγκας Strip ζήτησε την συμβουλή του Νικ. " Ποτέ μην χρηματοδοτείς κάποιον που παίζει στα δάχτυλα τις στρατηγικές επιχειρήσεις. Στο να διαλέξεις ένα όνομα για τον χώρο σου, προσπάθησε να βάλεις το Τέξας σε αυτό. Οι πετρελαιάδες είναι οι μόνοι που έχουν λεφτά πλέον. Μην ανεβάζεις τα όρια για τις μικροκαμωμένες γριές κυρίες. Αυτές παίζουν πιο πολύ καιρό από ότι εσύ. Τελικά μπορεί και να εγκαταλείψεις το εγχείρημα. Η αρχαία Ρώμη καταδίκασε τον τζόγο, όπως ίσως ξέρεις, με το σκεπτικό ότι ήταν εκθηλυντικός. Δεν μπορώ να υποδείξω, συνεισφέροντας έτσι σε ένα πνεύμα κοριτσίστικο στην κοινωνία μας, σε μία τέτοια εποχή πολέμων".
Παρατηρήσεις αυτού του τύπου ήταν φυσικό να προσδώσουν στον Νικ ευρύτατο θαυμασμό σε κάποιους κύκλους του τζόγου. " Πίσω στο Σικάγο " λέει ο Solid Gold Jones, ένας αποσυρμένος άνθρωπος της εμπιστοσύνης, "τα παιχνίδια ζαριών τελείωναν στην ώρα τους, και ένας παίκτης που έπαιζε μεγάλα ποσά δεν μπορούσε να περπατήσει δύο τετράγωνα παρακάτω χωρίς κάποιος να μην είχε ένα πιστόλι κολλημένο στα πλευρά του. Αλλά ο Νικ; Κάθε βράδυ περπατούσε έξω μόνος τους με λεφτά σε όλες τους τις τσέπες. Τριάντα τετράγωνα δρόμων στα οποία δεν θα έστελνες τους πεζοναύτες μέσα σε αυτά.
Αλλά ούτε μία φορά δεν έπεσε θύμα ληστείας από κανέναν. Ήταν ένας φόρος τιμής σε έναν άντρα, από την πόλη του Σικάγο, στο Σικάγο σεβόντουσαν την φινέτσα. Σε άλλους κύκλους του τζόγου, ο θαυμασμός για τον Νικ ήταν μετριασμένος. " Ο άνθρωπος ήταν άσπλαχνος" λέει ο Sherlock Feldman πρώην ιδιοκτήτης του διαρκούς παιχνιδιού ζαριών Sherlock του St. Louis, ένα σεβαστό ίδρυμα στην πόλη για πολλά χρόνια.
"Δεν είχε αισθήματα, δεν έκανε λάθη. Όπου και αν πήγαινε ο αέρας ήταν γεμάτος από καπνό -γεμισμένα δωμάτια. Πίσω του όσο μακριά μπορούσες να δεις υπήρχε η έσχατη ένδεια από την μία άκρη της χώρα έως την άλλη (περίοδος μεγάλης ύφεσης μετά το κραχ του 1929). Χιλιάδες άλλοι παίκτες των ζαριών έπεσαν με την πλάτη κάτω καθώς ήταν ατυχής η μοίρα για αυτούς όταν ανακατεύτηκαν με τον Έλληνα. Με αυτόν και τα φιλοσοφικά του βιβλία" είπε ο Feldman βραχνά.
Αυτές οι παρεκκλίνουσες θεωρήσεις για τον Νικ αντικατοπτρίζουν την αλλόκοτη ανάμιξη της έντασης συναισθήματος, ανησυχίας και απορίας που συνήθως αφύπνιζε σε όλους οι οποίοι τον γνώρισαν. Αν και ο ίδιος σκέφτεται για τον εαυτό του ότι είναι από τους πλέον διαφανείς και εύληπτους ανθρώπους με πρακτικό τρόπο, κανένας, εκτός ίσως κάποιος από τους παίκτες δεν ήταν σε θέση να δώσει μία εξήγηση για αυτόν. Ανάμεσα στους γνωστούς του υπήρχε η αίσθηση ότι μετά από τόσες δεκαετίες εξόρμησης στα τραπέζια του τζόγου, τρώγοντας με την περιφρόνηση ενός έφηβου για την δίαιτα., καπνίζοντας είκοσι πέντε πούρα την ημέρα, και με μέσο όρο ύπνου 4 ώρες το εικοσιτετράωρο, θα έπρεπε να ήταν έτοιμος για τον άλλο κόσμο.
Αντί για αυτό η φυσική του αντοχή παρέμεινε σχεδόν μέχρι τέλους εξωφρενική. Σε ένα παιχνίδι ζαριών στο Las Vegas Thunderbird Hotel ο Νικ είχε μία αμυχή στον αστράγαλο του, που φαινόταν να αγριεύει τώρα που φορούσε τα παπούτσια . Κατά τα μεσάνυχτα πρόσεξε ότι το πόδι του 'κτυπούσε' στέλνοντας του κύματα άλγους, και το επόμενο βράδυ ενοχλήθηκε γιατί το πόδι του πρήστηκε στο γόνατο και γύρισε στο κρίσιμο αυτό σημείο σε πορφυρό χρώμα.
Αυτό το βράδυ ενώ ο Νικ παρέμεινε στην καρέκλα του απαθής, ένας από τους ανθρώπους του παιχνιδιού ανησύχησε και κάλεσε έναν γιατρό, οποίος σύρθηκε κάτω από το τραπέζι για να κοιτάξει το πόδι του και τότε πρόσταξε τον τζογαδόρο να έρθει μαζί του στο νοσοκομείο. Μετά από αρκετές αποτυχημένες προσπάθειες να τον πάει στο νοσοκομείο ο γιατρός του έκανε μία πλήρη ένεση πενικιλίνης στο πόδι του, το έβαλε πάνω σε μία καρέκλα και προειδοποίησε τον Νικ ότι ίσως πέσει σε λίγο σε παραλήρημα.
"Παραλήρημα;" μουρμούρισε ο Νικ, μελετώντας την δράση, "Α, ναι". Ο γιατρός επέστρεψε αρκετές φορές για να του περιποιηθεί το πόδι. Την τελευταία φορά που τον επισκέφθηκε το πόδι είχε γιατρευτεί σχεδόν και ο Νικ που προηγουμένως λαγοκοιμόταν μέσα στην δράση ένοιωθε τώρα πολύ καλά. "Πρέπει να ξαναρθείς " λέει ο Νικ στον γιατρό " από τότε που μου έκανες την πρώτη ένεση η τύχη μου άλλαξε".
Η φαινομενικά ψυχαναγκαστική ανάγκη του Νικ για δράση είναι μία πηγή θαυμασμού στους περισσότερο στοχαστικούς φίλους του, ανάμεσα τους ο επικεφαλής του τμήματος κοινωνικών σπουδών του ανατολικού πανεπιστημίου. Ένα καλοκαίρι ο καθηγητής πέρασε αρκετές ευχάριστες ώρες συζητώντας το πρόβλημα με τον Νικ. Ο Νικ βρισκόταν παραδόξως σε μία διάθεση επιστροφής σε μία προγενέστερη κατάσταση. " Έχω βαρεθεί να ζω σαν φιλοξενούμενος στο σπίτι καθενός" είπε ο Νικ με κατήφεια " Θα ήταν πρέπον να αποσυρθώ σε ένα που θα είναι δικό μου". " Δεν μπορείς να αποσυρθείς " σαρκάζει ο καθηγητής, " Εσύ είσαι ο στρατάρχης του πίσω δωματίου ".
" Στρατάρχης;", λέει ο Νικ " Νόμιζα ότι είμαι ένας από αυτούς που περπατάνε με τις πληγές τους, αλλά κάνεις λάθος. Δεν είμαι εθισμένος στον τζόγο. Δεν ξέφυγα ποτέ από κάτι που σκόπευα να κάνω, για να βρεθώ γρήγορα σε δράση". Κάποια χρονιά ο Νικ δεν ξέφυγε από την πορεία του για να βρίσκεται μόνο και μόνο σε δράση, όταν ξανασυνάντησε τον αργότερα εστιάτορα και αδελφό του διάσημου μαέστρου ορχήστρας Abe Lyman, Mike Lyman. Μαζί του είχε παίξει χαρτιά σε ένα τραίνο για Νέα Υόρκη παλαιότερα χωρίς να έχει τις καλύτερες αναμνήσεις.. Αυτήν την φορά τον συνάντησε σε ένα κλαμπ για χαρτιά.
" Τι λες για μία μονομαχία στο στάντ πόκερ;" του λέει ο Νικ. Ο Lyman του λέει ότι είναι απένταρος. " Θα σε δανείσω " του λέει ο Νικ. Ο Λύμαν ένας εξπέρ στο μπριτζ του λέει ότι παίζει μόνο μπριτζ, ένα παιχνίδι το οποίο ο Νικ ούτε ήξερε καλά, ούτε του άρεσε. Μετά από μία σύντομη μάχη με τον εαυτό του ο Νικ δάνεισε στον Lyman και σε δύο ακόμα τζογαδόρους που ήταν επίσης φαλίριδες. Παίζοντας μπριτζ ο Νικ έχασε 25.000 δολάρια σε 10 ώρες. Κατά το μεσημέρι της επόμενης μέρας, θυμήθηκε ξαφνικά ότι έπρεπε να προλάβει το τραίνο που έφευγε στις 4 ή ώρα για την Φιλαδέλφεια, για να δει το πρώτο αγώνα μποξ μεταξύ του πολύ καλού του φίλου Dempsey και του Tunney.
Με την συνήθη του έλλειψη εθισμού στον τζόγο, άρχισε να προσπαθεί να πείσει τον Lyman και τους άλλους να έρθουν μαζί του. Όταν αυτοί δίστασαν, ο Νικ τους αγόρασε εισιτήρια και τους υποσχέθηκε να αναλάβει όλα τα έξοδα που θα έκαμναν στο ταξίδι τους. " Όταν φτάσαμε στην Φιλαδέλφεια " είπε ο Νικ "μου είχε κοστίσει ήδη 300.000 δολάρια το να μάθω να παίζω μπριτζ.
Ο κύκλος έκλεισε όταν πόνταρα στον Dempsey 160.000 δολάρια και έχασα. Μερικές βδομάδες αργότερα πήγα στο παγκόσμιο πρωτάθλημα αφήνοντας άλλες 150.000 δολάρια πίσω. Αλλά είχα δράση, ναι όντως". Αυτή η προδιάθεση του Νικ για τα χρήματα είναι ίσως ένας από τους κύριους λόγους που τον έχουν κάνει μυστηριώδη στους συνάδελφους ταυ. Μακριά από τα τραπέζια μοιάζει να χάνει κάθε ενδιαφέρον για αυτά. Αυτή του η στάση αποδίδεται συχνά στο γεγονός ότι γεννήθηκε σε μία ευκατάστατη οικογένεια στο Ρέθυμνο της Κρήτης, και είχε όλες τις πολυτέλειες που μπορεί να έχει ένας νέος να του δίδονται αφειδώς από τον πλούσιο νονό του στη Σμύρνη, όπου και ανατράφηκε. Αυτή όμως η εξήγηση δύσκολα καλύπτει ένα πρόβλημα μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο.
Απιστευτες προσωπικες ιστοριες του Nick the Greek...2
Ο Χριστόφορος Ξενόπουλος Janus, έλληνας μετανάστης, δημοσιογράφος και συγγραφέας γράφοντας ένα άρθρο για τον τζόγο, σημείωσε την συνάντηση του με τον Νικ στο Σικάγο. " Μία φορά είχα την τύχη και την ευκαιρία να παίξω πόκερ μαζί του , και μετά από το παιχνίδι τον ρώτησα τι πιστεύει για τον τρόπο που παίζω. Η απάντηση του ήταν φιλική αλλά απερίφραστη 'Janus, προφανώς απολαμβάνεις το παιχνίδι και παίζεις με ενθουσιασμό. Αυτό θα πρέπει να είναι και το όριο των στόχων σου στο πόκερ: απλώς να το απολαμβάνεις. Δεν έχεις τον ψυχισμό ενός κερδοφόρου παίκτη πόκερ. Κατ'αρχάς παραέχεις ένα έντιμο πρόσωπο ώστε να μπλοφάρεις.
Και η μπλόφα είναι ουσιώδης στο να είσαι νικητής. Κατά δεύτερον, δεν έχεις την μνήμη ώστε να παίξεις σοβαρό πόκερ. Τρίτον, μπορείς να επιτρέψεις στον εαυτό σου αυτήν την πολυτέλεια; Δεν μπορείς να γίνεις αριστοτέχνης παίκτης στο πόκερ χωρίς να διαθέτεις για το παιχνίδι ένα μεγάλο κεφάλαιο, ώστε να αντιμετωπίσεις κάθε μπλόφα, κάθε ποντάρισμα'. Ποτέ δεν ακολούθησα την συμβουλή του Νικ, και παίζω πόκερ 50 χρόνια. Δεν νομίζω ότι έχω βγει συνολικά κερδισμένος, οπότε ο Νικ είχε δίκιο, αλλά εξακολουθώ να απολαμβάνω το παιχνίδι".
Ο Νικ είναι συνηθισμένος να εκτιμάει τις πιο απότομες μεταβάσεις από τους κολοφώνες του πλούτου στην αφάνεια της πτώχευσης - μεταβάσεις που για κάποιους άλλους θα ήταν τόσο καταστροφικές ώστε να τους οδηγούσαν στην αυτοκτονία - ως διεγερτικές και ωφέλιμες αλλαγές στην μονοτονία της καθημερινότητας.. " Το χρήμα συρρικνώνει το μυαλό και το πνεύμα " λέει " Δεν μπορώ να σκεφτώ τον δρόμο μου στο παρελθόν σαν λογαριασμό ταμιευτηρίου".
Εκτός από τα χρήματα που έχασε, για τα οποία είναι περισσότερο διάσημος από ότι από αυτά που κέρδισε, ο Νικ ξεχώρισε τον εαυτό του από ένα ποσό περίπου 500.000 δολάρια αφήνοντας τα λεφτά έτσι απλά σε ρούχα που έστελνε στο καθαριστήριο, μην προσέχοντας πόσα λεφτά έδινε σε φιλοδωρήματα, και αφήνοντας μεγάλα χαρτονομίσματα που ήταν συνωστισμένα σε τσέπες που δεν χωρούσαν άλλα να του πέσουν σε κλαμπς, εστιατόρια, περιπάτους και άλλα μέρη.
Μια φορά ο Νικ άφησε ένα καινούριο καπέλο να κρέμεται σε ένα εστιατόριο στο San Bernandino της Καλιφόρνια. Κάπου 35 μίλια εκτός της πόλης στον αυτοκινητόδρομο για το Λας Βέγκας ανέφερε το γεγονός σε ένα φίλο του ονόματι Τζακ, που οδηγούσε το αμάξι. Ο φίλος του είπε ότι μπορεί να βρει ένα καινούριο καπέλο. " Φαινόταν όμως καλό επάνω μου Τζακ " επέμενε μαλακά ο Νικ. " Έπρεπε να είχες προσέξει το πόσο μου ταίριαζε".
Ο Τζακ οδήγησε για άλλα 15 μίλια, πεισματικά, πριν ο τόνος του Νικ αλλάξει. " Τζακ " του λέει, " Θέλω αυτό το καπέλο". Γύρισαν πίσω και ο Νικ βρήκε το καπέλο όπως το άφησε να κρέμεται στον τοίχο του εστιατορίου. Υπήρχαν 80.000 δολάρια στην κορδέλα του καπέλου. Για να σπάσει την μονοτονία της καθημερινότητας ο Νικ λειτούργησε σαν κάποιος που ήταν ένα μέσον ανακούφισης, ένας παράγων 'διαφορετικού τόνου', για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Κάποιοι από τους αιτούντες, έβγαλαν οφέλη από αυτόν που κράτησαν χρόνια. Οι πάμπτωχοι ποτέ δεν φάνηκε να επισκέπτονται ξαφνικά τον Νικ, εκτός από μερικές περιπτώσεις όταν άλλοι χρεοκοπημένοι μεγαλοτζογαδόροι έπεφταν πάνω του για λεφτά .
" Ήταν η ανταγωνιστική γωνία που με ενοχλούσε" έλεγε. Οποιοσδήποτε και αν ήταν ο λόγος, συνήθως μετάνιωνε τέτοια μικροσφάλματα. "Στην μπροστινή είσοδο του Ρεστοράν του Τζακ στην Νέα Υόρκη ένα πρωινό " θυμάται ο Νικ " συνάντησα τον Laughing Joe Titus, τον μελαγχολικό τζογαδόρο, που ήθελε να δανειστεί χίλια δολάρια. Αυτοστιγμής μία ξεροκεφαλιά, μία διαστροφή με κυρίευσε. Δεν μπορούσα να βάλω το χέρι στην τσέπη μου. Του είπα : Joe έλα μαζί μου στου Coakley's . Θα τα κερδίσω για σένα ".0 Νικ αναστέναξε βαριά "
Έχασα 280.000 δολάρια, όλα τα λεφτά που είχα. Έπρεπε να του δώσω το δάνειο όπως και να έχει, φυσικά. Έπρεπε να τα δανειστώ", κατέληξε ο Νικ. Από όλες τις μυστηριώδες ποιότητες του Νικ, αυτή που προκάλεσε την μεγαλύτερη αμηχανία και υποψία ανάμεσα στους συνάδελφους τζογαδόρους, ήταν η συνήθεια του της απαγγελίας στίχων, της ανάδειξης μυστηριωδών φιλοσοφικών δηλώσεων, ή το να διαβάζει ουσιαστικά άγνωστα βιβλία σε στιγμές γενικής έντασης.
Μία χρονιά Στη Santa Anita π.χ. ο Νικ είχε ποντάρει - σε στοιχήματα στο ταμείο , συν τα παράλληλα εκτός ταμείου - 50.000 δολάρια στην μούρη ενός σκούρου αλόγου. Γύρω του δονούνταν ένας αριθμός από άλλους παίκτες που στοιχημάτισαν επίσης χοντρά στο σκούρο άλογο, κατόπιν υπόδειξης του. Καθώς τα άλογα ήταν σε πλήρη τέμπο, το σκούρο άλογο σκουντούφλησε και προσπεράστηκε από τρία άλλα. Κοντά στο τέρμα είχε επανέλθει και με μία λαμπρή έκρηξη ταχύτητας προσπέρασε κερδίζοντας με διαφορά μουσούδας στο φίνις. Μένοντας άναυδοι και με απλανή μάτια οι άλλοι παίκτες γύρισαν προς τον Νικ για να δουν ποια ήταν η επίδραση αυτής της τρομακτικής έντασης πάνω του. Διάβαζε μία μετάφραση των στίχων της Σαπφώς, και έχασε εντελώς το φίνις. " Τι είδους λόγια είναι αυτά ;" διαμαρτυρήθηκε όταν οι άλλοι τον κατηγόρησαν για απιστία στα ιδανικά του ιπποδρόμου.
Το διάβασμα είναι σημαντικό. Εγκατέλειψα την επιφάνεια της γης, για τον πάνω από όλα τα άλλα χαροποιό ερωτικό δεσμό, απλώς και μόνο μνημονεύοντας τους στίχους αγάπης αυτής της αγαπητής γυναίκας και κάποιων από τους άλλους περισσότερο αφράτους βάρδους".
Ο Νικ δεν περιόρισε τα ποιητικά του και φιλοσοφικά του σχόλια στις γυναίκες φυσικά. Κάποτε προσπάθησε να επεξηγήσει κάποια άποψη της ανθρώπινης φύσης στον Joe Bernstein, ο οποίος ήταν τζογαδόρος σε όλη του την ζωή και που υπέστη σφοδρά σοκ κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, όταν 1) στρατολογήθηκε 2) όταν μετατέθηκε σε μια στρατιωτική αστυνομική μονάδα 3) Η πρώτη του αποστολή ήταν να εποπτεύσει έναν παιχνίδι ζαριών των στρατιωτικών. Καθώς διευκρίνιζε την θέση του για την ανθρώπινη φύση, ο Νικ σιώπησε, χτύπησε σε μία σκέψη και είπε
" Το πάθος ωθεί στην επιθυμία, από την άλλη η επιθυμία ωθεί στο αίτιο, το αίτιο ωθεί στην δράση". " Είναι έτσι;" είπε ο Bernstein διστακτικά . " Πάντα πίστευα ότι η δράση έρχεται αυθόρμητα ". Όταν ο Νικ τόνισε περισσότερο την άποψη του κάνοντας μνεία διάφορων στίχων του Omar the Tentmaker, τα μάτια του Bernstein στένεψαν. " Ξέρεις Νικ " είπε ήσυχα ο Bernstein " κάποιες φορές σκέπτομαι ότι δεν είσαι ένας από εμάς".
Μέσα στα χρόνια, αυτή η ίδια σκέψη του Bernstein έχει παιδέψει πάρα πολλούς προσεκτικούς παρατηρητές του Νικ δε Γκρηκ. Καθηγητές του Πανεπιστημίου Κολούμπια, και του Σικάγου καθώς και τριών της Καλιφόρνια, με τους οποίους συζητάει μερικές φορές ζητήματα ιστορικά και μεταφυσικά, είναι πεπεισμένοι για την πνευματική του κατάρτιση, αλλά σκοτισμένοι για τα οικονομικά του. Οι παίκτες ζαριών, οι μπουκμέικερ, και άλλοι κυνηγοί της τύχης νοιώθουν νευρικότητα για έναν άνθρωπο που συζητάει με καθηγητές πανεπιστημίου. Νεαρές δεσποινίδες που προσπαθούν να τον καθηλώσουν με τα δεσμά του γάμου, νοιώθουν συνεχώς να απογοητεύονται από την σκιά ενός νεαρού κοριτσιού του Σικάγου με το οποίο ο Νικ ερωτεύθηκε, τσακώθηκε και τελικά πέθανε πριν προλάβει να τα ξαναβρεί μαζί της.
Οι της καλής κοινωνίας με τους οποίους ο Νικ συγχρωτιζόταν στο Long Island και στο Saratoga, δυσφορούν από τις ευρείες του γνωριμίες με τον υπόκοσμο. Και οι κακοποιοί δεν μπόρεσαν να ξεκινήσουν να καταλάβουν έναν άνθρωπο που τριγυρνούσε ανάμεσα τους, κερδίζοντας τα λεφτά τους και ξέροντας πολλά από τα μυστικά τους, και παρόλα αυτά να παραμένει αμέτοχος, που ευγενικά αρνείται να εκπροσωπήσει, γίνοντας βιτρίνα για τα κλαμπ τους ή να μοιραστεί τις απολαύσεις τους. " Η ανικανότητα μου να ταυτίσω τον εαυτό μου με τον κόσμο οποιουδήποτε είναι μάλλον γενεαλογική" λέει ο Νικ.
" Οι πρόγονοι μου ήταν μεσανατολίτες νομάδες και έμποροι των παζαριών, ανατολίτες. Ενώ οι μισοί εξ αυτών τσαλαβουτούσαν τριγύρω από τους τόπους αφθονίας και καλοπέρασης, οι υπόλοιποι ήταν έξω στην έρημο με τα μαλλιά στα μάτια τους, διαρρηγνύοντας τα ρούχα τους φτιαγμένα από γιδοπρόβατα και καλώντας τον Θεό να σταθεί μάρτυρας της ηθικής εξαχρείωσης των ομοίων τους. Με τέτοιους μακρινούς προγόνους, η πυξίδα προσανατολισμού ενός ανθρώπου είναι υποχρεωμένη να μεταβάλλεται. Παρόλα τα ακανόνιστα του γονίδια ο Νικ δεν απέτυχε στο να διαταράξει την οικονομία του τζόγου της Αμερικής βάζοντας την δική του σφραγίδα σε αυτήν στα περισσότερα από τα χρόνια της δράσης του.
Όπως αυτό συνέβη στις αρχές της δεκαετίας του 1920 στην Νέα Υόρκη, το Σικάγο, στην Σαρατόγκα, το Χοτ Σπρινγκς του Αρκάνσας, το Λος Άντζελες και το Σαν Φρανσκίσκο . Ήταν περίπου κοντά στα σαράντα την περίοδο αυτή και ήταν γοητευτικός, δυναμικός, καλά περιποιημένος και πλούσιος. Ο Ο. Mclntyre έγραψε για την ζωή και την δράση του σχεδόν τόσο θρησκευτικά όσο και οι Mark Hellinger και Walter Winchell. Ήξερε κάθε πρώτη είδηση και κάθε κορίτσι του θεάματος με ενδιαφέρουσα διάσταση σε όλες τις κύριες πόλεις.
Οι ικανότητες του σαν χορευτής ήταν τόσο ονομαστές ώστε οι πίστες των αιθουσών χορού άδειαζαν πολλές φορές για αυτόν. Στοιχημάτιζε τόσο ψηλά που ακόμα και δυνατοί άντρες δεν μπορούσαν να σταθούν όρθιοι στις θέσεις τους ώστε να παρακολουθήσουν την δράση του, εξαιτίας του χαμού από σπρωξίματα για μία καλή θέση . Γευμάτιζε τα βράδια με διασημότητες όπως οι Enrico Caruso, Fred Astaire, τον συνταγματάρχη Ε. R. Brandley και τον Δούκα του Windsor.
Γευμάτιζε επίσης για βραδινό με τους ΑΙ Capone, Dutch Schultz, Legs Diamond, και Dion O' Banion. Οι προσκλήσεις ήταν μόνο ένα μέρος από τον φόρο τιμής που αποδίδονταν στον πλέον ονομαστό τζογαδόρο της εποχής. Ολόκληρες πόλεις πλήρωναν έναν φόρο μιας πιο απτής μορφής, το Σαν Φρανσίσκο στην προκειμένη. Φτάνοντας στην πόλη ο Νικ το 1924 με περίπου 500.000 δολάρια σε μετρητά και μία φήμη ως ο μεγαλύτερος παίκτης πόκερ στην Αμερική, ήταν μία αβάστακτη πρόκληση για όλους τους τοπικούς τζογαδόρους.
"Μου άρεσε το Σαν Φρανσίσκο μια χαρά " είπε ο Νικ. " Η αντίσταση που συνάντησα από τους εμπλεκόμενους στον τζόγο ήταν φανατική. Μου πήρε σχεδόν έξι μήνες έως ότου κερδίσω μερικά λεφτά". Τα μόνα εύκολα κέρδη που είχε ο Νικ στο Σαν Φρανσίσκο ήταν στο low-ball όπου το μικρότερο φύλλο κέρδιζε το μεγαλύτερο. Κέρδισε 420.000 δολάρια σε δύο βδομάδες στο παιχνίδι αυτό. Στο τέλος της περιόδου των έξι μηνών και μετά από συνεχές παιχνίδι, κάθισε στο κρεβάτι του ξενοδοχείου του ένα βράδυ μετρώντας τα συνολικά του κέρδη που είχε από επιχειρηματίες, επαγγελματίες παίκτες και άλλους.
Έφτασαν τα 1,1 εκατομμύρια δολάρια. Μαζί με τα λεφτά που είχε φέρει μαζί του είχε κάτι λίγο παραπάνω από 1,6 εκατομμύρια δολάρια. Γυρνώντας στην Νέα Υόρκη, τον περίμενε το μεγαλύτερο παιχνίδι ζαριών που έγινε ποτέ και ίσως ένα από τα μεγαλύτερα στην ιστορία του τζόγου. Στο τέλος του παιχνιδιού ο Νικ είχε ρισκάρει και χάσει ολόκληρο το κεφάλαιο που έφερε μαζί του από το Σαν Φραντσίσκο . Αυτό φαινόταν σε όλους να ήταν και το τέλος της μυθικής ιστορίας του Νικ. Αλλά ο Νικ επανήλθε γρήγορα.
Μετά από μία βδομάδα μετέτρεψε ένα δάνειο 20.000 δολαρίων σε 550.000 μέσα σε λίγες ώρες. " Μετά από μερικούς μήνες " λέει ο Νικ "ένας περίοπτος κακοποιός με κάλεσε ενώ βρισκόμουν στο δωμάτιο του ξενοδοχείου μου, ήταν σε μία μεθυσμένη κατάσταση και με πληροφόρησε ότι επιθυμούσε δράση. Γνωρίζοντας ότι είναι επικίνδυνος όταν πίνει, προετοιμάστηκα για να χάσω. Αλλά χωρίς επιτυχία. Το παιχνίδι που ακολούθησε, που διεξήχθη πάνω σε ένα σεντόνι στο πάτωμα του καθιστικού μου, ξεκίνησε άσχημα. Άρχισα να κερδίζω.
Στην συνέχεια κέρδισα περισσότερα, και όλο και περισσότερα. Όσο πιο πολλά κέρδιζα τόσο και πιο πολύ έπινε ο γκάγκστερ και όλο και πιο πολύ έριχνε το βλέμμα του στο σαρανταπεντάρι που είχε δίπλα του πάνω στο σεντόνι. Μετά από δεκαοχτώ ώρες παιχνιδιού κέρδιζα 190.000 δολάρια και μπροστά σε ένα επαπειλούμενο ρίσκο της ζωής μου, εμπνεύστηκα ένα σχέδιο. Θα έδινα στον κακοποιό μία ευκαιρία ώστε να κλέψει τα χρήματα του πίσω, χωρίς ταυτόχρονα να φανερωθεί. Του είπα ότι θα έπαιρνα έναν υπνάκο.
'Παίξε και για τους δύο μας' του λέω ' Παίξε, χωρίς να ανησυχείς που θα βλέπω. Θέλω να μάθω μετά πως τα πήγες.' Δεν υπολόγισα όμως στην διεστραμμένη αντίληψη τιμής του ανθρώπου αυτού" ολοκλήρωσε θλιβερά ο Νικ. "Μετά από περίπου μία ώρα με ταρακούνησε λέγοντας ' Νικ, το παιχνίδι αυτό παραείναι πολύ για μένα. Πρέπει να με αφήσεις να φύγω. Έχασα και άλλες 20.000 δολάρια'".
Εν καιρώ ο Νικ αποφάσισε ότι είχε έρθει ή ώρα να ξανα-αναμετρηθεί με τον Ρόθστάιν και τους φίλους του. Φυσικά επέλεξε το καλύτερο του παιχνίδι το σταντ πόκερ. Ο Ρόθσταιν κατάφερε να ξεφύγει από τα χέρια του Νικ με ένα από τα μεγαλύτερα - ίσως το μεγαλύτερο- κέρδη στο πόκερ. Αν και ο Νικ κέρδισε 70.000 χιλιάδες έχασε το μεγαλύτερο ίσως κόλπο στην ιστορία του πόκερ από τον Ρόθσταιν. Ήταν το άστρο του Ρόθσταιν πάλι ; Μετά το παιχνίδι αυτό ο Νικ πήγε για πρώτη φορά διακοπές. Πήγε σε μία απόμερη λίμνη στα βουνά Adirondacks.
Ολόκληρη την πρώτη μέρα, καθόταν στην καρέκλα της κατασκήνωσης στην λίμνη με ένα σκούρο διπλόπετο κοστούμι με παπιγιόν και γραβάτα, αφήνοντας τον ήλιο να διαρρέεται μέσα στο κοστούμι και τον φρέσκο καθαρό αέρα να του ελαφρύνει το μυαλό. Με υπερπληθώρα από τα στοιχεία της φύσης πάνω του, θα κοιμόταν ίσως περισσότερο από τις συνηθισμένες του τέσσερις ώρες, εάν ένας παράξενος θόρυβος από θρόισμα και οξύ μεταλλικό ήχο δεν προέκυπτε έξω από την τέντα του γύρω στις δύο μετά τα μεσάνυχτα.
Ξυπνώντας από βαθύ ύπνο λόγω του μεταλλικού ήχου - για τον οποίο ο Νικ πίστευε πάντα ότι τον προκάλεσε μία αρκούδα, αλλά που το θολωμένο από τον ύπνο αυτί του το παρερμήνευσε εκείνη την ώρα σαν θόρυβο από κροτάλισμα ζαριών -αντέδρασε με έκσταση σαν σε όνειρο " Παιδιά ! Παιδιά !" φώναξε, ψηλαφώντας τον δρόμο του μέσα στο σκοτεινό δάσος εκεί έξω, " Που είναι η δράση;"
Όταν συνειδητοποίησε που βρισκόταν, ο Νικ ήταν τόσο ταραγμένος ώστε στριφογύριζε άγρυπνος όλη την υπόλοιπη νύχτα και έφυγε νωρίς το πρωί για το Μανχάτταν. " Η φύση είναι γεμάτη από δόλο και κακότητα " πληροφόρησε κάποιους μπουκμέηκερ έξω από το ρεστοράν του Lindy's αργότερα " σας συμβουλεύω να μην έχετε καμία σχέση με αυτήν".
Σύμφωνα με έναν αστικό μύθο, ο Νικ κάποτε συνόδεψε τον 'Αλμπερτ Αϊνστάιν στο Λας Βέγκας. Τον συνέστησε στους φίλους του, οι οποίοι υπέθεσε ότι δεν γνώριζαν τον Αϊνστάιν, ως "ο μικρός ΑΙ από το Πρίνστον, που ελέγχει τη δράση στο Τζέρσευ!"
Και η μπλόφα είναι ουσιώδης στο να είσαι νικητής. Κατά δεύτερον, δεν έχεις την μνήμη ώστε να παίξεις σοβαρό πόκερ. Τρίτον, μπορείς να επιτρέψεις στον εαυτό σου αυτήν την πολυτέλεια; Δεν μπορείς να γίνεις αριστοτέχνης παίκτης στο πόκερ χωρίς να διαθέτεις για το παιχνίδι ένα μεγάλο κεφάλαιο, ώστε να αντιμετωπίσεις κάθε μπλόφα, κάθε ποντάρισμα'. Ποτέ δεν ακολούθησα την συμβουλή του Νικ, και παίζω πόκερ 50 χρόνια. Δεν νομίζω ότι έχω βγει συνολικά κερδισμένος, οπότε ο Νικ είχε δίκιο, αλλά εξακολουθώ να απολαμβάνω το παιχνίδι".
Ο Νικ είναι συνηθισμένος να εκτιμάει τις πιο απότομες μεταβάσεις από τους κολοφώνες του πλούτου στην αφάνεια της πτώχευσης - μεταβάσεις που για κάποιους άλλους θα ήταν τόσο καταστροφικές ώστε να τους οδηγούσαν στην αυτοκτονία - ως διεγερτικές και ωφέλιμες αλλαγές στην μονοτονία της καθημερινότητας.. " Το χρήμα συρρικνώνει το μυαλό και το πνεύμα " λέει " Δεν μπορώ να σκεφτώ τον δρόμο μου στο παρελθόν σαν λογαριασμό ταμιευτηρίου".
Εκτός από τα χρήματα που έχασε, για τα οποία είναι περισσότερο διάσημος από ότι από αυτά που κέρδισε, ο Νικ ξεχώρισε τον εαυτό του από ένα ποσό περίπου 500.000 δολάρια αφήνοντας τα λεφτά έτσι απλά σε ρούχα που έστελνε στο καθαριστήριο, μην προσέχοντας πόσα λεφτά έδινε σε φιλοδωρήματα, και αφήνοντας μεγάλα χαρτονομίσματα που ήταν συνωστισμένα σε τσέπες που δεν χωρούσαν άλλα να του πέσουν σε κλαμπς, εστιατόρια, περιπάτους και άλλα μέρη.
Μια φορά ο Νικ άφησε ένα καινούριο καπέλο να κρέμεται σε ένα εστιατόριο στο San Bernandino της Καλιφόρνια. Κάπου 35 μίλια εκτός της πόλης στον αυτοκινητόδρομο για το Λας Βέγκας ανέφερε το γεγονός σε ένα φίλο του ονόματι Τζακ, που οδηγούσε το αμάξι. Ο φίλος του είπε ότι μπορεί να βρει ένα καινούριο καπέλο. " Φαινόταν όμως καλό επάνω μου Τζακ " επέμενε μαλακά ο Νικ. " Έπρεπε να είχες προσέξει το πόσο μου ταίριαζε".
Ο Τζακ οδήγησε για άλλα 15 μίλια, πεισματικά, πριν ο τόνος του Νικ αλλάξει. " Τζακ " του λέει, " Θέλω αυτό το καπέλο". Γύρισαν πίσω και ο Νικ βρήκε το καπέλο όπως το άφησε να κρέμεται στον τοίχο του εστιατορίου. Υπήρχαν 80.000 δολάρια στην κορδέλα του καπέλου. Για να σπάσει την μονοτονία της καθημερινότητας ο Νικ λειτούργησε σαν κάποιος που ήταν ένα μέσον ανακούφισης, ένας παράγων 'διαφορετικού τόνου', για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Κάποιοι από τους αιτούντες, έβγαλαν οφέλη από αυτόν που κράτησαν χρόνια. Οι πάμπτωχοι ποτέ δεν φάνηκε να επισκέπτονται ξαφνικά τον Νικ, εκτός από μερικές περιπτώσεις όταν άλλοι χρεοκοπημένοι μεγαλοτζογαδόροι έπεφταν πάνω του για λεφτά .
" Ήταν η ανταγωνιστική γωνία που με ενοχλούσε" έλεγε. Οποιοσδήποτε και αν ήταν ο λόγος, συνήθως μετάνιωνε τέτοια μικροσφάλματα. "Στην μπροστινή είσοδο του Ρεστοράν του Τζακ στην Νέα Υόρκη ένα πρωινό " θυμάται ο Νικ " συνάντησα τον Laughing Joe Titus, τον μελαγχολικό τζογαδόρο, που ήθελε να δανειστεί χίλια δολάρια. Αυτοστιγμής μία ξεροκεφαλιά, μία διαστροφή με κυρίευσε. Δεν μπορούσα να βάλω το χέρι στην τσέπη μου. Του είπα : Joe έλα μαζί μου στου Coakley's . Θα τα κερδίσω για σένα ".0 Νικ αναστέναξε βαριά "
Έχασα 280.000 δολάρια, όλα τα λεφτά που είχα. Έπρεπε να του δώσω το δάνειο όπως και να έχει, φυσικά. Έπρεπε να τα δανειστώ", κατέληξε ο Νικ. Από όλες τις μυστηριώδες ποιότητες του Νικ, αυτή που προκάλεσε την μεγαλύτερη αμηχανία και υποψία ανάμεσα στους συνάδελφους τζογαδόρους, ήταν η συνήθεια του της απαγγελίας στίχων, της ανάδειξης μυστηριωδών φιλοσοφικών δηλώσεων, ή το να διαβάζει ουσιαστικά άγνωστα βιβλία σε στιγμές γενικής έντασης.
Μία χρονιά Στη Santa Anita π.χ. ο Νικ είχε ποντάρει - σε στοιχήματα στο ταμείο , συν τα παράλληλα εκτός ταμείου - 50.000 δολάρια στην μούρη ενός σκούρου αλόγου. Γύρω του δονούνταν ένας αριθμός από άλλους παίκτες που στοιχημάτισαν επίσης χοντρά στο σκούρο άλογο, κατόπιν υπόδειξης του. Καθώς τα άλογα ήταν σε πλήρη τέμπο, το σκούρο άλογο σκουντούφλησε και προσπεράστηκε από τρία άλλα. Κοντά στο τέρμα είχε επανέλθει και με μία λαμπρή έκρηξη ταχύτητας προσπέρασε κερδίζοντας με διαφορά μουσούδας στο φίνις. Μένοντας άναυδοι και με απλανή μάτια οι άλλοι παίκτες γύρισαν προς τον Νικ για να δουν ποια ήταν η επίδραση αυτής της τρομακτικής έντασης πάνω του. Διάβαζε μία μετάφραση των στίχων της Σαπφώς, και έχασε εντελώς το φίνις. " Τι είδους λόγια είναι αυτά ;" διαμαρτυρήθηκε όταν οι άλλοι τον κατηγόρησαν για απιστία στα ιδανικά του ιπποδρόμου.
Το διάβασμα είναι σημαντικό. Εγκατέλειψα την επιφάνεια της γης, για τον πάνω από όλα τα άλλα χαροποιό ερωτικό δεσμό, απλώς και μόνο μνημονεύοντας τους στίχους αγάπης αυτής της αγαπητής γυναίκας και κάποιων από τους άλλους περισσότερο αφράτους βάρδους".
Ο Νικ δεν περιόρισε τα ποιητικά του και φιλοσοφικά του σχόλια στις γυναίκες φυσικά. Κάποτε προσπάθησε να επεξηγήσει κάποια άποψη της ανθρώπινης φύσης στον Joe Bernstein, ο οποίος ήταν τζογαδόρος σε όλη του την ζωή και που υπέστη σφοδρά σοκ κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, όταν 1) στρατολογήθηκε 2) όταν μετατέθηκε σε μια στρατιωτική αστυνομική μονάδα 3) Η πρώτη του αποστολή ήταν να εποπτεύσει έναν παιχνίδι ζαριών των στρατιωτικών. Καθώς διευκρίνιζε την θέση του για την ανθρώπινη φύση, ο Νικ σιώπησε, χτύπησε σε μία σκέψη και είπε
" Το πάθος ωθεί στην επιθυμία, από την άλλη η επιθυμία ωθεί στο αίτιο, το αίτιο ωθεί στην δράση". " Είναι έτσι;" είπε ο Bernstein διστακτικά . " Πάντα πίστευα ότι η δράση έρχεται αυθόρμητα ". Όταν ο Νικ τόνισε περισσότερο την άποψη του κάνοντας μνεία διάφορων στίχων του Omar the Tentmaker, τα μάτια του Bernstein στένεψαν. " Ξέρεις Νικ " είπε ήσυχα ο Bernstein " κάποιες φορές σκέπτομαι ότι δεν είσαι ένας από εμάς".
Μέσα στα χρόνια, αυτή η ίδια σκέψη του Bernstein έχει παιδέψει πάρα πολλούς προσεκτικούς παρατηρητές του Νικ δε Γκρηκ. Καθηγητές του Πανεπιστημίου Κολούμπια, και του Σικάγου καθώς και τριών της Καλιφόρνια, με τους οποίους συζητάει μερικές φορές ζητήματα ιστορικά και μεταφυσικά, είναι πεπεισμένοι για την πνευματική του κατάρτιση, αλλά σκοτισμένοι για τα οικονομικά του. Οι παίκτες ζαριών, οι μπουκμέικερ, και άλλοι κυνηγοί της τύχης νοιώθουν νευρικότητα για έναν άνθρωπο που συζητάει με καθηγητές πανεπιστημίου. Νεαρές δεσποινίδες που προσπαθούν να τον καθηλώσουν με τα δεσμά του γάμου, νοιώθουν συνεχώς να απογοητεύονται από την σκιά ενός νεαρού κοριτσιού του Σικάγου με το οποίο ο Νικ ερωτεύθηκε, τσακώθηκε και τελικά πέθανε πριν προλάβει να τα ξαναβρεί μαζί της.
Οι της καλής κοινωνίας με τους οποίους ο Νικ συγχρωτιζόταν στο Long Island και στο Saratoga, δυσφορούν από τις ευρείες του γνωριμίες με τον υπόκοσμο. Και οι κακοποιοί δεν μπόρεσαν να ξεκινήσουν να καταλάβουν έναν άνθρωπο που τριγυρνούσε ανάμεσα τους, κερδίζοντας τα λεφτά τους και ξέροντας πολλά από τα μυστικά τους, και παρόλα αυτά να παραμένει αμέτοχος, που ευγενικά αρνείται να εκπροσωπήσει, γίνοντας βιτρίνα για τα κλαμπ τους ή να μοιραστεί τις απολαύσεις τους. " Η ανικανότητα μου να ταυτίσω τον εαυτό μου με τον κόσμο οποιουδήποτε είναι μάλλον γενεαλογική" λέει ο Νικ.
" Οι πρόγονοι μου ήταν μεσανατολίτες νομάδες και έμποροι των παζαριών, ανατολίτες. Ενώ οι μισοί εξ αυτών τσαλαβουτούσαν τριγύρω από τους τόπους αφθονίας και καλοπέρασης, οι υπόλοιποι ήταν έξω στην έρημο με τα μαλλιά στα μάτια τους, διαρρηγνύοντας τα ρούχα τους φτιαγμένα από γιδοπρόβατα και καλώντας τον Θεό να σταθεί μάρτυρας της ηθικής εξαχρείωσης των ομοίων τους. Με τέτοιους μακρινούς προγόνους, η πυξίδα προσανατολισμού ενός ανθρώπου είναι υποχρεωμένη να μεταβάλλεται. Παρόλα τα ακανόνιστα του γονίδια ο Νικ δεν απέτυχε στο να διαταράξει την οικονομία του τζόγου της Αμερικής βάζοντας την δική του σφραγίδα σε αυτήν στα περισσότερα από τα χρόνια της δράσης του.
Όπως αυτό συνέβη στις αρχές της δεκαετίας του 1920 στην Νέα Υόρκη, το Σικάγο, στην Σαρατόγκα, το Χοτ Σπρινγκς του Αρκάνσας, το Λος Άντζελες και το Σαν Φρανσκίσκο . Ήταν περίπου κοντά στα σαράντα την περίοδο αυτή και ήταν γοητευτικός, δυναμικός, καλά περιποιημένος και πλούσιος. Ο Ο. Mclntyre έγραψε για την ζωή και την δράση του σχεδόν τόσο θρησκευτικά όσο και οι Mark Hellinger και Walter Winchell. Ήξερε κάθε πρώτη είδηση και κάθε κορίτσι του θεάματος με ενδιαφέρουσα διάσταση σε όλες τις κύριες πόλεις.
Οι ικανότητες του σαν χορευτής ήταν τόσο ονομαστές ώστε οι πίστες των αιθουσών χορού άδειαζαν πολλές φορές για αυτόν. Στοιχημάτιζε τόσο ψηλά που ακόμα και δυνατοί άντρες δεν μπορούσαν να σταθούν όρθιοι στις θέσεις τους ώστε να παρακολουθήσουν την δράση του, εξαιτίας του χαμού από σπρωξίματα για μία καλή θέση . Γευμάτιζε τα βράδια με διασημότητες όπως οι Enrico Caruso, Fred Astaire, τον συνταγματάρχη Ε. R. Brandley και τον Δούκα του Windsor.
Γευμάτιζε επίσης για βραδινό με τους ΑΙ Capone, Dutch Schultz, Legs Diamond, και Dion O' Banion. Οι προσκλήσεις ήταν μόνο ένα μέρος από τον φόρο τιμής που αποδίδονταν στον πλέον ονομαστό τζογαδόρο της εποχής. Ολόκληρες πόλεις πλήρωναν έναν φόρο μιας πιο απτής μορφής, το Σαν Φρανσίσκο στην προκειμένη. Φτάνοντας στην πόλη ο Νικ το 1924 με περίπου 500.000 δολάρια σε μετρητά και μία φήμη ως ο μεγαλύτερος παίκτης πόκερ στην Αμερική, ήταν μία αβάστακτη πρόκληση για όλους τους τοπικούς τζογαδόρους.
"Μου άρεσε το Σαν Φρανσίσκο μια χαρά " είπε ο Νικ. " Η αντίσταση που συνάντησα από τους εμπλεκόμενους στον τζόγο ήταν φανατική. Μου πήρε σχεδόν έξι μήνες έως ότου κερδίσω μερικά λεφτά". Τα μόνα εύκολα κέρδη που είχε ο Νικ στο Σαν Φρανσίσκο ήταν στο low-ball όπου το μικρότερο φύλλο κέρδιζε το μεγαλύτερο. Κέρδισε 420.000 δολάρια σε δύο βδομάδες στο παιχνίδι αυτό. Στο τέλος της περιόδου των έξι μηνών και μετά από συνεχές παιχνίδι, κάθισε στο κρεβάτι του ξενοδοχείου του ένα βράδυ μετρώντας τα συνολικά του κέρδη που είχε από επιχειρηματίες, επαγγελματίες παίκτες και άλλους.
Έφτασαν τα 1,1 εκατομμύρια δολάρια. Μαζί με τα λεφτά που είχε φέρει μαζί του είχε κάτι λίγο παραπάνω από 1,6 εκατομμύρια δολάρια. Γυρνώντας στην Νέα Υόρκη, τον περίμενε το μεγαλύτερο παιχνίδι ζαριών που έγινε ποτέ και ίσως ένα από τα μεγαλύτερα στην ιστορία του τζόγου. Στο τέλος του παιχνιδιού ο Νικ είχε ρισκάρει και χάσει ολόκληρο το κεφάλαιο που έφερε μαζί του από το Σαν Φραντσίσκο . Αυτό φαινόταν σε όλους να ήταν και το τέλος της μυθικής ιστορίας του Νικ. Αλλά ο Νικ επανήλθε γρήγορα.
Μετά από μία βδομάδα μετέτρεψε ένα δάνειο 20.000 δολαρίων σε 550.000 μέσα σε λίγες ώρες. " Μετά από μερικούς μήνες " λέει ο Νικ "ένας περίοπτος κακοποιός με κάλεσε ενώ βρισκόμουν στο δωμάτιο του ξενοδοχείου μου, ήταν σε μία μεθυσμένη κατάσταση και με πληροφόρησε ότι επιθυμούσε δράση. Γνωρίζοντας ότι είναι επικίνδυνος όταν πίνει, προετοιμάστηκα για να χάσω. Αλλά χωρίς επιτυχία. Το παιχνίδι που ακολούθησε, που διεξήχθη πάνω σε ένα σεντόνι στο πάτωμα του καθιστικού μου, ξεκίνησε άσχημα. Άρχισα να κερδίζω.
Στην συνέχεια κέρδισα περισσότερα, και όλο και περισσότερα. Όσο πιο πολλά κέρδιζα τόσο και πιο πολύ έπινε ο γκάγκστερ και όλο και πιο πολύ έριχνε το βλέμμα του στο σαρανταπεντάρι που είχε δίπλα του πάνω στο σεντόνι. Μετά από δεκαοχτώ ώρες παιχνιδιού κέρδιζα 190.000 δολάρια και μπροστά σε ένα επαπειλούμενο ρίσκο της ζωής μου, εμπνεύστηκα ένα σχέδιο. Θα έδινα στον κακοποιό μία ευκαιρία ώστε να κλέψει τα χρήματα του πίσω, χωρίς ταυτόχρονα να φανερωθεί. Του είπα ότι θα έπαιρνα έναν υπνάκο.
'Παίξε και για τους δύο μας' του λέω ' Παίξε, χωρίς να ανησυχείς που θα βλέπω. Θέλω να μάθω μετά πως τα πήγες.' Δεν υπολόγισα όμως στην διεστραμμένη αντίληψη τιμής του ανθρώπου αυτού" ολοκλήρωσε θλιβερά ο Νικ. "Μετά από περίπου μία ώρα με ταρακούνησε λέγοντας ' Νικ, το παιχνίδι αυτό παραείναι πολύ για μένα. Πρέπει να με αφήσεις να φύγω. Έχασα και άλλες 20.000 δολάρια'".
Εν καιρώ ο Νικ αποφάσισε ότι είχε έρθει ή ώρα να ξανα-αναμετρηθεί με τον Ρόθστάιν και τους φίλους του. Φυσικά επέλεξε το καλύτερο του παιχνίδι το σταντ πόκερ. Ο Ρόθσταιν κατάφερε να ξεφύγει από τα χέρια του Νικ με ένα από τα μεγαλύτερα - ίσως το μεγαλύτερο- κέρδη στο πόκερ. Αν και ο Νικ κέρδισε 70.000 χιλιάδες έχασε το μεγαλύτερο ίσως κόλπο στην ιστορία του πόκερ από τον Ρόθσταιν. Ήταν το άστρο του Ρόθσταιν πάλι ; Μετά το παιχνίδι αυτό ο Νικ πήγε για πρώτη φορά διακοπές. Πήγε σε μία απόμερη λίμνη στα βουνά Adirondacks.
Ολόκληρη την πρώτη μέρα, καθόταν στην καρέκλα της κατασκήνωσης στην λίμνη με ένα σκούρο διπλόπετο κοστούμι με παπιγιόν και γραβάτα, αφήνοντας τον ήλιο να διαρρέεται μέσα στο κοστούμι και τον φρέσκο καθαρό αέρα να του ελαφρύνει το μυαλό. Με υπερπληθώρα από τα στοιχεία της φύσης πάνω του, θα κοιμόταν ίσως περισσότερο από τις συνηθισμένες του τέσσερις ώρες, εάν ένας παράξενος θόρυβος από θρόισμα και οξύ μεταλλικό ήχο δεν προέκυπτε έξω από την τέντα του γύρω στις δύο μετά τα μεσάνυχτα.
Ξυπνώντας από βαθύ ύπνο λόγω του μεταλλικού ήχου - για τον οποίο ο Νικ πίστευε πάντα ότι τον προκάλεσε μία αρκούδα, αλλά που το θολωμένο από τον ύπνο αυτί του το παρερμήνευσε εκείνη την ώρα σαν θόρυβο από κροτάλισμα ζαριών -αντέδρασε με έκσταση σαν σε όνειρο " Παιδιά ! Παιδιά !" φώναξε, ψηλαφώντας τον δρόμο του μέσα στο σκοτεινό δάσος εκεί έξω, " Που είναι η δράση;"
Όταν συνειδητοποίησε που βρισκόταν, ο Νικ ήταν τόσο ταραγμένος ώστε στριφογύριζε άγρυπνος όλη την υπόλοιπη νύχτα και έφυγε νωρίς το πρωί για το Μανχάτταν. " Η φύση είναι γεμάτη από δόλο και κακότητα " πληροφόρησε κάποιους μπουκμέηκερ έξω από το ρεστοράν του Lindy's αργότερα " σας συμβουλεύω να μην έχετε καμία σχέση με αυτήν".
Σύμφωνα με έναν αστικό μύθο, ο Νικ κάποτε συνόδεψε τον 'Αλμπερτ Αϊνστάιν στο Λας Βέγκας. Τον συνέστησε στους φίλους του, οι οποίοι υπέθεσε ότι δεν γνώριζαν τον Αϊνστάιν, ως "ο μικρός ΑΙ από το Πρίνστον, που ελέγχει τη δράση στο Τζέρσευ!"
Παρασκευή 29 Μαΐου 2009
Η ΝΕΑ ΔΙΕΞΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΠΡΟΚΡΙΜΑΤΙΚΩΝ ΤΟΥ EUROPA LEAGUE
Οι ελληνικές ομάδες, δίνουν τη δική τους μάχη στα play off με έπαθλο τα ευρωπαϊκά εισιτήρια για την επόμενη περίοδο. Ωστόσο οι αρκετές αλλαγές που έχει φέρει η UEFA έχουν περιπλέξει τα πράγματα, και κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος για το... τι ξημερώνει.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή και ας δούμε λίγο τη δομή των διοργανώσεων, όπως αυτές θα διεξάγονται από το 2009-2010 και μετά. Καταρχήν, το Champions League δε διαφέρει κατά πολύ από τα προηγούμενα χρόνια, απλά μπορεί για κάποιους να αρχίσει από τις 30 Ιουνίου. Ωστόσο, ξεχάστε το… πολύπαθο Κύπελλο UEFA. Η διοργάνωση που ξεκίνησε ως Κύπελλο Εκθέσεων, πήρε την ονομασία που είχε ως σήμερα και τελικά συγχωνεύτηκε με το Κύπελλο Κυπελλούχων για να έρθει ο κύριος Πλατινί και να το κάνει από του χρόνου Europa League.Μία διοργάνωση, της οποίας αλλάζει μέχρι και το όνομα είναι δεδομένο ότι θα έχει ριζικές αλλαγές και στη δομή της.
Καταρχήν το κυρίως σώμα της διοργάνωσης, θα αποτελείται από 12 ομίλους των 4 ομάδων. Δηλαδή από 48 ομάδες, οι 10 από αυτές όμως θα έχουν προκύψει από τον τέταρτο προκριματικό γύρο του Champions League και η μία θα είναι η κάτοχος του τροπαίου, εκτός αν Αμβούργο και Σαχτάρ πάρουν την έξοδο για τα προκριματικά του Champions League. Άρα, μένει να δούμε πως θα φτάσουν μέχρι τους ομίλους οι υπόλοιπες 37 ή 38 ομάδες.
Αυτό θα γίνει μέσω των προκριματικών γύρων, που θα είναι τέσσερις και που θα ξεκινήσουν από τις 2 Ιουλίου του 2009. Σε κάθε γύρο θα εισέρχονται Κυπελλούχοι και ομάδες που τερμάτισαν σε προνομιούχες θέσεις των πρωταθλημάτων, έχοντας κάποια σχετικά προνόμια ανάλογα με την κατάταξη της χώρας τους.
Πρώτος προκριματικός
Στον πρώτο προκριματικό γύρο, θα ριχτούν οι τρεις ομάδες που θα πάρουν το εισιτήριο για το Europa League, μέσω της ειδικής βαθμολογία Fair Play της UEFA. Από εκεί και πέρα, θα πάρουν μέρος δύο Κυπελλούχοι, από τις χώρες στις θέσεις 52 και 53 της UEFA, αλλά και οι δεύτεροι των πρωταθλημάτων που οι χώρες τους είναι από την 35η ως την 51η θέση της ειδικής κατάταξης. Έτσι, μετά από διπλούς αγώνες θα αναδειχθούν 25 ομάδες που θα συνεχίσουν την πορεία τους.
Δεύτερος προκριματικός
Εδώ, ξεκινώντας από τις 16 Ιουλίου, μαζί με τους 25 που θα έχουν προκριθεί από τον πρώτο προκριματικό, θα πάρουν θέση οι Κυπελλούχοι των χωρών που βρίσκονται στις θέσεις 28 ως 51 στην κατάταξη της UEFA, και οι δεύτεροι των χωρών που είναι από την 19η ως την 34η θέση. Ωστόσο, εδώ μπαίνουν στο παιχνίδι και οι τρίτοι των χωρών που είναι από τη θέση νο.16 έως νο.21, μαζί με τους τέταρτους των χωρών που είναι από το νο.10 ως το νο.15 και τους πέμπτους από την 7η, 8η, και 9η χώρα της κατάταξης. Έτσι, μετά από τη διασταύρωση των 80 ομάδων που συγκεντρώνονται σε αυτή τη φάση, θα προκύψουν οι 40 που θα συνεχίσουν.
Τρίτος προκριματικός
Από τις 30 Ιουλίου αρχίζουν να κάνουν την εμφάνιση τους τα πιο… "δυνατά χαρτιά". Οι Κυπελλούχοι από τις χώρες που είναι στις θέσεις από το νο.16 ως το νο.27, μαζί με τους δεύτερους από τις χώρες νο.16,17 και 18 μπαίνουν στη διοργάνωση. Ομοίως και οι τρίτοι των χωρών που είναι οι χώρες τους μεταξύ των θέσεων 10 και 15, οι τέταρτοι των χωρών από τη θέση 7 μέχρι την 9 και οι πέμπτοι της 4ης, 5ης και 6ης χώρας στην βαθμολογία της UEFA. Το σύνολον 30 ομάδες, που μαζί με τις 40 που πέρασαν τον Β' γύρο σχηματίζουν τα ζευγάρια που θα δώσουν τις 35 ομάδες που θα περάσουν στον επόμενο, και τελευταίο πριν τους ομίλους, γύρο.
Τέταρτος προκριματικός
35 ομάδες που ξεκίνησαν την… περιπέτεια στο Europa League από τις 2/7/2009, στις 20 Αυγούστου έρχονται να προστεθούν στις 15 αποκλεισμένες ομάδες του τρίτου προκριματικού του Champions League. Μαζί τους και οι Κυπελλούχοι των πρώτων πέντε χωρών στην κατάταξη της UEFA, αλλά και οι τρίτοι της 7ης, 8ης και 9ης χώρας, οι τέταρτοι των χωρών στις θέσεις 4 ως 6, και οι πέμπτοι των τριών πρώτων χωρών. Από εδώ, με 74 ομάδες να έχουν συγκεντρωθεί, το εισιτήριο για τους ομίλους θα πάρουν μόνο 37.
Οι όμιλοι
Οι 37 που… άντεξαν το μαραθώνιο των προκριματικών, μαζί με τις ομάδες που αποκλείστηκαν από τον τέταρτο προκριματικό γύρο του Champions League, συν την κάτοχο του τροπαίου, μπαίνουν στη φάση των ομίλων, όπου θα χωριστούν σε 12 γκρουπ των τεσσάρων. Από εκεί δίνοντας αγώνες εντός και εκτός έδρας, το σύνολο έξι, οι δύο πρώτοι θα πάρουν την πρόκριση για την φάση των 32.
Νοκ-άουτ φάσεις
Εδώ, οι 24 ομάδες που θα πάρουν την πρόκριση από τους ομίλους του Europa League, έρχονται να συναντήσουν τις ομάδες που τερμάτισαν τρίτες στους ομίλους του Champions League. Από εκεί και πέρα, με διπλές αναμετρήσεις οι ομάδες θα πορευτούν για να μείνουν "16", "8", "4", και να φτάσουμε στις 12 Μαΐου του 2010, όπου στο Αμβούργου θα διεξαχθεί ο πρώτος τελικός του νεοσύστατου Europa League
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή και ας δούμε λίγο τη δομή των διοργανώσεων, όπως αυτές θα διεξάγονται από το 2009-2010 και μετά. Καταρχήν, το Champions League δε διαφέρει κατά πολύ από τα προηγούμενα χρόνια, απλά μπορεί για κάποιους να αρχίσει από τις 30 Ιουνίου. Ωστόσο, ξεχάστε το… πολύπαθο Κύπελλο UEFA. Η διοργάνωση που ξεκίνησε ως Κύπελλο Εκθέσεων, πήρε την ονομασία που είχε ως σήμερα και τελικά συγχωνεύτηκε με το Κύπελλο Κυπελλούχων για να έρθει ο κύριος Πλατινί και να το κάνει από του χρόνου Europa League.Μία διοργάνωση, της οποίας αλλάζει μέχρι και το όνομα είναι δεδομένο ότι θα έχει ριζικές αλλαγές και στη δομή της.
Καταρχήν το κυρίως σώμα της διοργάνωσης, θα αποτελείται από 12 ομίλους των 4 ομάδων. Δηλαδή από 48 ομάδες, οι 10 από αυτές όμως θα έχουν προκύψει από τον τέταρτο προκριματικό γύρο του Champions League και η μία θα είναι η κάτοχος του τροπαίου, εκτός αν Αμβούργο και Σαχτάρ πάρουν την έξοδο για τα προκριματικά του Champions League. Άρα, μένει να δούμε πως θα φτάσουν μέχρι τους ομίλους οι υπόλοιπες 37 ή 38 ομάδες.
Αυτό θα γίνει μέσω των προκριματικών γύρων, που θα είναι τέσσερις και που θα ξεκινήσουν από τις 2 Ιουλίου του 2009. Σε κάθε γύρο θα εισέρχονται Κυπελλούχοι και ομάδες που τερμάτισαν σε προνομιούχες θέσεις των πρωταθλημάτων, έχοντας κάποια σχετικά προνόμια ανάλογα με την κατάταξη της χώρας τους.
Πρώτος προκριματικός
Στον πρώτο προκριματικό γύρο, θα ριχτούν οι τρεις ομάδες που θα πάρουν το εισιτήριο για το Europa League, μέσω της ειδικής βαθμολογία Fair Play της UEFA. Από εκεί και πέρα, θα πάρουν μέρος δύο Κυπελλούχοι, από τις χώρες στις θέσεις 52 και 53 της UEFA, αλλά και οι δεύτεροι των πρωταθλημάτων που οι χώρες τους είναι από την 35η ως την 51η θέση της ειδικής κατάταξης. Έτσι, μετά από διπλούς αγώνες θα αναδειχθούν 25 ομάδες που θα συνεχίσουν την πορεία τους.
Δεύτερος προκριματικός
Εδώ, ξεκινώντας από τις 16 Ιουλίου, μαζί με τους 25 που θα έχουν προκριθεί από τον πρώτο προκριματικό, θα πάρουν θέση οι Κυπελλούχοι των χωρών που βρίσκονται στις θέσεις 28 ως 51 στην κατάταξη της UEFA, και οι δεύτεροι των χωρών που είναι από την 19η ως την 34η θέση. Ωστόσο, εδώ μπαίνουν στο παιχνίδι και οι τρίτοι των χωρών που είναι από τη θέση νο.16 έως νο.21, μαζί με τους τέταρτους των χωρών που είναι από το νο.10 ως το νο.15 και τους πέμπτους από την 7η, 8η, και 9η χώρα της κατάταξης. Έτσι, μετά από τη διασταύρωση των 80 ομάδων που συγκεντρώνονται σε αυτή τη φάση, θα προκύψουν οι 40 που θα συνεχίσουν.
Τρίτος προκριματικός
Από τις 30 Ιουλίου αρχίζουν να κάνουν την εμφάνιση τους τα πιο… "δυνατά χαρτιά". Οι Κυπελλούχοι από τις χώρες που είναι στις θέσεις από το νο.16 ως το νο.27, μαζί με τους δεύτερους από τις χώρες νο.16,17 και 18 μπαίνουν στη διοργάνωση. Ομοίως και οι τρίτοι των χωρών που είναι οι χώρες τους μεταξύ των θέσεων 10 και 15, οι τέταρτοι των χωρών από τη θέση 7 μέχρι την 9 και οι πέμπτοι της 4ης, 5ης και 6ης χώρας στην βαθμολογία της UEFA. Το σύνολον 30 ομάδες, που μαζί με τις 40 που πέρασαν τον Β' γύρο σχηματίζουν τα ζευγάρια που θα δώσουν τις 35 ομάδες που θα περάσουν στον επόμενο, και τελευταίο πριν τους ομίλους, γύρο.
Τέταρτος προκριματικός
35 ομάδες που ξεκίνησαν την… περιπέτεια στο Europa League από τις 2/7/2009, στις 20 Αυγούστου έρχονται να προστεθούν στις 15 αποκλεισμένες ομάδες του τρίτου προκριματικού του Champions League. Μαζί τους και οι Κυπελλούχοι των πρώτων πέντε χωρών στην κατάταξη της UEFA, αλλά και οι τρίτοι της 7ης, 8ης και 9ης χώρας, οι τέταρτοι των χωρών στις θέσεις 4 ως 6, και οι πέμπτοι των τριών πρώτων χωρών. Από εδώ, με 74 ομάδες να έχουν συγκεντρωθεί, το εισιτήριο για τους ομίλους θα πάρουν μόνο 37.
Οι όμιλοι
Οι 37 που… άντεξαν το μαραθώνιο των προκριματικών, μαζί με τις ομάδες που αποκλείστηκαν από τον τέταρτο προκριματικό γύρο του Champions League, συν την κάτοχο του τροπαίου, μπαίνουν στη φάση των ομίλων, όπου θα χωριστούν σε 12 γκρουπ των τεσσάρων. Από εκεί δίνοντας αγώνες εντός και εκτός έδρας, το σύνολο έξι, οι δύο πρώτοι θα πάρουν την πρόκριση για την φάση των 32.
Νοκ-άουτ φάσεις
Εδώ, οι 24 ομάδες που θα πάρουν την πρόκριση από τους ομίλους του Europa League, έρχονται να συναντήσουν τις ομάδες που τερμάτισαν τρίτες στους ομίλους του Champions League. Από εκεί και πέρα, με διπλές αναμετρήσεις οι ομάδες θα πορευτούν για να μείνουν "16", "8", "4", και να φτάσουμε στις 12 Μαΐου του 2010, όπου στο Αμβούργου θα διεξαχθεί ο πρώτος τελικός του νεοσύστατου Europa League
Πέμπτη 28 Μαΐου 2009
Η ΝΕΑ ΔΙΕΞΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΠΡΟΚΡΙΜΑΤΙΚΩΝ ΤΟΥ CHAMPIONS LEAGUE
Στα μέσα (περίπου) του Μάρτη διάβαζα άρθρα διάφορων αθλητικογράφων που τόνιζαν την ανάγκη να ξεκινήσει το επόμενο πρωτάθλημα λίγο νωρίτερα απ' ότι συνήθως!Αυτό οφειλόταν κυρίως στη νέα μορφή που θα έχει η προκριματική φάση για την είσοδο στους ομίλους του Champions League, όπου οι δύο ομάδες μας θα ξεκινήσουν τις ευρωπαϊκές τους υποχρεώσεις από τέλη Ιουλίου!Έχω βέβαια κάποιες απορίες σχετικά με τη διαδικασία αλλά ελπίζω να δώσετε κ εσείς τη βοήθειά σας
1ος Προκριματικός Γύρος
Συμμετέχουν οι πρωταθλήτριες ομάδες των χωρών που βρίσκονται από την 48η έως την 53η θέση της βαθμολογίας της UEFA (Νησιά Φερόε, Λουξεμβούρο, Μάλτα, Ανδόρα, Μαυροβούνιο, Σαν Μαρίνο).
2ος Προκριματικός
Συμμετέχουν οι 3 νικητές του 1ου γύρου και οι 31 πρωταθλητές των χωρών που βρίσκονται από την 16η έως την 47η θέση της βαθμολογίας της UEFA (Ελβετία, Βουλγαρία, Νορβηγία, Δανία, Αυστρία, Σερβία, Ισραήλ, Σουηδία, Σλοβακία, Πολωνία, Ουγγαρία, Κροατία, Κύπρος, Σλοβενία, Φινλανδία, Λετονία, Βοσνία, Λιθουανία, Μολδαβία, Ιρλανδία, Σκόπια, Ισλανδία, Γεωργία, Λευκορωσία, Εσθονία, Αζερμπαϊτζάν, Αλβανία, Αρμενία, Καζακστάν, Βόρεια Ιρλανδία και Ουαλία)Από τις παραπάνω χώρες εξαιρείται το Λιχτενστάιν αλλά δεν γνωρίζω τους λόγους Έχουμε λοιπόν συνολικά 34 ομάδες από τις οποίες θα προκύψουν 17 κ θα περάσουν στον επόμενο γύρο.
3ος Προκριματικός Γύρος
Είναι κ η φάση που μας ενδιαφέρει περισσότερο καθώς συμμετέχουν και οι 2 ομάδες που θα μας εκπροσωπήσουν. Ουσιαστικά, όπως το έχω καταλάβει, δημιουργούνται 2 μεγάλα groups ανεξάρτητα μεταξύ τους: το Champions group και το Best-Placed group.Δηλαδή, το Champions group δημιουργείται από τις 17 νικήτριες ομάδες του προηγούμενου γύρου και προστίθενται σε αυτές οι πρωταθλήτριες ομάδες της Ελλάδας, του Βελγίου και της Τσεχίας. (Δεν ξέρω αν σε αυτή τη φάση μπορούν να κληρωθούν μεταξύ τους οι 3 αυτές ομάδες). Από αυτό το group θα προκύψουν 10 νικήτριες ομάδες.Ταυτόχρονα δημιουργείται και το Best-Placed group που αποτελείται από την 3η ομάδα της χώρας που κατέχει την 6η θέση στη βαθμολογία της UEFA (Ρωσια) και τις ομάδες που κατέλαβαν την δεύτερη θέση στα πρωταθλήματα Ρουμανίας, Πορτογαλίας, Ολλανδίας, Σκωτίας, Τουρκίας, Ουκρανίας, Βελγίου, Ελλάδος, και Τσεχίας (θέσεις από 7η έως - 15η). Αυτές οι ομάδες θα κληρωθούν μεταξύ τους και θα προκύψουν 5 νικητές όπου περνάνε και στον επόμενο γύρο.
4ος Προκριματικός Γύρος
Πρόκειται για τον τελευταίο γύρο κ αυτόν που θα κρίνει κ το ποιος θα περάσει στους ομίλους του Champions League. Τα δύο ανεξάρτητα groups που δημιουργήθηκαν στον προηγούμενο γύρο διαμορφώνονται ως εξής:Champions Group: Κληρώνονται μεταξύ τους οι 10 ομάδες που πέρασαν από τον προηγούμενο γύρο.Best-Placed Group: Οι 5 νικήτριες ομάδες του προηγούμενου γύρου αντιμετωπίζουν υποχρεωτικά 5 ομάδες που εισέρχονται σε αυτόν τον γύρο και αυτές είναι οι εξής:
Η 4η ομάδα της Αγγλίας
Η 4η ομάδα της Ισπανίας
Η 4η ομάδα της Ιταλίας
Η 3η ομάδα της Γαλλίας
Η 3η ομάδα της Γερμανίας
Οι 5 νικήτριες του Champions group και οι 5 νικήτριες του Best-Placed group περνάνε στους ομίλους του Champions League όπου θα μπουν στην κληρωτίδα με τις υπόλοιπες 22 ομάδες που πέρασαν απευθείας.Επομένως διαπιστώνουμε ότι οι αγώνες και των 2 ομάδων μας στους προκριματικούς είναι αρκετά δύσκολοι (του 2ου ακόμη δυσκολότεροι) δεδομένου:
Των ημερομηνιών που ξεκινάνε οι προκριματικοί για τις ομάδες μας (τέλη Ιουλίου)
Των πρόχειρων σχεδιασμών των ομάδων (που πάντα ψάχνουν παίκτες κ προπονητές μέχρι την τελευταία στιγμή).
Την ετοιμότητα κ δυσκολία των αντιπάλων. Θα έπρεπε η Λίγκα να σκεφτεί το ενδεχόμενο να ξεκινήσει το πρωτάθλημα νωρίτερα από ότι συνηθίζεται? Θα βοηθούσε τις ομάδες που ξεκινούν νωρίς τις ευρωπαϊκές υποχρεώσεις? (Να τονίσω ότι και οι εκπρόσωποι στο Κύπελλο UEFA ξεκινούν τα προκριματικά την ίδια περίοδο, μπορεί κ νωρίτερα).
__________________
1ος Προκριματικός Γύρος
Συμμετέχουν οι πρωταθλήτριες ομάδες των χωρών που βρίσκονται από την 48η έως την 53η θέση της βαθμολογίας της UEFA (Νησιά Φερόε, Λουξεμβούρο, Μάλτα, Ανδόρα, Μαυροβούνιο, Σαν Μαρίνο).
2ος Προκριματικός
Συμμετέχουν οι 3 νικητές του 1ου γύρου και οι 31 πρωταθλητές των χωρών που βρίσκονται από την 16η έως την 47η θέση της βαθμολογίας της UEFA (Ελβετία, Βουλγαρία, Νορβηγία, Δανία, Αυστρία, Σερβία, Ισραήλ, Σουηδία, Σλοβακία, Πολωνία, Ουγγαρία, Κροατία, Κύπρος, Σλοβενία, Φινλανδία, Λετονία, Βοσνία, Λιθουανία, Μολδαβία, Ιρλανδία, Σκόπια, Ισλανδία, Γεωργία, Λευκορωσία, Εσθονία, Αζερμπαϊτζάν, Αλβανία, Αρμενία, Καζακστάν, Βόρεια Ιρλανδία και Ουαλία)Από τις παραπάνω χώρες εξαιρείται το Λιχτενστάιν αλλά δεν γνωρίζω τους λόγους Έχουμε λοιπόν συνολικά 34 ομάδες από τις οποίες θα προκύψουν 17 κ θα περάσουν στον επόμενο γύρο.
3ος Προκριματικός Γύρος
Είναι κ η φάση που μας ενδιαφέρει περισσότερο καθώς συμμετέχουν και οι 2 ομάδες που θα μας εκπροσωπήσουν. Ουσιαστικά, όπως το έχω καταλάβει, δημιουργούνται 2 μεγάλα groups ανεξάρτητα μεταξύ τους: το Champions group και το Best-Placed group.Δηλαδή, το Champions group δημιουργείται από τις 17 νικήτριες ομάδες του προηγούμενου γύρου και προστίθενται σε αυτές οι πρωταθλήτριες ομάδες της Ελλάδας, του Βελγίου και της Τσεχίας. (Δεν ξέρω αν σε αυτή τη φάση μπορούν να κληρωθούν μεταξύ τους οι 3 αυτές ομάδες). Από αυτό το group θα προκύψουν 10 νικήτριες ομάδες.Ταυτόχρονα δημιουργείται και το Best-Placed group που αποτελείται από την 3η ομάδα της χώρας που κατέχει την 6η θέση στη βαθμολογία της UEFA (Ρωσια) και τις ομάδες που κατέλαβαν την δεύτερη θέση στα πρωταθλήματα Ρουμανίας, Πορτογαλίας, Ολλανδίας, Σκωτίας, Τουρκίας, Ουκρανίας, Βελγίου, Ελλάδος, και Τσεχίας (θέσεις από 7η έως - 15η). Αυτές οι ομάδες θα κληρωθούν μεταξύ τους και θα προκύψουν 5 νικητές όπου περνάνε και στον επόμενο γύρο.
4ος Προκριματικός Γύρος
Πρόκειται για τον τελευταίο γύρο κ αυτόν που θα κρίνει κ το ποιος θα περάσει στους ομίλους του Champions League. Τα δύο ανεξάρτητα groups που δημιουργήθηκαν στον προηγούμενο γύρο διαμορφώνονται ως εξής:Champions Group: Κληρώνονται μεταξύ τους οι 10 ομάδες που πέρασαν από τον προηγούμενο γύρο.Best-Placed Group: Οι 5 νικήτριες ομάδες του προηγούμενου γύρου αντιμετωπίζουν υποχρεωτικά 5 ομάδες που εισέρχονται σε αυτόν τον γύρο και αυτές είναι οι εξής:
Η 4η ομάδα της Αγγλίας
Η 4η ομάδα της Ισπανίας
Η 4η ομάδα της Ιταλίας
Η 3η ομάδα της Γαλλίας
Η 3η ομάδα της Γερμανίας
Οι 5 νικήτριες του Champions group και οι 5 νικήτριες του Best-Placed group περνάνε στους ομίλους του Champions League όπου θα μπουν στην κληρωτίδα με τις υπόλοιπες 22 ομάδες που πέρασαν απευθείας.Επομένως διαπιστώνουμε ότι οι αγώνες και των 2 ομάδων μας στους προκριματικούς είναι αρκετά δύσκολοι (του 2ου ακόμη δυσκολότεροι) δεδομένου:
Των ημερομηνιών που ξεκινάνε οι προκριματικοί για τις ομάδες μας (τέλη Ιουλίου)
Των πρόχειρων σχεδιασμών των ομάδων (που πάντα ψάχνουν παίκτες κ προπονητές μέχρι την τελευταία στιγμή).
Την ετοιμότητα κ δυσκολία των αντιπάλων. Θα έπρεπε η Λίγκα να σκεφτεί το ενδεχόμενο να ξεκινήσει το πρωτάθλημα νωρίτερα από ότι συνηθίζεται? Θα βοηθούσε τις ομάδες που ξεκινούν νωρίς τις ευρωπαϊκές υποχρεώσεις? (Να τονίσω ότι και οι εκπρόσωποι στο Κύπελλο UEFA ξεκινούν τα προκριματικά την ίδια περίοδο, μπορεί κ νωρίτερα).
__________________
Τετάρτη 27 Μαΐου 2009
Τα μυστικα της ευδαιμονιας και της ευτυχιας συμφωνα με τον Λεοναρντο Ντα Βιντσι
«Η ζωή διαρκεί πολύ, αρκεί να τη ζήσεις καλά». Τάδε έφη Λεονάρντο Ντα Βίντσι. Ο άνθρωπος, που γεννήθηκε για να ξεχωρίζει, είχε άποψη για τα πάντα και την κατέγραφε στα σημειωματάριά του. Τα λόγια του μοιάζουν με συμβουλές αλλά είναι κάτι πολύ περισσότερο: είναι φιλοσοφία ζωής.
Αρχιτέκτονας, ζωγράφος, γλύπτης, επιστήμονας, εφευρέτης, μηχανικός, μουσικός. Ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι δεν έγραψε ιστορία, έγινε κομμάτι της ιστορίας. Και μία σαρωτική προσωπικότητα σαν τον Ντα Βίντσι δε θα μπορούσε να μην έχει φιλοσοφήσει τη ζωή.
Ασύλληπτα ευφυής και ακούραστα πολυπράγμων, συνήθιζε να κρατά σημειώσεις για καθετί, που κέντριζε τη σκέψη του ενώ συχνά συνόδευε τα λόγια με σκίτσα.
Τα τετράδιά του είναι γεμάτα από ενδιαφέρουσες ιδέες, κρίσεις και προτροπές. Τι διαβάζουμε λοιπόν στις σελίδες, που άφησε πίσω του ως παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές;
Περί διατροφής
«Να τρως μόνο όταν πεινάς, και να σου αρκεί το ελαφρύ φαγητό»
«Να μασάς καλά την τροφή σου και να είναι καλοψημένο και απλό ό, τι καταπίνεις»
«Αφήνοντας το τραπέζι, να κρατάς καλή στάση, μετά το γεύμα να μην κοιμάσαι»
«Να μην πίνεις ανάμεσα στα γεύματα ή πριν δειπνήσεις, να πίνεις λίγο και να ελέγχεις το κρασί»
0ι απόψεις του σίγουρα πρωτοποριακές για την εποχή του, που η καλοζωία ήταν συνδεδεμένη με το πολύ κρέας και το άφθονο κρασί. Ο δημιουργός της «Μόνα Λίζα», όμως, είχε μάθει να κοιτάζει μπροστά. Είχε συλλάβει το νόημα της υγιεινής δίαιτας και την αξία του μέτρου στις διατροφικές συνήθειες.
Για την ευτυχία, τον έρωτα, τη ζωή
«Η μεγαλύτερη δυστυχία είναι οι απόψεις σου να είναι πιο προχωρημένες από τη δουλειά σου»
«Η μεγαλύτερη πλάνη από την οποία υποφέρουν οι άνθρωποι είναι η ίδια τους η άποψη»
«Ο εχθρός που ανακαλύπτει τα λάθη σου, είναι πιο ωφέλιμος παρά ο φίλος που τα κρύβει»
«Αυτός που κατέχει τα περισσότερα θα πρέπει να έχει και το μεγαλύτερο φόβο της απώλειας»
« Ο χρόνος μιας αστραπής αρκεί για να αποφασίσεις αν θέλεις τον άλλον για πάντα»
«Όπως και μια μέρα που την έζησες καλά σου χαρίζει την απόλαυση του ήρεμου ύπνου, έτσι και μια ζωή καλά χρησιμοποιημένη χαρίζει τον ήρεμο θάνατο»
Αινιγματικός και ανικανοποίητος, διψασμένος για ανατροπές και για κατάκτηση, δε δίστασε να ομολογήσει: «θέλω να κάνω θαύματα».
Ήθελε να κάνει θαύματα αλλά είχε συνειδητοποιήσει ποιο είναι το μεγαλύτερο θαύμα: η ίδια η ζωή.
Οι απόψεις του, αν και διατυπωμένες πέντε αιώνες πριν, δε χάνουν τη διαχρονικότητά τους, όπως συμβαίνει πάντα με τα λόγια σοφών ανδρών.
Αρχιτέκτονας, ζωγράφος, γλύπτης, επιστήμονας, εφευρέτης, μηχανικός, μουσικός. Ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι δεν έγραψε ιστορία, έγινε κομμάτι της ιστορίας. Και μία σαρωτική προσωπικότητα σαν τον Ντα Βίντσι δε θα μπορούσε να μην έχει φιλοσοφήσει τη ζωή.
Ασύλληπτα ευφυής και ακούραστα πολυπράγμων, συνήθιζε να κρατά σημειώσεις για καθετί, που κέντριζε τη σκέψη του ενώ συχνά συνόδευε τα λόγια με σκίτσα.
Τα τετράδιά του είναι γεμάτα από ενδιαφέρουσες ιδέες, κρίσεις και προτροπές. Τι διαβάζουμε λοιπόν στις σελίδες, που άφησε πίσω του ως παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές;
Περί διατροφής
«Να τρως μόνο όταν πεινάς, και να σου αρκεί το ελαφρύ φαγητό»
«Να μασάς καλά την τροφή σου και να είναι καλοψημένο και απλό ό, τι καταπίνεις»
«Αφήνοντας το τραπέζι, να κρατάς καλή στάση, μετά το γεύμα να μην κοιμάσαι»
«Να μην πίνεις ανάμεσα στα γεύματα ή πριν δειπνήσεις, να πίνεις λίγο και να ελέγχεις το κρασί»
0ι απόψεις του σίγουρα πρωτοποριακές για την εποχή του, που η καλοζωία ήταν συνδεδεμένη με το πολύ κρέας και το άφθονο κρασί. Ο δημιουργός της «Μόνα Λίζα», όμως, είχε μάθει να κοιτάζει μπροστά. Είχε συλλάβει το νόημα της υγιεινής δίαιτας και την αξία του μέτρου στις διατροφικές συνήθειες.
Για την ευτυχία, τον έρωτα, τη ζωή
«Η μεγαλύτερη δυστυχία είναι οι απόψεις σου να είναι πιο προχωρημένες από τη δουλειά σου»
«Η μεγαλύτερη πλάνη από την οποία υποφέρουν οι άνθρωποι είναι η ίδια τους η άποψη»
«Ο εχθρός που ανακαλύπτει τα λάθη σου, είναι πιο ωφέλιμος παρά ο φίλος που τα κρύβει»
«Αυτός που κατέχει τα περισσότερα θα πρέπει να έχει και το μεγαλύτερο φόβο της απώλειας»
« Ο χρόνος μιας αστραπής αρκεί για να αποφασίσεις αν θέλεις τον άλλον για πάντα»
«Όπως και μια μέρα που την έζησες καλά σου χαρίζει την απόλαυση του ήρεμου ύπνου, έτσι και μια ζωή καλά χρησιμοποιημένη χαρίζει τον ήρεμο θάνατο»
Αινιγματικός και ανικανοποίητος, διψασμένος για ανατροπές και για κατάκτηση, δε δίστασε να ομολογήσει: «θέλω να κάνω θαύματα».
Ήθελε να κάνει θαύματα αλλά είχε συνειδητοποιήσει ποιο είναι το μεγαλύτερο θαύμα: η ίδια η ζωή.
Οι απόψεις του, αν και διατυπωμένες πέντε αιώνες πριν, δε χάνουν τη διαχρονικότητά τους, όπως συμβαίνει πάντα με τα λόγια σοφών ανδρών.
Τρίτη 26 Μαΐου 2009
ΔΕΙΤΕ ΤΑ ΧΡΕΗ ΤΩΝ ΟΜΑΔΩΝ
Λίγες ώρες πριν από τον περσινό τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ ανάμεσα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και την Τσέλσι, ο πρόεδρος της UEFA Μισέλ Πλατινί δεν δίστασε να χαρακτηρίσει τη σύγχρονη ποδοσφαιρική πραγματικότητα «άδικη», εξηγώντας ότι «έφθασαν στον τελικό δυο ομάδες η καθεμιά από τις οποίες έχει χρέη περίπου ενός δισεκατομμυρίου ευρώ». Ηταν η πρώτη φορά που ο Γάλλος παράγοντας επιχείρησε να δημοσιοποιήσει τις σκέψεις του για την εφαρμογή κάποιας μορφής «salary cap», να ορίσει δηλαδή ένα «ταβάνι» στα έξοδα κάθε συλλόγου.
Ωστόσο, όσο οι οικονομικοί παράγοντες της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας διαβουλεύονται και αναζητούν μια φόρμουλα που θα ικανοποιεί και τους συλλόγους, η ιστορία (σχεδόν) επαναλήφθηκε. Οι «υπερχρεωμένες» Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και Τσέλσι προχώρησαν και πάλι πάρα πολύ στη διοργάνωση. Η κάτοχος του τροπαίου κατάφερε να εξασφαλίσει το εισιτήριο για το «Ολίμπικο» της Ρώμης, αφήνοντας εκτός νυμφώνος μια άλλη χρεωμένη ομάδα (την Αρσεναλ), ενώ η Τσέλσι έμεινε εκτός νυμφώνος από την Μπαρτσελόνα: την πιο υγιή οικονομικά ομάδα από το γκρουπ των κορυφαίων της Ευρώπης.
Εικονική πραγματικότητα
Στην ετήσια λίστα που δημοσιεύει το αμερικάνικο οικονομικό περιοδικό «Forbes», η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ κατέχει την πρώτη θέση τόσο στον πίνακα που αναφέρεται στην αξία κάθε συλλόγου (οι Κόκκινοι Διάβολοι αξίζουν 1,87 δισ. δολάρια, ήτοι 1,34 δισ. ευρώ αντί 690 εκατ. ευρώ της έβδομης στη λίστα Μπαρτσελόνα), όσο και στον πίνακα με τα ετήσια κέρδη προ φόρων, όπου η πρωταθλήτρια Ευρώπης και Αγγλίας φέρεται να έχει εισπράξει 115 εκατ. ευρώ για το προηγούμενο διαχειριστικό έτος αντί 77 εκατ. ευρώ της Μπαρτσελόνα, που έχει τη δεύτερη θέση στη σχετική κατάταξη.
Η βασικότερη διαφορά ανάμεσα στα οικονομικά των δύο φιναλίστ του φετινού Τσάμπιονς Λιγκ βρίσκεται στα χρέη. Οι Μπλαουγκράνα έχουν ένα χρέος το οποίο φτάνει τα 190 εκατ. ευρώ, ωστόσο, όπως εξηγεί ο αντιπρόεδρος του συλλόγου Φεράν Σοριάνο: «Πρόκειται για ένα υγιές χρέος, μια και στην πραγματικότητα η ομάδα τριπλασίασε την αξία της χωρίς να αυξήσει το χρέος της».
Εκτόξευση της Μπάρτσα
Οι οιωνοί είναι αρκετά ευχάριστοι για τους Καταλανούς, καθώς αποδεσμεύτηκαν από την εταιρεία αθλητικών ειδών Nike, με την οποία μοιράζονταν αρκετές εμπορικές συμφωνίες! Επιπλέον, το νέο τηλεοπτικό συμβόλαιο θα τους αποφέρει 135 εκατ. ευρώ ετησίως αντί 115 εκατ. ευρώ που έπαιρναν πέρσι. Ετσι η Μπαρτσελόνα έχει κατορθώσει να εκμηδενίσει τις τραπεζικές οφειλές της, ενώ σύμφωνα με τον οικονομικό προγραμματισμό της η πρωταθλήτρια Ισπανίας αναμένεται να εκτοξεύσει τα έσοδά της στα 380 εκατ. ευρώ και να εκτιναχθεί στην πρώτη θέση της σχετικής λίστας των εσόδων αθλητικών συλλόγων. Την προηγούμενη περίοδο τα περισσότερα έσοδα κατέγραψε ο όμιλος συμβούλων Deloitte για τη Ρεάλ Μαδρίτης (365 εκατ. ευρώ), την οποία ακολουθούσαν η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (325 εκατ. ευρώ) και η Μπαρτσελόνα (308 εκατ. ευρώ).
«Διαβολική» τρύπα
Από την άλλη πλευρά, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έχει χρέη που ξεπερνούν το ένα δισ ευρώ, ωστόσο ακόμη κι αυτά είναι «εικονικά». Ή, πιο σωστά, προέκυψαν από τους ίδιους τους ιδιοκτήτες της, οι οποίοι για να αγοράσουν την ομάδα δανείστηκαν περίπου 500 εκατ. ευρώ, χρέος το οποίο μετέφεραν στον σύλλογο «δεσμεύοντας» τα μελλοντικά έσοδά του. Αυτήν τη στιγμή το χρέος της Γιουνάιτεντ υπολογίζεται ότι φτάνει στο 54% της αξίας της, ωστόσο το ερώτημα που γεννάται είναι καθαρά ηθικό από τη διαχείριση των Γκλέιζερ και την επιλογή τους να μεταφέρουν το δάνειο στον ίδιο το σύλλογο για να αγοράσουν τον... σύλλογο. Η Πρέμιερ Λιγκ σηκώνει αδιάφορα τους ώμους και οι εκπρόσωποί τους επαναλαμβάνουν ότι «τίποτα παράνομο δεν έχει γίνει». Εκπρόσωποι των οπαδών της Γιουνάιτεντ επιμένουν ότι «ο κίνδυνος χρεοκοπίας θα μας απειλεί μονίμως». Προς το παρόν πάντως η πρωταθλήτρια Αγγλίας ετοιμάζεται να κρατήσει (;) τον Κριστιάνο Ρονάλντο και να συνεχίσει να ενισχύεται, επενδύοντας πότε σε έτοιμους παίκτες και πότε σε ταλέντα.
Οι ομάδες με τα περισσότερα έσοδα το 2008 (Πηγή: Deloitte)
Ομάδα Χώρα Εσοδα(σε εκατ. ευρώ)
1. Ρεάλ Μαδρίτης (Ισπανία) 365,8 2. Μάντσεστερ Γιουν. (Αγγλία) 324,8 3. Μπαρτσελόνα (Ισπανία) 308,8 4. Μπάγερν Μονάχου (Γερμανία) 295,3 5. Τσέλσι (Αγγλία) 268,9 6. Αρσεναλ (Αγγλία) 264,4 7. Λίβερπουλ (Αγγλία) 210,9 8. Μίλαν (Ιταλία) 209,5 9. Ρόμα (Ιταλία) 175,4 10. Ιντερ (Ιταλία) 172,9
ΠΙΝΑΚΑΣ 2
Οι πιο πλούσιοι ποδοσφαιρικοί σύλλογοι
(Πηγή: Forbes - Απρίλιος 2009)
Ομάδα Χώρα Αξία Χρέος Κέρδη(σε εκατ. ευρώ)(σε % αξίας)
1. Μάντσεστερ Γιουν. Αγγλία 1.335 54 114
2. Ρεάλ Μαδρίτης Ισπανία 965 23 58
3. Αρσεναλ Αγγλία 856 107 57
4. Μπάγερν Μονάχου Γερμανία 785 0 42
5. Λίβερπουλ Αγγλία 721 59 36
6. Μίλαν Ιταλία 706 0 41
7. Μπαρτσελόνα Ισπανία 685 7 77
8. Τσέλσι Αγγλία 571 92 -9
9. Γιουβέντους Ιταλία 428 5 33
10. Σάλκε Γερμανία 365 38 29
Ωστόσο, όσο οι οικονομικοί παράγοντες της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας διαβουλεύονται και αναζητούν μια φόρμουλα που θα ικανοποιεί και τους συλλόγους, η ιστορία (σχεδόν) επαναλήφθηκε. Οι «υπερχρεωμένες» Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και Τσέλσι προχώρησαν και πάλι πάρα πολύ στη διοργάνωση. Η κάτοχος του τροπαίου κατάφερε να εξασφαλίσει το εισιτήριο για το «Ολίμπικο» της Ρώμης, αφήνοντας εκτός νυμφώνος μια άλλη χρεωμένη ομάδα (την Αρσεναλ), ενώ η Τσέλσι έμεινε εκτός νυμφώνος από την Μπαρτσελόνα: την πιο υγιή οικονομικά ομάδα από το γκρουπ των κορυφαίων της Ευρώπης.
Εικονική πραγματικότητα
Στην ετήσια λίστα που δημοσιεύει το αμερικάνικο οικονομικό περιοδικό «Forbes», η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ κατέχει την πρώτη θέση τόσο στον πίνακα που αναφέρεται στην αξία κάθε συλλόγου (οι Κόκκινοι Διάβολοι αξίζουν 1,87 δισ. δολάρια, ήτοι 1,34 δισ. ευρώ αντί 690 εκατ. ευρώ της έβδομης στη λίστα Μπαρτσελόνα), όσο και στον πίνακα με τα ετήσια κέρδη προ φόρων, όπου η πρωταθλήτρια Ευρώπης και Αγγλίας φέρεται να έχει εισπράξει 115 εκατ. ευρώ για το προηγούμενο διαχειριστικό έτος αντί 77 εκατ. ευρώ της Μπαρτσελόνα, που έχει τη δεύτερη θέση στη σχετική κατάταξη.
Η βασικότερη διαφορά ανάμεσα στα οικονομικά των δύο φιναλίστ του φετινού Τσάμπιονς Λιγκ βρίσκεται στα χρέη. Οι Μπλαουγκράνα έχουν ένα χρέος το οποίο φτάνει τα 190 εκατ. ευρώ, ωστόσο, όπως εξηγεί ο αντιπρόεδρος του συλλόγου Φεράν Σοριάνο: «Πρόκειται για ένα υγιές χρέος, μια και στην πραγματικότητα η ομάδα τριπλασίασε την αξία της χωρίς να αυξήσει το χρέος της».
Εκτόξευση της Μπάρτσα
Οι οιωνοί είναι αρκετά ευχάριστοι για τους Καταλανούς, καθώς αποδεσμεύτηκαν από την εταιρεία αθλητικών ειδών Nike, με την οποία μοιράζονταν αρκετές εμπορικές συμφωνίες! Επιπλέον, το νέο τηλεοπτικό συμβόλαιο θα τους αποφέρει 135 εκατ. ευρώ ετησίως αντί 115 εκατ. ευρώ που έπαιρναν πέρσι. Ετσι η Μπαρτσελόνα έχει κατορθώσει να εκμηδενίσει τις τραπεζικές οφειλές της, ενώ σύμφωνα με τον οικονομικό προγραμματισμό της η πρωταθλήτρια Ισπανίας αναμένεται να εκτοξεύσει τα έσοδά της στα 380 εκατ. ευρώ και να εκτιναχθεί στην πρώτη θέση της σχετικής λίστας των εσόδων αθλητικών συλλόγων. Την προηγούμενη περίοδο τα περισσότερα έσοδα κατέγραψε ο όμιλος συμβούλων Deloitte για τη Ρεάλ Μαδρίτης (365 εκατ. ευρώ), την οποία ακολουθούσαν η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (325 εκατ. ευρώ) και η Μπαρτσελόνα (308 εκατ. ευρώ).
«Διαβολική» τρύπα
Από την άλλη πλευρά, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έχει χρέη που ξεπερνούν το ένα δισ ευρώ, ωστόσο ακόμη κι αυτά είναι «εικονικά». Ή, πιο σωστά, προέκυψαν από τους ίδιους τους ιδιοκτήτες της, οι οποίοι για να αγοράσουν την ομάδα δανείστηκαν περίπου 500 εκατ. ευρώ, χρέος το οποίο μετέφεραν στον σύλλογο «δεσμεύοντας» τα μελλοντικά έσοδά του. Αυτήν τη στιγμή το χρέος της Γιουνάιτεντ υπολογίζεται ότι φτάνει στο 54% της αξίας της, ωστόσο το ερώτημα που γεννάται είναι καθαρά ηθικό από τη διαχείριση των Γκλέιζερ και την επιλογή τους να μεταφέρουν το δάνειο στον ίδιο το σύλλογο για να αγοράσουν τον... σύλλογο. Η Πρέμιερ Λιγκ σηκώνει αδιάφορα τους ώμους και οι εκπρόσωποί τους επαναλαμβάνουν ότι «τίποτα παράνομο δεν έχει γίνει». Εκπρόσωποι των οπαδών της Γιουνάιτεντ επιμένουν ότι «ο κίνδυνος χρεοκοπίας θα μας απειλεί μονίμως». Προς το παρόν πάντως η πρωταθλήτρια Αγγλίας ετοιμάζεται να κρατήσει (;) τον Κριστιάνο Ρονάλντο και να συνεχίσει να ενισχύεται, επενδύοντας πότε σε έτοιμους παίκτες και πότε σε ταλέντα.
Οι ομάδες με τα περισσότερα έσοδα το 2008 (Πηγή: Deloitte)
Ομάδα Χώρα Εσοδα(σε εκατ. ευρώ)
1. Ρεάλ Μαδρίτης (Ισπανία) 365,8 2. Μάντσεστερ Γιουν. (Αγγλία) 324,8 3. Μπαρτσελόνα (Ισπανία) 308,8 4. Μπάγερν Μονάχου (Γερμανία) 295,3 5. Τσέλσι (Αγγλία) 268,9 6. Αρσεναλ (Αγγλία) 264,4 7. Λίβερπουλ (Αγγλία) 210,9 8. Μίλαν (Ιταλία) 209,5 9. Ρόμα (Ιταλία) 175,4 10. Ιντερ (Ιταλία) 172,9
ΠΙΝΑΚΑΣ 2
Οι πιο πλούσιοι ποδοσφαιρικοί σύλλογοι
(Πηγή: Forbes - Απρίλιος 2009)
Ομάδα Χώρα Αξία Χρέος Κέρδη(σε εκατ. ευρώ)(σε % αξίας)
1. Μάντσεστερ Γιουν. Αγγλία 1.335 54 114
2. Ρεάλ Μαδρίτης Ισπανία 965 23 58
3. Αρσεναλ Αγγλία 856 107 57
4. Μπάγερν Μονάχου Γερμανία 785 0 42
5. Λίβερπουλ Αγγλία 721 59 36
6. Μίλαν Ιταλία 706 0 41
7. Μπαρτσελόνα Ισπανία 685 7 77
8. Τσέλσι Αγγλία 571 92 -9
9. Γιουβέντους Ιταλία 428 5 33
10. Σάλκε Γερμανία 365 38 29
Κυριακή 24 Μαΐου 2009
Συμβουλες του Nick the Greek για τους παικτες του ποκερ
Το μεγαλύτερο επίτευγμα της συναλλακτικής δραστηριότητας του Νικ, χωρίς καμία αμφιβολία, ήταν ότι ποτέ δεν απέτυχε να ξεπληρώσει ένα χρέος. Αυτός είναι και ο κύριος λόγος που εκλαμβάνεται ως ο κορυφαίος των μεγαλοτζογαδόρων. Πιο σημαντικό από ένα απλό χρέος, είναι το χρέος που ονομάζεται principal (το πρωτεύον). To principal πρέπει να πληρωθεί μία συγκεκριμένη ώρα σε μία συγκεκριμένη ημερομηνία, καμία δικαιολογία - και του θανάτου είναι μικρή - δεν γίνεται δεκτή .
Εφόσον ο Νικ έζησε τόσα χρόνια, βγαίνει το συμπέρασμα ότι πάντα ξεπλήρωνε τα principals. Το 1953 πάντως το αφάνταστο παρά λίγο να συμβεί. Στο τέλος μιας μακριάς σειράς από χασούρες, όταν και φαλίρισε, ο Νικ απόκτησε ένα χρέος 5.000 δολαρίων. Αυτό ήταν την Τρίτη. Υποσχέθηκε να ξεπληρώσει τα χρήματα την επόμενη Πέμπτη στις 6 η ώρα το απόγευμα. Τότε ήρθε σε επαφή με έναν φίλο του που του χρωστούσε 28.000 δολάρια. Ο φίλος του, του υποσχέθηκε ότι θα του έδινε τα χρήματα την επόμενη μέρα Τετάρτη. Αυτό ήταν.
Στις 10 το πρωί της Πέμπτης, ο Νικ θυμήθηκε ότι το principal έπρεπε να πληρωθεί σε οκτώ ώρες και ότι ο φίλος του δεν εμφανίστηκε. Τα τηλεφωνήματα απέτυχαν να τον εντοπίσουν. Τηλεφωνήματα προς άλλους που του χρωστούσαν χρήματα δεν είχαν αποτέλεσμα μιας και έπαιρνε την ίδια απάντηση, ήταν όλοι χρεοκοπημένοι. Επειδή δεν ήταν συνήθεια για τον Νικ να ζητάει δανεικά, άρχισε να σχεδιάζει το ακατόρθωτο.
Μετρώντας τα χρήματα του, βρήκε 35 δολάρια. Άδραξε αυτά τα λεφτά με σταθερότητα, προχώρησε στο Horseshoe Club του Λας Βέγκας και κάθισε στο παιχνίδι του Φάρο. Η ώρα ήταν δώδεκα και μισή το μεσημέρι. Στο φάρο οι παίκτες μπορούν να ποντάρουν εναντίον του καζίνο σε κάθε τράβηγμα ενός φύλλου από το κουτί του ντήλερ. Στα πρώτα χαρτιά όταν και δεν έχουν βγει αρκετά ώστε να μαντέψουν οι παίκτες ποια φύλλα απομένουν τα στοιχήματα είναι μικρά. Όταν ο ντήλερ φτάνει στα τελευταία φύλλα οι πιθανότητες οι παίκτες να μαντέψουν σωστά ανεβαίνουν απότομα, όπως και τα στοιχήματα.
Η τύχη του Νικ ήταν καλή. Παλεύοντας να φτάσει το όριο των 200 δολαρίων που έχει θέσει το καζίνο, κέρδισε 500 δολάρια, μετά χίλια και λίγο μετά 1.500. Στις τρεις η ώρα είχε 4.000 μπροστά του και του έμεναν να κερδίσει άλλα 1000. Και τότε πέτυχε μία από τις ανεξήγητες, νεύρο-φθοροποιής περιόδους όπου η κατάσταση σταθεροποιείται, και στην οποία κερδίζει λίγα και τα ξαναχάνει, αυτό συμβαίνει ξανά και ξανά, μένοντας απόλυτα στάσιμος, ενώ το μόνο που κινείται είναι το ρολόι. Στις 4 ή ώρα είχε συνολικά 3.800 δολάρια. Είχε αρχίσει να χάνει. Στις τέσσερις και μισή κατέβηκε στα 3.500. Στις πέντε η ώρα στα 3.000 δολάρια.
Σηκώθηκε και πήγε σε ένα πάγκο με πιοτά. "Είναι η δράση καλή;" τον ρώτησε ένας φίλος. "Εξαίσια " του λέει "πολύ καλή". Στις πέντε και δέκα ο Νικ είχε 2.800 μπροστά του. Στα επόμενα 25 λεπτά έχασε άλλα 250 δολάρια. Στις έξι παρά είκοσι, όταν ο ντήλερ ετοιμαζόταν να τραβήξει το τελευταίο φύλλο, ο Νικ του έκανε μία πρόταση. "Τι θα έλεγες να δεχτείς ένα στοίχημα των 2.500 δολαρίων για την κάρτα αυτή;" τον ρώτησε. Ο ντήλερ του απάντησε ότι δεν μπορούσε, λόγω κανονισμών.
Ο Νικ γύρισε και ένα την πρόταση σε ένα παίκτη που έπαιζε μεγάλα ποσά, έναν ιδιοκτήτη ράντσου που καθόταν δίπλα του. "Νομίζω ότι η τελευταία κάρτα είναι ο Παπάς καρό" του είπε ο Νικ Ο ράντσερ βυθίστηκε στην σιωπή, μετρώντας ξανά τις κάρτες που είχαν βγει. "Είμαι μέσα" είπε στον Νικ. Η τελευταία κάρτα ήταν ο παπάς καρό. Στις έξι και τέσσερα λεπτά, αφού παρέδωσε τα χρήματα για το principal, ο Νικ κοιτούσε κάτω σε ένα τυπικό με σπορ πουκάμισα, ηλιοκαμένο πλήθος του Λας Βέγκας από ένα παράθυρο ενός κεντρικού ξενοδοχείου.
"Κάλεσε την εθνική φρουρά " μουρμούρισε κοφτά. "Έχουμε εισβολή από καλλίθριξ (είδος ζώου)." Δύσθυμα σήκωσε το βλέμμα σαρώνοντας την ξεροψημένη άνυδρη έρημο και τα κόκκινα σιδερένια βουνά που περικύκλωναν την πόλη. Για χιλιοστή φορά ρώτησε τον εαυτό του πως ένας άνθρωπος από την Κρήτη, ένας άνθρωπος που είδε την Αθήνα και τον Όλυμπο, έφτασε τόσο μακριά από τις ρίζες του. Για χιλιοστή φορά επέκρινε τον αρχαίο Έλληνα εφευρέτη Αρχιμήδη.
"Ο Αρχιμήδης υποστήριξε ότι με τον κατάλληλο μοχλό ο άνθρωπος θα μπορούσε να κινήσει την γη. Λελογισμένα ίσως μου είναι δυνατό, με μερικά ζάρια, ένα πάκο τράπουλες ή με μερικές αξιόπιστες πληροφορίες για τις κούρσες αλόγων, να αλλάξω τα οικονομικά πράγματα σε ολόκληρους τομείς της χώρας.".
Δεν μπορεί να εκτιμηθεί κατά πόσο άλλαξε την οικονομία της χώρας αλλά από τα μέσα της δεκαετίας του 1910 και μετά όλες οι βαθμίδες της κοινωνίας άρχισαν να ενστερνίζονται τον Νικ δε Γκρηκ την εποχή εκείνη. Οι συζητήσεις του θαυμάζονταν κατά μήκος του North Shore στο Long Island. Η κοσμικότητα του ήταν σε εκτίμηση στο Jacks's Restaurant, το στέκι το οποίο συγκέντρωνε τους περίοπτους μπουκμέικερ, τα σόου γκερλς, τους σοφούς, τους πλέυμπου, τους κακοποιούς, τους μεταπράτες, τους ρεπόρτερ, τους κράχτες, και τις γυναίκες που ζούσαν από την κληρονομιά τους.
Όλοι αυτοί που κάνανε το Μπροντγουαίη το ολονύχτιο σπίτι τους. Διέμενε σε μία σουίτα στο Άστορ και ποτέ δεν ξεπρόβαλλε μετά την δύση του ηλίου έξω με απογευματινά ρούχα. Ακόμη και εάν γευμάτιζε μόνος του, φορούσε ένα βραδινό σακάκι με σμόκιν και παράγγελνε σαμπάνια, την οποία έπινε καθημερινά για χρόνια. "Σπάνια γευμάτιζα μόνος μου φυσικά" λέει με χαρά ο Νικ. "Ήμουν κάτι παραπάνω από πρόθυμος να βγω έξω και να ζήσω . Για κάποιο λόγο συμπεραίνω ότι η διαβίωση λαμβάνει χώρα μόνο έξω από το δωμάτιο του καθενός. Όταν έβγαινα έξω από το δωμάτιο, τότε ένοιωθα ότι έπρεπε να βγω έξω από τον εαυτό μου για να ζήσω. Ένα παλιό διανόημα λέει: Τρέξε με, όσο αδέξιος και αν είμαι, σε ανώμαλο και τραχύ έδαφος μέχρι να μάθω καλύτερα".
Τα τραπέζια του τζόγου καταλάμβαναν περισσότερο από τον χρόνο του Νικ, από όσο θεωρούσε ότι είναι φρόνιμο. Επίσης ξόδευε χιλιάδες κάθε μήνα, και του έφευγαν χιλιάδες που τις έδινε σε διάφορους πιστούς τους «ακόλουθους», οι οποίοι τον περίμεναν έξω από πόρτες, στα λόμπυ ή οπουδήποτε αλλού μπορούσαν να έχουν επαφή μαζί του. Ξόδευε μέχρι και 125 δολάρια την ημέρα μόνο και μόνο για μην λείψουν από τον ίδιο και στους οπαδούς του τα πούρα. Νοιώθοντας την ανάγκη για ήλιο, άρχισε να συχνάζει πάλι στις κούρσες αλόγων.
Αυτή την περίοδο η παρουσία του Νικ σε οποιαδήποτε κούρσα ήταν ένα σήμα για όλους τους τακτικούς παίκτες αλόγων ώστε να μαζευτούν και να κρυφακούσουν. Για χαλάρωση, η πρακτική του Νικ ήταν να ξεκινάει με σποραδικά αναληθής φήμες για τα άλογα ανάμεσα σε αυτούς που κρυφάκουγαν. "Μία μέρα στο Μπέλμοντ" λέει ο Νικ, "έτυχε να πω σε έναν κράχτη ότι ένα άλογο του προγράμματος με τύχη 20 προς 1 ήταν πολύ πιο γρήγορο από όσο πίστευαν οι μπουκμέικερς.
Τότε ξαναπήγα στη θέση μου αφήνοντας την πληροφορία αυτή να κάνει τον γύρο της εξέδρας, όπως και έγινε. Ατυχώς, όταν η πληροφορία ξαναγύρισε σε μένα, είχε εξωραϊστεί τόσο πολύ από την φαντασία του κάθε παίκτη αλόγων που ήταν παρών, που δεν την αναγνώρισα. Το ιστόρημα ήταν τώρα ότι το άλογο με τις 20 προς 1 τύχες, είχε προπονηθεί μυστικά το προηγούμενο πρωινό κάνοντας ένα χρόνο κοντά στο ρεκόρ της απόστασης. Πάνω στον ενθουσιασμό μου απέσυρα τα λεφτά μου από το φαβορί και τα τοποθέτησα σε αυτό το μεγάλο αουτσάιντερ, που φυσικά τερμάτισε τελευταίο.Μετά από αυτό αναμορφώθηκα. Ο άντρας που δεν μπορεί να θυμηθεί τις δικές του διαδόσεις, είναι μετά βίας κάποιος με τον οποίο μπορείς να ξεκινήσεις".
Ο Νικ συνήθιζε να υποστηρίζει ότι μόνο οι μεθυσμένοι παίζουν στα άλογα. Είναι γεγονός πάντως ότι εκτός από το ξεκίνημα της σταδιοδρομίας του όπου έπαιξε περί τους 10 μήνες μόνο στις κούρσες αλόγων, ο χρόνος που του απέσπασαν τα άλογα σε σύγκριση με τα χαρτιά και τα ζάρια είναι αμελητέος. Στις αρχές της δεκαετίας του 1920 όταν ο Νικ επέστρεψε για δράση στην Νέα Υόρκη, το κέντρο προσοχής των εργένηδων ήταν τα κορίτσια με το όνομα Ziegfeld Follies.
Ο Νικ γνώριζε το όλο σούσουρο προσωπικά. Ήταν κάτι το καινούριο για τα κορίτσια. Τις πήγαινε παντού, τις βομβάρδιζε με λουλούδια και δώρα, χόρευε με αυτές σε όλα τα καλά κέντρα με το ταλέντο του Φρεντ Ασταίρ, μέχρι και που άκουγε τις συζητήσεις τους. Το πιο καταπληκτικό ήταν ότι δεν τις πίεζε για ανταπόδοση. Έκθαμβες από την στοχαστικότητά του, και τον εκλεπτυσμένο του αέρα, πολλά από τα κορίτσια τον θεωρούσαν σαν τον άντρα της παντρειάς και άρχισαν να τον καταδιώκουν με μία τρομερή εμμονή στον σκοπό τους.
Αλλά αυτά τα κυνηγητά πάντα κατέληγαν στο πουθενά. Σε μία περίπτωση ένα κορίτσι από το Σικάγο σίγουρη ότι έχει μία διαβεβαίωση για έγγαμη κατάσταση μπροστά της, ήρθε στην Νέα Υόρκη για να κλείσει την συμφωνία. Ο Νικ την πήρε από το σιδηροδρομικό σταθμό. Αγκαλιάστηκαν, συζήτησαν για το μέλλον. Ο Νικ την πήγε στο ξενοδοχείο της και την βοήθησε να ξεπακετάρει τα πράγματα της μέσα σε μεγάλη διέγερση. Καθώς βοηθούσε ένας γκρουμ εμφανίστηκε με ένα μήνυμα για αυτόν. Ήταν ένα μήνυμα της δουλειάς.
Δικαιολογούμενος για μία ώρα ή δύο, είπε ότι θα είναι πίσω το απόγευμα. Το απόγευμα αυτό έστειλε έναν φίλο του στο ξενοδοχείο της κοπέλας παρουσιάζοντας σε αυτήν και άλλες δικαιολογίες και συγγνώμες. Του ζήτησε να την βγάλει έξω για φαγητό. Την επόμενη μέρα ξαναέστειλε τον φίλο του, πληρώνοντας όλα τα έξοδα, ώστε να της δείξει την Νέα Υόρκη. Μετά από έξι μέρες, όταν τελικά τελείωσε το παιχνίδι ζαριών, πήγε στο ξενοδοχείο της κοπέλας. Η κοπέλα είχε φύγει από το ξενοδοχείο. Στην πραγματικότητα είχε παντρευτεί τον φίλο που της έστελνε ο Νικ και έμεναν ήδη μαζί στο Μπρονξ. "Ανοπομονησία!" ξεφύσησε ο Νικ διαολιζόμενος. "Η ανυπομονησία είναι η καταστροφή αυτού του κόσμου!"
Κάποτε ο Νικ δέχτηκε την πίκρα, να τον κλέψει ένας φίλος του στα χαρτιά, για ένα μεγάλο ποσό. "Ήταν από τις χειρότερες εμπειρίες της ζωής μου, όχι επειδή έχασα έναν φίλο ή επειδή έχασα τα λεφτά. Αυτός που με έκλεψε, έκλεψε και τον εαυτό του, γιατί εκτός του ότι δεν είχε ανάγκη τα λεφτά, έκλεψε από τον εαυτό του την χαρά του παιχνιδιού και την ακεραιότητα του σαν χαρακτήρα. Έχασα και εγώ κάτι από τον εαυτό μου, άλλαξα την αποτίμηση του κόσμου στον οποίο ζω και την αποτίμηση για τον εαυτό μου. Ήταν δικό μου λάθος, δεν άκουσα τις φήμες που κυκλοφορούσαν για αυτόν και συνέχισα το παιχνίδι μη θέλοντας να πιστέψω το οφθαλμοφανές, βρίσκοντας κάποιες δικαιολογίες για να συνεχίσω.
Αυτός που αφήνει να τον κλέβουν, είναι το ίδιο ένοχος με τον κλέφτη, δεν διαφέρει σε τίποτα. Στο πόκερ αλλά και σε όλα τα παιχνίδια πρέπει να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου. Αυτό είναι το πρώτο βήμα. Εάν σε ρωτήσουν πως τα πας, θα βρεις μία δικαιολογία για να πεις ψέματα. Θα είσαι χαμένος, αλλά θα πεις ότι δεν τα πας και άσχημα. Ξαναρωτά τον εαυτό σου και βρες την απάντηση. Δεν τα πας καλά, είσαι χαμένος και δεν ξέρεις αν φταίνε τα κακά χαρτιά που παίρνεις, ή εάν υπάρχουν κάποια πράγματα στο παιχνίδι που δεν καταλαβαίνεις. Το δεύτερο είναι το σωστό.
Τώρα μπορείς να ξεκινήσεις να ψάξεις τι είναι αυτό που δεν ξέρεις και δεν καταλαβαίνεις. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να καταλάβεις είναι ότι το πόκερ είναι ένα παιχνίδι ικανοτήτων, και λιγότερο ένα παιχνίδι τύχης. Όσο μεγάλες και είναι οι περίοδοι που πιάνεις κακά φύλλα, στην συνολική σου σταδιοδρομία θα πιάσεις τα ίδια φύλλα που θα πιάσουν και υπόλοιποι παίκτες σε αυτό το διάστημα. Η διαφορά βρίσκεται στο πόσο καλά ή πόσο άσχημα παίζεις, και κατά πόσο καλά ξέρεις να κοντρολάρεις τα κεφάλαιο σου στην διάρκεια μεγάλων περιόδων.
Ο πρώτος κανόνας λοιπόν είναι ότι πρέπει να έχεις υπομονή. Κανένας παίκτης στην ιστορία σε οποιοδήποτε παιχνίδι δεν έχει βρεθεί στην θέση να αντιμετωπίσει ένα μεγάλο σερί στο οποίο τα χαρτιά ή τα ζάρια ή οτιδήποτε άλλο δεν του πήγαιναν. Φυσικά οι περίοδοι ατυχίας και τύχης δεν μπορούν να προβλεφθούν, αλλά λειτουργούν σε κύκλους. Έτσι λοιπόν ο έξυπνος παίκτης όταν καταλαβαίνει ότι βρίσκεται σε μία άτυχη περίοδο, απλώς χαλαρώνει. Κρατάει τα στοιχήματα του χαμηλά. Παίζει σφιχτό παιχνίδι, αρνούμενος να κάνει μπλόφες, και μένει έξω από μεγάλα ποτ, εκτός εάν τα φύλλα του είναι τέτοια που του δίνουν κάτι πολύ παραπάνω από ίσες τύχες να κερδίσει.
Πάντα θα υπάρχει και ένα επόμενο χέρι, η κάποιο άλλο παιχνίδι. Η τύχη σου θα αλλάξει αργά ή γρήγορα και θα αρχίσεις να παίρνεις καλά φύλλα, κερδοφόρα φύλλα, αλλά ίσως κι αν αυτό δεν γίνει σήμερα, μπορείς να βασιστείς σε αυτό. Έτσι λοιπόν εκτός και εάν είσαι τελείως ηλίθιος, θα παντρευτείς την καλή κάβα που έχεις για παιχνίδι. Κάντην να δουλέψει ώστε να κρατήσεις τα λεφτά μακριά από χέρια σου - και περίμενε. Έχε υπομονή.
Όταν τα χαρτιά επιτέλους σου χαμογελάσουν, το γεγονός ότι έχεις δείξει το πρόσωπο ενός προσεκτικού παίκτη, θα αυξήσει την δυνατότητα σου να κάνεις μία επιτυχημένη μπλόφα εάν χρειαστεί. Στο κακό σερί οι μπλόφες μπορεί να σου κερδίσουν ένα δύο ποτ όταν κρατάς άσχημο φύλλο, εάν το πιέσεις περισσότερο, κάποιοι έξυπνοι παίκτες θα είναι αναγκασμένοι να πληρώσουν μερικά χρήματα απλώς και μόνο για να δουν τι κρατάς στα αλήθεια, και αυτό μπορεί να σου είναι ακριβό. Έτσι λοιπόν περίμενε. Και μετά περίμενε λίγο ακόμα, έως ότου δεις μια καμπή στον δρόμο.
Συνέχιζε να πετάς τα φύλλα σου, και μην κάνεις το λάθος να υποπέσεις στον πειρασμό, ρίχνοντας μερικά τσιπς σε ποτς που θα πας πάσο, μόνο και μόνο για μην σου πέσει το ηθικό. Μην βάζεις ποτέ καλά λεφτά σε χαμένα φύλλα. Θα χρειαστείς αυτά τα τσιπς αργότερα, όταν θα χτυπάς σκληρά τα καλά σου χέρια. Και όταν τα καλά χέρια επιτέλους εμφανιστούν, ποντάρισε τα δυνατά. Εάν κάποιος από τους αντιπάλους σου δει αυτές σου τις ενέργειες σαν κινήσεις απελπισίας, τότε ακόμα καλύτερα. Θα σε ακολουθήσουν και θα αυξήσουν το στοίχημα σε βαθμό τέτοιο ώστε θα έχεις την ευκαιρία να ξανακερδίσεις τα χαμένα σε πολύ μικρό χρόνο.
Η τέχνη του πόκερ δεν είναι τίποτα άλλο από μία πολιτισμένη εκδοχή ανταρτοπόλεμου, που εξαρτάται από τον αιφνιδιασμό και την ενέδρα ώστε να γίνει αποτελεσματικός. Ένας άνθρωπος δεν μπορεί να εστιάσει την δραστηριότητα του σε μία παγίδα, εάν πετάει τα όπλα του σε μία σειρά από δράσεις οπισθοφυλακής.
Εφόσον ο Νικ έζησε τόσα χρόνια, βγαίνει το συμπέρασμα ότι πάντα ξεπλήρωνε τα principals. Το 1953 πάντως το αφάνταστο παρά λίγο να συμβεί. Στο τέλος μιας μακριάς σειράς από χασούρες, όταν και φαλίρισε, ο Νικ απόκτησε ένα χρέος 5.000 δολαρίων. Αυτό ήταν την Τρίτη. Υποσχέθηκε να ξεπληρώσει τα χρήματα την επόμενη Πέμπτη στις 6 η ώρα το απόγευμα. Τότε ήρθε σε επαφή με έναν φίλο του που του χρωστούσε 28.000 δολάρια. Ο φίλος του, του υποσχέθηκε ότι θα του έδινε τα χρήματα την επόμενη μέρα Τετάρτη. Αυτό ήταν.
Στις 10 το πρωί της Πέμπτης, ο Νικ θυμήθηκε ότι το principal έπρεπε να πληρωθεί σε οκτώ ώρες και ότι ο φίλος του δεν εμφανίστηκε. Τα τηλεφωνήματα απέτυχαν να τον εντοπίσουν. Τηλεφωνήματα προς άλλους που του χρωστούσαν χρήματα δεν είχαν αποτέλεσμα μιας και έπαιρνε την ίδια απάντηση, ήταν όλοι χρεοκοπημένοι. Επειδή δεν ήταν συνήθεια για τον Νικ να ζητάει δανεικά, άρχισε να σχεδιάζει το ακατόρθωτο.
Μετρώντας τα χρήματα του, βρήκε 35 δολάρια. Άδραξε αυτά τα λεφτά με σταθερότητα, προχώρησε στο Horseshoe Club του Λας Βέγκας και κάθισε στο παιχνίδι του Φάρο. Η ώρα ήταν δώδεκα και μισή το μεσημέρι. Στο φάρο οι παίκτες μπορούν να ποντάρουν εναντίον του καζίνο σε κάθε τράβηγμα ενός φύλλου από το κουτί του ντήλερ. Στα πρώτα χαρτιά όταν και δεν έχουν βγει αρκετά ώστε να μαντέψουν οι παίκτες ποια φύλλα απομένουν τα στοιχήματα είναι μικρά. Όταν ο ντήλερ φτάνει στα τελευταία φύλλα οι πιθανότητες οι παίκτες να μαντέψουν σωστά ανεβαίνουν απότομα, όπως και τα στοιχήματα.
Η τύχη του Νικ ήταν καλή. Παλεύοντας να φτάσει το όριο των 200 δολαρίων που έχει θέσει το καζίνο, κέρδισε 500 δολάρια, μετά χίλια και λίγο μετά 1.500. Στις τρεις η ώρα είχε 4.000 μπροστά του και του έμεναν να κερδίσει άλλα 1000. Και τότε πέτυχε μία από τις ανεξήγητες, νεύρο-φθοροποιής περιόδους όπου η κατάσταση σταθεροποιείται, και στην οποία κερδίζει λίγα και τα ξαναχάνει, αυτό συμβαίνει ξανά και ξανά, μένοντας απόλυτα στάσιμος, ενώ το μόνο που κινείται είναι το ρολόι. Στις 4 ή ώρα είχε συνολικά 3.800 δολάρια. Είχε αρχίσει να χάνει. Στις τέσσερις και μισή κατέβηκε στα 3.500. Στις πέντε η ώρα στα 3.000 δολάρια.
Σηκώθηκε και πήγε σε ένα πάγκο με πιοτά. "Είναι η δράση καλή;" τον ρώτησε ένας φίλος. "Εξαίσια " του λέει "πολύ καλή". Στις πέντε και δέκα ο Νικ είχε 2.800 μπροστά του. Στα επόμενα 25 λεπτά έχασε άλλα 250 δολάρια. Στις έξι παρά είκοσι, όταν ο ντήλερ ετοιμαζόταν να τραβήξει το τελευταίο φύλλο, ο Νικ του έκανε μία πρόταση. "Τι θα έλεγες να δεχτείς ένα στοίχημα των 2.500 δολαρίων για την κάρτα αυτή;" τον ρώτησε. Ο ντήλερ του απάντησε ότι δεν μπορούσε, λόγω κανονισμών.
Ο Νικ γύρισε και ένα την πρόταση σε ένα παίκτη που έπαιζε μεγάλα ποσά, έναν ιδιοκτήτη ράντσου που καθόταν δίπλα του. "Νομίζω ότι η τελευταία κάρτα είναι ο Παπάς καρό" του είπε ο Νικ Ο ράντσερ βυθίστηκε στην σιωπή, μετρώντας ξανά τις κάρτες που είχαν βγει. "Είμαι μέσα" είπε στον Νικ. Η τελευταία κάρτα ήταν ο παπάς καρό. Στις έξι και τέσσερα λεπτά, αφού παρέδωσε τα χρήματα για το principal, ο Νικ κοιτούσε κάτω σε ένα τυπικό με σπορ πουκάμισα, ηλιοκαμένο πλήθος του Λας Βέγκας από ένα παράθυρο ενός κεντρικού ξενοδοχείου.
"Κάλεσε την εθνική φρουρά " μουρμούρισε κοφτά. "Έχουμε εισβολή από καλλίθριξ (είδος ζώου)." Δύσθυμα σήκωσε το βλέμμα σαρώνοντας την ξεροψημένη άνυδρη έρημο και τα κόκκινα σιδερένια βουνά που περικύκλωναν την πόλη. Για χιλιοστή φορά ρώτησε τον εαυτό του πως ένας άνθρωπος από την Κρήτη, ένας άνθρωπος που είδε την Αθήνα και τον Όλυμπο, έφτασε τόσο μακριά από τις ρίζες του. Για χιλιοστή φορά επέκρινε τον αρχαίο Έλληνα εφευρέτη Αρχιμήδη.
"Ο Αρχιμήδης υποστήριξε ότι με τον κατάλληλο μοχλό ο άνθρωπος θα μπορούσε να κινήσει την γη. Λελογισμένα ίσως μου είναι δυνατό, με μερικά ζάρια, ένα πάκο τράπουλες ή με μερικές αξιόπιστες πληροφορίες για τις κούρσες αλόγων, να αλλάξω τα οικονομικά πράγματα σε ολόκληρους τομείς της χώρας.".
Δεν μπορεί να εκτιμηθεί κατά πόσο άλλαξε την οικονομία της χώρας αλλά από τα μέσα της δεκαετίας του 1910 και μετά όλες οι βαθμίδες της κοινωνίας άρχισαν να ενστερνίζονται τον Νικ δε Γκρηκ την εποχή εκείνη. Οι συζητήσεις του θαυμάζονταν κατά μήκος του North Shore στο Long Island. Η κοσμικότητα του ήταν σε εκτίμηση στο Jacks's Restaurant, το στέκι το οποίο συγκέντρωνε τους περίοπτους μπουκμέικερ, τα σόου γκερλς, τους σοφούς, τους πλέυμπου, τους κακοποιούς, τους μεταπράτες, τους ρεπόρτερ, τους κράχτες, και τις γυναίκες που ζούσαν από την κληρονομιά τους.
Όλοι αυτοί που κάνανε το Μπροντγουαίη το ολονύχτιο σπίτι τους. Διέμενε σε μία σουίτα στο Άστορ και ποτέ δεν ξεπρόβαλλε μετά την δύση του ηλίου έξω με απογευματινά ρούχα. Ακόμη και εάν γευμάτιζε μόνος του, φορούσε ένα βραδινό σακάκι με σμόκιν και παράγγελνε σαμπάνια, την οποία έπινε καθημερινά για χρόνια. "Σπάνια γευμάτιζα μόνος μου φυσικά" λέει με χαρά ο Νικ. "Ήμουν κάτι παραπάνω από πρόθυμος να βγω έξω και να ζήσω . Για κάποιο λόγο συμπεραίνω ότι η διαβίωση λαμβάνει χώρα μόνο έξω από το δωμάτιο του καθενός. Όταν έβγαινα έξω από το δωμάτιο, τότε ένοιωθα ότι έπρεπε να βγω έξω από τον εαυτό μου για να ζήσω. Ένα παλιό διανόημα λέει: Τρέξε με, όσο αδέξιος και αν είμαι, σε ανώμαλο και τραχύ έδαφος μέχρι να μάθω καλύτερα".
Τα τραπέζια του τζόγου καταλάμβαναν περισσότερο από τον χρόνο του Νικ, από όσο θεωρούσε ότι είναι φρόνιμο. Επίσης ξόδευε χιλιάδες κάθε μήνα, και του έφευγαν χιλιάδες που τις έδινε σε διάφορους πιστούς τους «ακόλουθους», οι οποίοι τον περίμεναν έξω από πόρτες, στα λόμπυ ή οπουδήποτε αλλού μπορούσαν να έχουν επαφή μαζί του. Ξόδευε μέχρι και 125 δολάρια την ημέρα μόνο και μόνο για μην λείψουν από τον ίδιο και στους οπαδούς του τα πούρα. Νοιώθοντας την ανάγκη για ήλιο, άρχισε να συχνάζει πάλι στις κούρσες αλόγων.
Αυτή την περίοδο η παρουσία του Νικ σε οποιαδήποτε κούρσα ήταν ένα σήμα για όλους τους τακτικούς παίκτες αλόγων ώστε να μαζευτούν και να κρυφακούσουν. Για χαλάρωση, η πρακτική του Νικ ήταν να ξεκινάει με σποραδικά αναληθής φήμες για τα άλογα ανάμεσα σε αυτούς που κρυφάκουγαν. "Μία μέρα στο Μπέλμοντ" λέει ο Νικ, "έτυχε να πω σε έναν κράχτη ότι ένα άλογο του προγράμματος με τύχη 20 προς 1 ήταν πολύ πιο γρήγορο από όσο πίστευαν οι μπουκμέικερς.
Τότε ξαναπήγα στη θέση μου αφήνοντας την πληροφορία αυτή να κάνει τον γύρο της εξέδρας, όπως και έγινε. Ατυχώς, όταν η πληροφορία ξαναγύρισε σε μένα, είχε εξωραϊστεί τόσο πολύ από την φαντασία του κάθε παίκτη αλόγων που ήταν παρών, που δεν την αναγνώρισα. Το ιστόρημα ήταν τώρα ότι το άλογο με τις 20 προς 1 τύχες, είχε προπονηθεί μυστικά το προηγούμενο πρωινό κάνοντας ένα χρόνο κοντά στο ρεκόρ της απόστασης. Πάνω στον ενθουσιασμό μου απέσυρα τα λεφτά μου από το φαβορί και τα τοποθέτησα σε αυτό το μεγάλο αουτσάιντερ, που φυσικά τερμάτισε τελευταίο.Μετά από αυτό αναμορφώθηκα. Ο άντρας που δεν μπορεί να θυμηθεί τις δικές του διαδόσεις, είναι μετά βίας κάποιος με τον οποίο μπορείς να ξεκινήσεις".
Ο Νικ συνήθιζε να υποστηρίζει ότι μόνο οι μεθυσμένοι παίζουν στα άλογα. Είναι γεγονός πάντως ότι εκτός από το ξεκίνημα της σταδιοδρομίας του όπου έπαιξε περί τους 10 μήνες μόνο στις κούρσες αλόγων, ο χρόνος που του απέσπασαν τα άλογα σε σύγκριση με τα χαρτιά και τα ζάρια είναι αμελητέος. Στις αρχές της δεκαετίας του 1920 όταν ο Νικ επέστρεψε για δράση στην Νέα Υόρκη, το κέντρο προσοχής των εργένηδων ήταν τα κορίτσια με το όνομα Ziegfeld Follies.
Ο Νικ γνώριζε το όλο σούσουρο προσωπικά. Ήταν κάτι το καινούριο για τα κορίτσια. Τις πήγαινε παντού, τις βομβάρδιζε με λουλούδια και δώρα, χόρευε με αυτές σε όλα τα καλά κέντρα με το ταλέντο του Φρεντ Ασταίρ, μέχρι και που άκουγε τις συζητήσεις τους. Το πιο καταπληκτικό ήταν ότι δεν τις πίεζε για ανταπόδοση. Έκθαμβες από την στοχαστικότητά του, και τον εκλεπτυσμένο του αέρα, πολλά από τα κορίτσια τον θεωρούσαν σαν τον άντρα της παντρειάς και άρχισαν να τον καταδιώκουν με μία τρομερή εμμονή στον σκοπό τους.
Αλλά αυτά τα κυνηγητά πάντα κατέληγαν στο πουθενά. Σε μία περίπτωση ένα κορίτσι από το Σικάγο σίγουρη ότι έχει μία διαβεβαίωση για έγγαμη κατάσταση μπροστά της, ήρθε στην Νέα Υόρκη για να κλείσει την συμφωνία. Ο Νικ την πήρε από το σιδηροδρομικό σταθμό. Αγκαλιάστηκαν, συζήτησαν για το μέλλον. Ο Νικ την πήγε στο ξενοδοχείο της και την βοήθησε να ξεπακετάρει τα πράγματα της μέσα σε μεγάλη διέγερση. Καθώς βοηθούσε ένας γκρουμ εμφανίστηκε με ένα μήνυμα για αυτόν. Ήταν ένα μήνυμα της δουλειάς.
Δικαιολογούμενος για μία ώρα ή δύο, είπε ότι θα είναι πίσω το απόγευμα. Το απόγευμα αυτό έστειλε έναν φίλο του στο ξενοδοχείο της κοπέλας παρουσιάζοντας σε αυτήν και άλλες δικαιολογίες και συγγνώμες. Του ζήτησε να την βγάλει έξω για φαγητό. Την επόμενη μέρα ξαναέστειλε τον φίλο του, πληρώνοντας όλα τα έξοδα, ώστε να της δείξει την Νέα Υόρκη. Μετά από έξι μέρες, όταν τελικά τελείωσε το παιχνίδι ζαριών, πήγε στο ξενοδοχείο της κοπέλας. Η κοπέλα είχε φύγει από το ξενοδοχείο. Στην πραγματικότητα είχε παντρευτεί τον φίλο που της έστελνε ο Νικ και έμεναν ήδη μαζί στο Μπρονξ. "Ανοπομονησία!" ξεφύσησε ο Νικ διαολιζόμενος. "Η ανυπομονησία είναι η καταστροφή αυτού του κόσμου!"
Κάποτε ο Νικ δέχτηκε την πίκρα, να τον κλέψει ένας φίλος του στα χαρτιά, για ένα μεγάλο ποσό. "Ήταν από τις χειρότερες εμπειρίες της ζωής μου, όχι επειδή έχασα έναν φίλο ή επειδή έχασα τα λεφτά. Αυτός που με έκλεψε, έκλεψε και τον εαυτό του, γιατί εκτός του ότι δεν είχε ανάγκη τα λεφτά, έκλεψε από τον εαυτό του την χαρά του παιχνιδιού και την ακεραιότητα του σαν χαρακτήρα. Έχασα και εγώ κάτι από τον εαυτό μου, άλλαξα την αποτίμηση του κόσμου στον οποίο ζω και την αποτίμηση για τον εαυτό μου. Ήταν δικό μου λάθος, δεν άκουσα τις φήμες που κυκλοφορούσαν για αυτόν και συνέχισα το παιχνίδι μη θέλοντας να πιστέψω το οφθαλμοφανές, βρίσκοντας κάποιες δικαιολογίες για να συνεχίσω.
Αυτός που αφήνει να τον κλέβουν, είναι το ίδιο ένοχος με τον κλέφτη, δεν διαφέρει σε τίποτα. Στο πόκερ αλλά και σε όλα τα παιχνίδια πρέπει να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου. Αυτό είναι το πρώτο βήμα. Εάν σε ρωτήσουν πως τα πας, θα βρεις μία δικαιολογία για να πεις ψέματα. Θα είσαι χαμένος, αλλά θα πεις ότι δεν τα πας και άσχημα. Ξαναρωτά τον εαυτό σου και βρες την απάντηση. Δεν τα πας καλά, είσαι χαμένος και δεν ξέρεις αν φταίνε τα κακά χαρτιά που παίρνεις, ή εάν υπάρχουν κάποια πράγματα στο παιχνίδι που δεν καταλαβαίνεις. Το δεύτερο είναι το σωστό.
Τώρα μπορείς να ξεκινήσεις να ψάξεις τι είναι αυτό που δεν ξέρεις και δεν καταλαβαίνεις. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να καταλάβεις είναι ότι το πόκερ είναι ένα παιχνίδι ικανοτήτων, και λιγότερο ένα παιχνίδι τύχης. Όσο μεγάλες και είναι οι περίοδοι που πιάνεις κακά φύλλα, στην συνολική σου σταδιοδρομία θα πιάσεις τα ίδια φύλλα που θα πιάσουν και υπόλοιποι παίκτες σε αυτό το διάστημα. Η διαφορά βρίσκεται στο πόσο καλά ή πόσο άσχημα παίζεις, και κατά πόσο καλά ξέρεις να κοντρολάρεις τα κεφάλαιο σου στην διάρκεια μεγάλων περιόδων.
Ο πρώτος κανόνας λοιπόν είναι ότι πρέπει να έχεις υπομονή. Κανένας παίκτης στην ιστορία σε οποιοδήποτε παιχνίδι δεν έχει βρεθεί στην θέση να αντιμετωπίσει ένα μεγάλο σερί στο οποίο τα χαρτιά ή τα ζάρια ή οτιδήποτε άλλο δεν του πήγαιναν. Φυσικά οι περίοδοι ατυχίας και τύχης δεν μπορούν να προβλεφθούν, αλλά λειτουργούν σε κύκλους. Έτσι λοιπόν ο έξυπνος παίκτης όταν καταλαβαίνει ότι βρίσκεται σε μία άτυχη περίοδο, απλώς χαλαρώνει. Κρατάει τα στοιχήματα του χαμηλά. Παίζει σφιχτό παιχνίδι, αρνούμενος να κάνει μπλόφες, και μένει έξω από μεγάλα ποτ, εκτός εάν τα φύλλα του είναι τέτοια που του δίνουν κάτι πολύ παραπάνω από ίσες τύχες να κερδίσει.
Πάντα θα υπάρχει και ένα επόμενο χέρι, η κάποιο άλλο παιχνίδι. Η τύχη σου θα αλλάξει αργά ή γρήγορα και θα αρχίσεις να παίρνεις καλά φύλλα, κερδοφόρα φύλλα, αλλά ίσως κι αν αυτό δεν γίνει σήμερα, μπορείς να βασιστείς σε αυτό. Έτσι λοιπόν εκτός και εάν είσαι τελείως ηλίθιος, θα παντρευτείς την καλή κάβα που έχεις για παιχνίδι. Κάντην να δουλέψει ώστε να κρατήσεις τα λεφτά μακριά από χέρια σου - και περίμενε. Έχε υπομονή.
Όταν τα χαρτιά επιτέλους σου χαμογελάσουν, το γεγονός ότι έχεις δείξει το πρόσωπο ενός προσεκτικού παίκτη, θα αυξήσει την δυνατότητα σου να κάνεις μία επιτυχημένη μπλόφα εάν χρειαστεί. Στο κακό σερί οι μπλόφες μπορεί να σου κερδίσουν ένα δύο ποτ όταν κρατάς άσχημο φύλλο, εάν το πιέσεις περισσότερο, κάποιοι έξυπνοι παίκτες θα είναι αναγκασμένοι να πληρώσουν μερικά χρήματα απλώς και μόνο για να δουν τι κρατάς στα αλήθεια, και αυτό μπορεί να σου είναι ακριβό. Έτσι λοιπόν περίμενε. Και μετά περίμενε λίγο ακόμα, έως ότου δεις μια καμπή στον δρόμο.
Συνέχιζε να πετάς τα φύλλα σου, και μην κάνεις το λάθος να υποπέσεις στον πειρασμό, ρίχνοντας μερικά τσιπς σε ποτς που θα πας πάσο, μόνο και μόνο για μην σου πέσει το ηθικό. Μην βάζεις ποτέ καλά λεφτά σε χαμένα φύλλα. Θα χρειαστείς αυτά τα τσιπς αργότερα, όταν θα χτυπάς σκληρά τα καλά σου χέρια. Και όταν τα καλά χέρια επιτέλους εμφανιστούν, ποντάρισε τα δυνατά. Εάν κάποιος από τους αντιπάλους σου δει αυτές σου τις ενέργειες σαν κινήσεις απελπισίας, τότε ακόμα καλύτερα. Θα σε ακολουθήσουν και θα αυξήσουν το στοίχημα σε βαθμό τέτοιο ώστε θα έχεις την ευκαιρία να ξανακερδίσεις τα χαμένα σε πολύ μικρό χρόνο.
Η τέχνη του πόκερ δεν είναι τίποτα άλλο από μία πολιτισμένη εκδοχή ανταρτοπόλεμου, που εξαρτάται από τον αιφνιδιασμό και την ενέδρα ώστε να γίνει αποτελεσματικός. Ένας άνθρωπος δεν μπορεί να εστιάσει την δραστηριότητα του σε μία παγίδα, εάν πετάει τα όπλα του σε μία σειρά από δράσεις οπισθοφυλακής.
Συμβουλες του Nick the Greek για τους παικτες του ποκερ...2
Επίσης εάν δεν έχεις ένα φύλλο με το οποίο μπορείς να παλέψεις πέταξε το. Αυτό μοιάζει φυσικά με τα προηγούμενα αλλά δεν είναι το ίδιο. Αυτό το κάνεις όταν πέφτεις σε ένα σερί κακών φύλλων ή τύχης που κρατάει μεγάλο χρονικό διάστημα. Υπάρχει όμως και η δεύτερη περίπτωση στην οποία έχεις ένα σερί με καλά φύλλα ή τουλάχιστον πιάνεις ένα καλό φύλλο στα τρία. Αυτό είναι το πιο επικίνδυνο κομμάτι του παιχνιδιού για τον μέσο παίκτη.
Ή για σχεδόν τον κάθε παίκτη όσον αφορά το παρακάτω παιχνίδι τουλάχιστον. Μία από τις πιο οδυνηρές αναμνήσεις μου ήταν όταν μία νύχτα έπαιζα draw poker εναντίον του Reggie Vanderbilt και άλλων στο Saratoga. Κέρδιζα μερικές χιλιάδες και αποφάσισα ότι ήταν ή ώρα να δώσω μία ελαφριά ώθηση στην δράση. Έτσι ανεβάσαμε την άντε στα 500 δολάρια. Στο αμέσως επόμενο χέρι βρέθηκα με έναν άσσο και τέσσερα άσχετα φύλλα. Ο Vanderbilt από την άλλη, φαινόταν να είναι αρκετά ευχαριστημένος από τα δικά του φύλλα. Άνοιξε με 1,000 δολάρια και μέχρι να φτάσει η σειρά μου τα επιπλέον πονταρίσματα από τους άλλες παίκτες ανέβασαν την τιμή που έπρεπε να πληρώσω για να αλλάξω τα χαρτιά μου στα 1.600 δολάρια.
Είχα μια παραπάνω σιγουριά από ότι έπρεπε λόγω της καλής μου τύχης μέχρι τώρα και αγνόησα τον κανόνα που λέει 'όταν το έχει κάποιος και εγώ πρέπει να φτάσω να το έχω' (στο παιχνίδι αυτό μπορεί να ανοίξει κάποιος με βαλέδες και πάνω, άρα ο Vanderbilt το είχε και ο Νικ όχι, φυσικά και οι άλλοι παίκτες ίσως να είχαν κάτι καλό). Πλήρωσα τα λεφτά, τράβηξα τέσσερις κάρτες... και παρέμεινα άδειος από φύλλο.
Αυτό ήταν η αρχή του τέλους για την κάβα μου. Μετά από αυτό φαινόταν πράγματι σαν μην μπορούσα να κερδίσω ποτ, και όλοι στο τραπέζι φάνηκαν να το ξέρουν. Το χειρότερο κομμάτι ήταν ότι... ήξερα πως μπορούσα καλύτερα. Και ήξερα, ήξερα καλύτερα και έτσι την υπόλοιπη νύχτα, αυτό που έκανα νομίζω ήταν να τιμωρώ τον εαυτό μου γιαυτό το λάθος. Και φυσικά αυτό είναι το χειρότερο σφάλμα από όλα.
Ένας από τους λόγους που το πόκερ είναι τόσο δημοφιλές είναι επειδή προσφέρει λίγο έως πολύ συνεχόμενη δράση και αυτό είναι που θέλουν οι περισσότεροι παίκτες. Εάν επιτρέψεις στην δράση να κυλάει χωρίς να τσεκάρεται από την κρίση και την νόηση, αυτή η επιθυμία μπορεί να οδηγήσει τον παίκτη να χάσει όλη την αίσθηση του μέτρου.. Όταν συμβεί αυτό, τότε έχει απλά χάσει το παιχνίδι, ανεξάρτητα από το πόσο μεγάλες στοίβες από τσιπς έχει μπροστά του εκείνη την στιγμή. Ένα από τα καλύτερα τεστ για την κρίση ενός παίκτη ενώ βρίσκεται σε δράση, είναι όταν κρατεί καλά χαρτιά για ένα σημαντικό διάστημα και ξαφνικά εμπλέκεται με ένα χέρι το οποίο μοιάζει να έχει βγει από τα σκουπίδια.
Εάν έχει την αυτοκυριαρχία να το πετάξει, τότε είναι από τους νικητές. Εάν όχι τότε από τους χαμένους. ( Τα σημερινά παιχνίδια δεν είναι σαν τα παλιά π.χ. στο NL HOLDEM εάν πιάνεις για πολλές γύρες καλό φύλλο, ίσως να μην χρειάζεται πολύ σκέψη να πετάξεις το 2-7). Η εξαίρεση είναι όταν ο παίκτης αποφασίζει να χρησιμοποιήσει τα κακό χέρι για να μπλοφάρει. Τότε στο παιχνίδι του αλλάζουν τα πράγματα γιατί η ικανότητα του να μπλοφάρεις είναι μία βασική απαίτηση για έναν επιτυχημένο παίκτη. Για να το κάνεις αυτό σωστά, ένας γενικός κανόνας είναι να μπλοφάρεις μία ή δύο φορές στο διάστημα που κρατάει ένα παιχνίδι.
Τελικά όμως ο βαθμός ικανότητας του παίκτη να κρίνει την νόηση και τον χαρακτήρα είναι αυτός που πρέπει να υπαγορεύει την συχνότητα και το θάρρος στην μπλόφα. Ένας παίκτης που προμελετημένα παγιώνει μία φήμη σαν μπλοφέρ -που π.χ στο draw poker δεν αλλάζει κανένα φύλλο περισσότερες φορές από τις ευλογοφανείς — μπορεί να τουμπάρει έναν όχι τόσο έξυπνο αντίπαλο να πληρώσει να δει ένα ή και παραπάνω από αυτά τα χέρια που δεν άλλαξε καμία κάρτα. Εάν εκτιμήσει το χαρακτήρα του αντιπάλου σωστά τότε θα σταματήσει να μπλοφάρει ακριβώς πριν την στιγμή που θα περάσει μία τέτοια ιδέα από το κεφάλι του άλλου παίκτη.
Και θα καταλήξει να έχει ένα καλό μερίδιο από τα λεφτά του άλλου. Από την άλλη εάν έχεις να κάνεις με έναν πραγματικά έξυπνο και με βάθος γνώση παίκτη τότε πρέπει να ποικίλλεις αυτή την γραμμή της ψυχολογικής επίθεσης και να κρατάς πάντα ένα πολύ καλό χέρι για ποντάρισμα όταν αυτός ακολουθήσει για το όριο. Ένας έξυπνος παίκτης θα πληρώσει τουλάχιστον μία φορά για να δει τι κρατάει ο αντίπαλος, την πρώτη και ίσως την δεύτερη και τρίτη φορά που θα συμβεί αυτό. Μπορεί να την γλυτώσεις με την μπλόφα μία φορά, και όμως από την τέταρτη φορά και μετά επέστρεψε πάλι στο να ποντάρεις σε καλά χέρια ώστε να φέρεις τον έξυπνο παίκτη εκεί που θέλεις για ένα ακόμη κερδισμένο ποτ.
Το ουσιώδες είναι ότι πρέπει να γνωρίζεις τον αντίπαλο. Μέχρι να τον μάθεις κάνε αυτό που πρέπει με το κακό σου φύλλο όταν αυτό έρχεται μετά από ένα σερί καλών φύλλων — πέταξε το. Και να θυμάσαι, έχεις την δυνατότητα να περιμένεις- ειδικά όταν η πλειοψηφία των φύλλων έρχεται με το μέρος σου.
Πρέπει πάντοτε να βλέπεις ένα γνωστό για τις μπλόφες του παίκτη όταν κρατάς ένα φύλλο καλύτερο από το μέσο όρο. Αυτό πηγάζει από το γεγονός ότι για πάρα πολλούς ανθρώπους ή μπλόφα - όπως το ποτό και το κάπνισμα - μπορεί να γίνει μία κακή συνήθεια, ακόμα και σοβαρής φύσεως. Ο παίκτης που έχει έξη με τις μπλόφες είναι συνήθως ένας μισό-ερασιτέχνης που στο ξεκίνημα της καριέρας του κέρδισε μερικά ποτ μπλοφάροντας και από τότε κάνει το λάθος να νομίζει ότι είναι μία συμπαντική πανάκεια. Δεν μπορεί να απεμπλακεί από την ιδέα ότι μπορεί να το κάνει να δουλέψει αυτό έτσι καλά συνεχώς και συνεχώς και για πάντα.
Ενώ η μπλόφα είναι μία τέλεια και κλασσική μανούβρα, και πρέπει να είναι ενσωματωμένη στο οπλοστάσιο κάθε καλού παίκτη, δεν υπάρχει ποτέ μία και μόνο γραμμή συμπεριφοράς που θα εφαρμόζεται σε όλες τις περιπτώσεις". Ο γενικός κανόνας του Νικ ήταν να μην επιχειρεί ποτέ την πρώτη του μπλόφα έως ότου θα έχει μια καλή δυνατότητα να εκτιμήσει τους χαρακτήρες όλων των παικτών του παιχνιδιού. Τότε ο εθισμένος στην συνήθεια να μπλοφάρει παίκτης γίνεται ο πρώτος του στόχος.
"Πρέπει να απομονώσεις έναν τέτοιο παίκτη παίζοντας τον ένας εναντίον ενός θα προσπαθήσεις να παίξεις τα ρέστα, εκεί θα φανούν τα κότσια του αντιπάλου. Εννιά στις δέκα φορές ο μπλοφέρ θα συνεχίσει να κάνει raise μέχρι όλο του κεφάλαιο να είναι στο κέντρο του τραπεζιού. Εννιά στις δέκα δεν θα έχει τίποτα όταν τον δεις, και απλά θα ελπίζει μόνο να σε διώξει από το κόλπο. Δεν είναι δύσκολο να εντοπίσεις ένα παθιασμένο μπλοφέρ. Αυτός θα κερδίσει μερικά εύκολα ποτ, αλλά θα χάνει πάντα περισσότερα από ότι θα κερδίζει. Είναι καλύτερα να του παίρνεις τα λεφτά εσύ από ότι οι άλλοι.
Το πόκερ είναι βασικά ένα παιχνίδι ικανοτήτων και μαθηματικής συλλογιστικής, όπου ο επιδέξιος χειρισμός των μεταβλητών είναι ένα στοιχείο που κάνει την διαφορά μεταξύ κερδισμένων και χαμένων. Αυτός ο οποίος βασίζεται μόνο στην ενορατικότητά του θα αρχίσει να ζητά πιο γρήγορη δράση, και θα καταλήξει να παίζει ένα άγριο παιχνίδι, ώστε θα αφαιρέσει την προβλεπτικότητα και έτσι την γνώση του παιχνιδιού από το στάνταρτ παιχνίδι του καλού παίκτη. Είναι χαμένος κόπος να προσπαθήσεις να τους μάθεις να παίζουν . Θα δυσκολευτούν πολύ ή δεν θα μπορέσουν καθόλου να παίξουν ορθά. Με αυτούς το παιχνίδι παύει να είναι πόκερ και γίνεται καρναβάλι. Θα μεγαλώσει η περιέργεια τους για το τι κρατάς και δεν θα μπορέσεις να τους πετάξεις έξω από κανένα κόλπο. Θα κερδίζουν βέβαια που και που κάποιο μεγάλο ποτ, αλλά θα χάνουν πολύ πιο συχνά.
Όταν δεν έχεις το κατάλληλο κεφάλαιο μην μπλέκεις σε παιχνίδια όπου είσαι με αρκετά λιγότερα χρήματα και δεν έχεις την πολυτέλεια να αντέξεις την χασούρα. Εάν χάσεις θα ζητήσεις απελπισμένος δανεικά και έτσι ίσως να χάσεις κάποιους φίλους, αλλά ακόμα χειρότερα την αυτοεκτίμησή σου. Θα είσαι ήδη χαμένος πριν καν ξεκινήσει το παιχνίδι, τουλάχιστον ψυχολογικά. Ο φόβος της ήττας θα παραμορφώσει το παιχνίδι σου, και ακόμα και ένας καλός παίκτης θα παίξει ένα κακό παιχνίδι κάτω από τέτοιες συνθήκες. Θα κάνει πάσο φύλλα που κερδίζουν και θα δοκιμάσει να παίξει αυτά που χάνουν.
Αυτός που θα έχει τα περισσότερα λεφτά από την αρχή θα έχει καλύτερες τύχες να ξεπεράσει τα όποια αρνητικά σερί του παρουσιαστούν και να βγει νικητής όταν μετρηθούν τα χρήματα στο τέλος. Φυσικά ο στόχος του παιχνιδιού είναι ή νίκη, αλλά έχει μεγάλη σημασία το πώς φτάνεις σε αυτήν. Ποτέ μην μπεις στον πειρασμό να κλέψεις. Δεν κερδίζεις με αυτόν τον τρόπο".
Ή για σχεδόν τον κάθε παίκτη όσον αφορά το παρακάτω παιχνίδι τουλάχιστον. Μία από τις πιο οδυνηρές αναμνήσεις μου ήταν όταν μία νύχτα έπαιζα draw poker εναντίον του Reggie Vanderbilt και άλλων στο Saratoga. Κέρδιζα μερικές χιλιάδες και αποφάσισα ότι ήταν ή ώρα να δώσω μία ελαφριά ώθηση στην δράση. Έτσι ανεβάσαμε την άντε στα 500 δολάρια. Στο αμέσως επόμενο χέρι βρέθηκα με έναν άσσο και τέσσερα άσχετα φύλλα. Ο Vanderbilt από την άλλη, φαινόταν να είναι αρκετά ευχαριστημένος από τα δικά του φύλλα. Άνοιξε με 1,000 δολάρια και μέχρι να φτάσει η σειρά μου τα επιπλέον πονταρίσματα από τους άλλες παίκτες ανέβασαν την τιμή που έπρεπε να πληρώσω για να αλλάξω τα χαρτιά μου στα 1.600 δολάρια.
Είχα μια παραπάνω σιγουριά από ότι έπρεπε λόγω της καλής μου τύχης μέχρι τώρα και αγνόησα τον κανόνα που λέει 'όταν το έχει κάποιος και εγώ πρέπει να φτάσω να το έχω' (στο παιχνίδι αυτό μπορεί να ανοίξει κάποιος με βαλέδες και πάνω, άρα ο Vanderbilt το είχε και ο Νικ όχι, φυσικά και οι άλλοι παίκτες ίσως να είχαν κάτι καλό). Πλήρωσα τα λεφτά, τράβηξα τέσσερις κάρτες... και παρέμεινα άδειος από φύλλο.
Αυτό ήταν η αρχή του τέλους για την κάβα μου. Μετά από αυτό φαινόταν πράγματι σαν μην μπορούσα να κερδίσω ποτ, και όλοι στο τραπέζι φάνηκαν να το ξέρουν. Το χειρότερο κομμάτι ήταν ότι... ήξερα πως μπορούσα καλύτερα. Και ήξερα, ήξερα καλύτερα και έτσι την υπόλοιπη νύχτα, αυτό που έκανα νομίζω ήταν να τιμωρώ τον εαυτό μου γιαυτό το λάθος. Και φυσικά αυτό είναι το χειρότερο σφάλμα από όλα.
Ένας από τους λόγους που το πόκερ είναι τόσο δημοφιλές είναι επειδή προσφέρει λίγο έως πολύ συνεχόμενη δράση και αυτό είναι που θέλουν οι περισσότεροι παίκτες. Εάν επιτρέψεις στην δράση να κυλάει χωρίς να τσεκάρεται από την κρίση και την νόηση, αυτή η επιθυμία μπορεί να οδηγήσει τον παίκτη να χάσει όλη την αίσθηση του μέτρου.. Όταν συμβεί αυτό, τότε έχει απλά χάσει το παιχνίδι, ανεξάρτητα από το πόσο μεγάλες στοίβες από τσιπς έχει μπροστά του εκείνη την στιγμή. Ένα από τα καλύτερα τεστ για την κρίση ενός παίκτη ενώ βρίσκεται σε δράση, είναι όταν κρατεί καλά χαρτιά για ένα σημαντικό διάστημα και ξαφνικά εμπλέκεται με ένα χέρι το οποίο μοιάζει να έχει βγει από τα σκουπίδια.
Εάν έχει την αυτοκυριαρχία να το πετάξει, τότε είναι από τους νικητές. Εάν όχι τότε από τους χαμένους. ( Τα σημερινά παιχνίδια δεν είναι σαν τα παλιά π.χ. στο NL HOLDEM εάν πιάνεις για πολλές γύρες καλό φύλλο, ίσως να μην χρειάζεται πολύ σκέψη να πετάξεις το 2-7). Η εξαίρεση είναι όταν ο παίκτης αποφασίζει να χρησιμοποιήσει τα κακό χέρι για να μπλοφάρει. Τότε στο παιχνίδι του αλλάζουν τα πράγματα γιατί η ικανότητα του να μπλοφάρεις είναι μία βασική απαίτηση για έναν επιτυχημένο παίκτη. Για να το κάνεις αυτό σωστά, ένας γενικός κανόνας είναι να μπλοφάρεις μία ή δύο φορές στο διάστημα που κρατάει ένα παιχνίδι.
Τελικά όμως ο βαθμός ικανότητας του παίκτη να κρίνει την νόηση και τον χαρακτήρα είναι αυτός που πρέπει να υπαγορεύει την συχνότητα και το θάρρος στην μπλόφα. Ένας παίκτης που προμελετημένα παγιώνει μία φήμη σαν μπλοφέρ -που π.χ στο draw poker δεν αλλάζει κανένα φύλλο περισσότερες φορές από τις ευλογοφανείς — μπορεί να τουμπάρει έναν όχι τόσο έξυπνο αντίπαλο να πληρώσει να δει ένα ή και παραπάνω από αυτά τα χέρια που δεν άλλαξε καμία κάρτα. Εάν εκτιμήσει το χαρακτήρα του αντιπάλου σωστά τότε θα σταματήσει να μπλοφάρει ακριβώς πριν την στιγμή που θα περάσει μία τέτοια ιδέα από το κεφάλι του άλλου παίκτη.
Και θα καταλήξει να έχει ένα καλό μερίδιο από τα λεφτά του άλλου. Από την άλλη εάν έχεις να κάνεις με έναν πραγματικά έξυπνο και με βάθος γνώση παίκτη τότε πρέπει να ποικίλλεις αυτή την γραμμή της ψυχολογικής επίθεσης και να κρατάς πάντα ένα πολύ καλό χέρι για ποντάρισμα όταν αυτός ακολουθήσει για το όριο. Ένας έξυπνος παίκτης θα πληρώσει τουλάχιστον μία φορά για να δει τι κρατάει ο αντίπαλος, την πρώτη και ίσως την δεύτερη και τρίτη φορά που θα συμβεί αυτό. Μπορεί να την γλυτώσεις με την μπλόφα μία φορά, και όμως από την τέταρτη φορά και μετά επέστρεψε πάλι στο να ποντάρεις σε καλά χέρια ώστε να φέρεις τον έξυπνο παίκτη εκεί που θέλεις για ένα ακόμη κερδισμένο ποτ.
Το ουσιώδες είναι ότι πρέπει να γνωρίζεις τον αντίπαλο. Μέχρι να τον μάθεις κάνε αυτό που πρέπει με το κακό σου φύλλο όταν αυτό έρχεται μετά από ένα σερί καλών φύλλων — πέταξε το. Και να θυμάσαι, έχεις την δυνατότητα να περιμένεις- ειδικά όταν η πλειοψηφία των φύλλων έρχεται με το μέρος σου.
Πρέπει πάντοτε να βλέπεις ένα γνωστό για τις μπλόφες του παίκτη όταν κρατάς ένα φύλλο καλύτερο από το μέσο όρο. Αυτό πηγάζει από το γεγονός ότι για πάρα πολλούς ανθρώπους ή μπλόφα - όπως το ποτό και το κάπνισμα - μπορεί να γίνει μία κακή συνήθεια, ακόμα και σοβαρής φύσεως. Ο παίκτης που έχει έξη με τις μπλόφες είναι συνήθως ένας μισό-ερασιτέχνης που στο ξεκίνημα της καριέρας του κέρδισε μερικά ποτ μπλοφάροντας και από τότε κάνει το λάθος να νομίζει ότι είναι μία συμπαντική πανάκεια. Δεν μπορεί να απεμπλακεί από την ιδέα ότι μπορεί να το κάνει να δουλέψει αυτό έτσι καλά συνεχώς και συνεχώς και για πάντα.
Ενώ η μπλόφα είναι μία τέλεια και κλασσική μανούβρα, και πρέπει να είναι ενσωματωμένη στο οπλοστάσιο κάθε καλού παίκτη, δεν υπάρχει ποτέ μία και μόνο γραμμή συμπεριφοράς που θα εφαρμόζεται σε όλες τις περιπτώσεις". Ο γενικός κανόνας του Νικ ήταν να μην επιχειρεί ποτέ την πρώτη του μπλόφα έως ότου θα έχει μια καλή δυνατότητα να εκτιμήσει τους χαρακτήρες όλων των παικτών του παιχνιδιού. Τότε ο εθισμένος στην συνήθεια να μπλοφάρει παίκτης γίνεται ο πρώτος του στόχος.
"Πρέπει να απομονώσεις έναν τέτοιο παίκτη παίζοντας τον ένας εναντίον ενός θα προσπαθήσεις να παίξεις τα ρέστα, εκεί θα φανούν τα κότσια του αντιπάλου. Εννιά στις δέκα φορές ο μπλοφέρ θα συνεχίσει να κάνει raise μέχρι όλο του κεφάλαιο να είναι στο κέντρο του τραπεζιού. Εννιά στις δέκα δεν θα έχει τίποτα όταν τον δεις, και απλά θα ελπίζει μόνο να σε διώξει από το κόλπο. Δεν είναι δύσκολο να εντοπίσεις ένα παθιασμένο μπλοφέρ. Αυτός θα κερδίσει μερικά εύκολα ποτ, αλλά θα χάνει πάντα περισσότερα από ότι θα κερδίζει. Είναι καλύτερα να του παίρνεις τα λεφτά εσύ από ότι οι άλλοι.
Το πόκερ είναι βασικά ένα παιχνίδι ικανοτήτων και μαθηματικής συλλογιστικής, όπου ο επιδέξιος χειρισμός των μεταβλητών είναι ένα στοιχείο που κάνει την διαφορά μεταξύ κερδισμένων και χαμένων. Αυτός ο οποίος βασίζεται μόνο στην ενορατικότητά του θα αρχίσει να ζητά πιο γρήγορη δράση, και θα καταλήξει να παίζει ένα άγριο παιχνίδι, ώστε θα αφαιρέσει την προβλεπτικότητα και έτσι την γνώση του παιχνιδιού από το στάνταρτ παιχνίδι του καλού παίκτη. Είναι χαμένος κόπος να προσπαθήσεις να τους μάθεις να παίζουν . Θα δυσκολευτούν πολύ ή δεν θα μπορέσουν καθόλου να παίξουν ορθά. Με αυτούς το παιχνίδι παύει να είναι πόκερ και γίνεται καρναβάλι. Θα μεγαλώσει η περιέργεια τους για το τι κρατάς και δεν θα μπορέσεις να τους πετάξεις έξω από κανένα κόλπο. Θα κερδίζουν βέβαια που και που κάποιο μεγάλο ποτ, αλλά θα χάνουν πολύ πιο συχνά.
Όταν δεν έχεις το κατάλληλο κεφάλαιο μην μπλέκεις σε παιχνίδια όπου είσαι με αρκετά λιγότερα χρήματα και δεν έχεις την πολυτέλεια να αντέξεις την χασούρα. Εάν χάσεις θα ζητήσεις απελπισμένος δανεικά και έτσι ίσως να χάσεις κάποιους φίλους, αλλά ακόμα χειρότερα την αυτοεκτίμησή σου. Θα είσαι ήδη χαμένος πριν καν ξεκινήσει το παιχνίδι, τουλάχιστον ψυχολογικά. Ο φόβος της ήττας θα παραμορφώσει το παιχνίδι σου, και ακόμα και ένας καλός παίκτης θα παίξει ένα κακό παιχνίδι κάτω από τέτοιες συνθήκες. Θα κάνει πάσο φύλλα που κερδίζουν και θα δοκιμάσει να παίξει αυτά που χάνουν.
Αυτός που θα έχει τα περισσότερα λεφτά από την αρχή θα έχει καλύτερες τύχες να ξεπεράσει τα όποια αρνητικά σερί του παρουσιαστούν και να βγει νικητής όταν μετρηθούν τα χρήματα στο τέλος. Φυσικά ο στόχος του παιχνιδιού είναι ή νίκη, αλλά έχει μεγάλη σημασία το πώς φτάνεις σε αυτήν. Ποτέ μην μπεις στον πειρασμό να κλέψεις. Δεν κερδίζεις με αυτόν τον τρόπο".
Σάββατο 23 Μαΐου 2009
Η μαραθωνια ποκερ μονομαχια του Nick the Greek με τον Τζονυ Μος
Ο μόνος τζογαδόρος σε ολόκληρη την χώρα που μπορούσε να πλησιάσει περισσότερο τον Νικ σαν προσωπικότητα ήταν ο Τιτάνικ Τόμπσον, και για πολλά χρόνια οι δύο τους ήταν καλοί φίλοι. Ο Τιτάνικ ήταν ένας άντρας με ατσάλινα νεύρα από την Οκλαχόμα, και ήταν έξοχος παίκτης στα χαρτιά από το ρούμυ μέχρι το μπριτζ. Ο Τιτάνικ έστηνε συχνά απάτες με τρελά στοιχήματα με τα οποία ξεγελούσε τα κορόιδα.
Ως ένα παράδειγμα, μία μέρα που οι δύο τους περπατούσαν στο Μπροντγουαίη πέρασαν από ένα πάγκο που πουλούσε φιστίκια. " Βάζω στοίχημα ότι μπορώ να πετάξω ένα από αυτά τα φιστίκια πάνω από τον όροφο ενός εξαώροφου κτιρίου" επισήμανε στον Νικ. Ήταν μία μέρα με αέρα και ο Νικ ήξερε ότι κάτι τέτοιο ήταν ακατόρθωτο. Πόνταρε 500 δολάρια εναντίον του Τόμπσον , που προχώρησε ώστε να ρίξει το μικρό φιστίκι κατευθείαν επάνω στην κορυφή του κτιρίου μπροστά του.
Ο Νικ έμαθε αργότερα ότι ο Τιτάνικ είχε ένα ειδικό φιστίκι στην τσέπη του για τέτοιου είδους στοιχήματα. Είχε ανοιχτεί προσεκτικά, γεμιστεί με μολύβι και κατόπιν κολλήθηκε έτσι ώστε να μοιάζει πάλι με κανονικό φιστίκι. Για έναν άνθρωπο σαν τον Τιτάνικ ήταν πολύ εύκολο να αντικαταστήσει το αληθινό φιστίκι με το φιστίκι γεμισμένο με μολύβι. Ο Νικ πλήρωσε τα 500 δολάρια αυτή την φορά, αλλά η επόμενη φορά του κόστισε 10.000 δολάρια. Αυτήν την φορά ο Τιτάνικ δεν τον έκλεψε αλλά κέρδισε το στοίχημα με την επιδεξιότητα του.
Ήταν μία μέρα σε ένα μπαρ, όταν ο Τιτάνικ του πρότεινε ότι θα μπορούσε να πετύχει ένα νόμισμα στον αέρα με το πιστόλι του όσο αιφνιδιαστικά και όσο μακριά και ψηλά το έριχνε ο Νικ μέσα στην αίθουσα. Ο Νικ συμφώνησε και πέταξε το νόμισμα ψηλά στην άλλη άκρη της αίθουσας. Αυτό που βρήκε από το νόμισμα ήταν μόνο τα κομμάτια του, τα οποία και κράτησε σαν σουβενίρ. Ο Νικ θεωρούσε τις απάτες του Τιτάνικ μικροαμαρτήματα και δεν τον ένοιαζε, έβρισκε στον άνδρα από την Οκλαχόμα μία καλή παρέα, ακόμη δε θαύμαζε την ιδιοφυία του.
Στα επόμενα χρόνια πάντως αυτή η φιλία θα ερχόταν στο τέλος. Ο Νικ αν και ξεκίνησε να παίζει στα χαρτιά ένα είδους πόκερ γνωστό ως propositions, αργότερα ανακάλυψε τα ζάρια τα οποία και έβγαλε από την αφάνεια βάζοντας τα στις λέσχες και τα καζίνο. Του άρεσε η γρήγορη δράση που πρόσφεραν τα ζάρια, όπου μόνο μία ζαριά μπορούσε να διηγηθεί την ιστορία, ήταν απλά το παιχνίδι του. Μπορούσε να πάει σε ένα από τα πιο σκληρά στέκια που είχαν τραπέζια με ζάρια και να ανακοινώσει ότι ήταν έτοιμος να ποντάρει μέχρι 50.000 δολάρια την ζαριά.
Μία ζαριά του κόστισε κάποτε 320.000 δολάρια που πρέπει να είναι μάλλον και η μεγαλύτερη στην ιστορία με τις σημερινές ισοτιμίες. Στα στοιχήματα στα σπορ, του Νικ του άρεσε πάντα το μπέιζμπολ. Ο Νικ ήταν πολύ πετυχημένος στα στοιχήματα του μπέιζμπολ απλώς επειδή έκανε μία μεγάλη μελέτη του παιχνιδιού. Παρακολουθούσε τις προηγούμενες επιδόσεις κάθε παίκτη στον οποίο θα πόνταρε, μέχρι να μάθει και την ιδιοσυγκρασία του.
Ήξερε έτσι τις καλές και κακές μέρες του κάθε παίκτη και πως αυτός θα αντιδρούσε στον αγώνα. Είναι εντυπωσιακό το πόσο εξαρτάται το μπέιζμπολ από την καλή φόρμα ή όχι του κάθε παίχτη και ο Νικ δεν τα άφηνε αυτά στην τύχη όπως οι άλλοι και έλεγε ότι το μπέιζμπολ γυρίζει γύρω από την ψυχολογία ώστε αφήνει χώρο για πολλά πάνω κάτω, κάτι που κάνει το άθλημα αυτό ιδανικό παιχνίδι για τζόγο. Στο παιχνίδι αυτό όπως και στα παλιά καλά παιχνίδια ζαριών στο Σικάγο, ο Νικ δεν στοιχημάτιζε μόνο για το αποτέλεσμα του αγώνα, αλλά έκανε το παιχνίδι πολύ πιο δύσκολο καθώς στοιχημάτιζε με τους φίλους του για τα πάντα μέσα στο παιχνίδι, υπήρχε δράση κάθε λεπτό.
Από την άλλη, οι ιδέες του για το πώς να βγάζει χρήματα ήταν αντισυμβατικές, " Δεν πρόκειται να παίξω στην Γουώλ Στριτ γιατί παραείναι μεγάλος ο τζόγος εκεί" έλεγε. Ο νόμος της φυσικής έλξης που τράβηξε τόσες πολλές διασημότητες στην παρέα του, τράβηξε επίσης και αυτούς που δεν ήταν διάσημοι.
Η νούμερο ένα απειλή στην ιδιαίτερη ζωή του Νικ σαν τζογαδόρου ήταν οι ενοχλητικοί θεατές, αυτοί οι άοκνοι θεατές που ζουν την περιπέτεια τους από την τόλμη ενός άλλου άνδρα. Ο Νικ πάντα προσπαθούσε να είναι λογικός με τους θεατές αυτούς. Ανέχτηκε ακόμη και αυτούς οι οποίοι είχαν στο στόμα τους διαρκώς το τς- τς. Αυτούς τους μαθητευόμενους μάγους που με ακατάπαυστες νευρικές κινήσεις από το εξώτερο περιθώριο των τραπεζιών, κουνάν το κεφάλι τους με απογοήτευση για την δράση στο τραπέζι και κάθε τόσο λένε τς-τς . Κάποιες φορές δοκίμασαν τις αντοχές του Νικ.
Όταν κάποια φορά σε ένα παιχνίδι στάντ πόκερ ο Νικ τα είχε βρει σκούρα, μία φωνή από τους τς-τς ακούστηκε να παρατηρεί, " εάν ήμουν εγώ δεν θα έβλεπα αυτό το ποντάρισμα". Με τα μάτια του να αστράφτουν ο Νικ γύρισε προς έναν αθώο θεατή που στεκόταν από πίσω του και του ζήτησε να φύγει. " Μη μιλάς σε εμένα!", του απάντησε απότομα ο θεατής, δείχνοντας με τον αντίχειρα έναν άλλο άντρα. " Μίλα με τους τς- τερς! Εγώ γνωρίζω το παιχνίδι!".
Παρόλο που οι ενοχλητικοί θεατές ήταν μαζί του πάντα επίμονοι και αδυσώπητοι ο Νικ θυμάται μόνο ένα ακόμη περιστατικό όπου επιχείρησε να αναλάβει ευθέως δράση εναντίον ενός. Επιδόθηκε στην οργάνωση ενός παιχνιδιού με ζάρια για χάρη ενός άρρωστου φίλου του από το Ντητρόιτ. Το παιχνίδι παιζόταν ήδη για δύο μέρες και είχε φτάσει στο σημείο να πρέπει να αναλάβουν δράση κάποιοι άλλοι (εναντίον του Νικ) παίκτες που θα πληρωνόντουσαν από τους φίλους του Νικ ώστε να αποκτήσει το παιχνίδι κάποιο ενδιαφέρον.
Κανείς όμως δεν φαινόταν ότι θα ερχόταν οπότε ο Νικ αποφάσισε να κλείσει το παιχνίδι και να πάει σπίτι. Δεν μπορούσε όμως γιατί ένας τακτικός θεατής, καθόταν και παρακολουθούσε τα πάντα, για όσο διάστημα ήταν εκεί, περίπου 36 ώρες. "Βρισκόμενος σε απελπισία " είπε ο Νικ "τελικά παρουσίασα δύο ζάρια χωρίς τελείες πάνω τους, τα λεγόμενα preachers". Αυτά χρησιμοποιούνταν περισσότερο κάτω στο Νότο, όπου πολλοί παίκτες των ζαριών με εκπληκτική δεξιοτεχνία μπορούσαν να ρίξουν τα δύο ζάρια από τα χέρια τους με όποιον τρόπο αυτοί θέλανε, είχαν δηλαδή την ικανότητα να φέρουν σε μεγάλο ποσοστό ότι αριθμό τους ταίριαζε.
Για να το αποφύγουν αυτό οι υπόλοιποι παίκτες αλλά και οι υπεύθυνοι του παιχνιδιού λανσάριζαν ακόμα ένα ζάρι χωρίς τελείες δηλαδή λευκό και έτσι ρίχνοντας τρία ζάρια δεν μπορούσαν πλέον να ρίξουν τα ζάρια όπως θέλανε με την παλάμη τους. Χωρίς να τραβήξει την προσοχή του ενοχλητικού θεατή ο Νικ είπε σε αυτόν να ρίξει τα δύο preacher αντί τα κανονικά ζάρια.
Όταν ο παίχτης έριξε τα ζάρια ο Νικ απευθύνθηκε στους υπόλοιπους και ανακοίνωσε ότι ήρθε το νούμερο πέντε, ποιος θέλει να ποντάρει στο πέντε;. Ο θεατής κοίταξε σκληρά το ζάρι και έτριψε τα μάτια του. Στην επόμενη ζαριά ο Νικ φώναξε " Ήρθε το οκτώ, το νούμερο σας είναι το πέντε". Σε αυτήν την φράση ο θεατής έτριψε το πρόσωπο του και σηκώθηκε πάνω. " Συγγνώμη " είπε " αλλά είδες καθόλου αριθμούς σε αυτά τα ζάρια;".
Ο Νικ κοίταξε τον θεατή με κατάπληξη. " Νούμερα στο ζάρι;" του είπε " Τι άλλο;". Την στιγμή αυτή ξαναρίχτηκαν τα ζάρια . Ο Νικ ανακοίνωσε ένα τέσσερα και ο θεατής έβγαλε μία μικρή κραυγή και έσκυψε κάτω στα γόνατα για ρίξει μία κοντινή ματιά στα ζάρια. Τότε σηκώθηκε κάτωχρος και ασταθής και άρχισε να ψάχνει τον δρόμο για την πόρτα. Καθώς βάδιζε για την έξοδο ο Νικ έπιασε το χέρι του με ενδιαφέρον και ανησυχία . " Μην με αγγίζεις " είπε με τραχιά και θανάσιμη φωνή ο θεατής " Είδα το τελευταίο μου παιχνίδι, τα μάτια μου πήγαν περίπατο".
Ως ένα παράδειγμα, μία μέρα που οι δύο τους περπατούσαν στο Μπροντγουαίη πέρασαν από ένα πάγκο που πουλούσε φιστίκια. " Βάζω στοίχημα ότι μπορώ να πετάξω ένα από αυτά τα φιστίκια πάνω από τον όροφο ενός εξαώροφου κτιρίου" επισήμανε στον Νικ. Ήταν μία μέρα με αέρα και ο Νικ ήξερε ότι κάτι τέτοιο ήταν ακατόρθωτο. Πόνταρε 500 δολάρια εναντίον του Τόμπσον , που προχώρησε ώστε να ρίξει το μικρό φιστίκι κατευθείαν επάνω στην κορυφή του κτιρίου μπροστά του.
Ο Νικ έμαθε αργότερα ότι ο Τιτάνικ είχε ένα ειδικό φιστίκι στην τσέπη του για τέτοιου είδους στοιχήματα. Είχε ανοιχτεί προσεκτικά, γεμιστεί με μολύβι και κατόπιν κολλήθηκε έτσι ώστε να μοιάζει πάλι με κανονικό φιστίκι. Για έναν άνθρωπο σαν τον Τιτάνικ ήταν πολύ εύκολο να αντικαταστήσει το αληθινό φιστίκι με το φιστίκι γεμισμένο με μολύβι. Ο Νικ πλήρωσε τα 500 δολάρια αυτή την φορά, αλλά η επόμενη φορά του κόστισε 10.000 δολάρια. Αυτήν την φορά ο Τιτάνικ δεν τον έκλεψε αλλά κέρδισε το στοίχημα με την επιδεξιότητα του.
Ήταν μία μέρα σε ένα μπαρ, όταν ο Τιτάνικ του πρότεινε ότι θα μπορούσε να πετύχει ένα νόμισμα στον αέρα με το πιστόλι του όσο αιφνιδιαστικά και όσο μακριά και ψηλά το έριχνε ο Νικ μέσα στην αίθουσα. Ο Νικ συμφώνησε και πέταξε το νόμισμα ψηλά στην άλλη άκρη της αίθουσας. Αυτό που βρήκε από το νόμισμα ήταν μόνο τα κομμάτια του, τα οποία και κράτησε σαν σουβενίρ. Ο Νικ θεωρούσε τις απάτες του Τιτάνικ μικροαμαρτήματα και δεν τον ένοιαζε, έβρισκε στον άνδρα από την Οκλαχόμα μία καλή παρέα, ακόμη δε θαύμαζε την ιδιοφυία του.
Στα επόμενα χρόνια πάντως αυτή η φιλία θα ερχόταν στο τέλος. Ο Νικ αν και ξεκίνησε να παίζει στα χαρτιά ένα είδους πόκερ γνωστό ως propositions, αργότερα ανακάλυψε τα ζάρια τα οποία και έβγαλε από την αφάνεια βάζοντας τα στις λέσχες και τα καζίνο. Του άρεσε η γρήγορη δράση που πρόσφεραν τα ζάρια, όπου μόνο μία ζαριά μπορούσε να διηγηθεί την ιστορία, ήταν απλά το παιχνίδι του. Μπορούσε να πάει σε ένα από τα πιο σκληρά στέκια που είχαν τραπέζια με ζάρια και να ανακοινώσει ότι ήταν έτοιμος να ποντάρει μέχρι 50.000 δολάρια την ζαριά.
Μία ζαριά του κόστισε κάποτε 320.000 δολάρια που πρέπει να είναι μάλλον και η μεγαλύτερη στην ιστορία με τις σημερινές ισοτιμίες. Στα στοιχήματα στα σπορ, του Νικ του άρεσε πάντα το μπέιζμπολ. Ο Νικ ήταν πολύ πετυχημένος στα στοιχήματα του μπέιζμπολ απλώς επειδή έκανε μία μεγάλη μελέτη του παιχνιδιού. Παρακολουθούσε τις προηγούμενες επιδόσεις κάθε παίκτη στον οποίο θα πόνταρε, μέχρι να μάθει και την ιδιοσυγκρασία του.
Ήξερε έτσι τις καλές και κακές μέρες του κάθε παίκτη και πως αυτός θα αντιδρούσε στον αγώνα. Είναι εντυπωσιακό το πόσο εξαρτάται το μπέιζμπολ από την καλή φόρμα ή όχι του κάθε παίχτη και ο Νικ δεν τα άφηνε αυτά στην τύχη όπως οι άλλοι και έλεγε ότι το μπέιζμπολ γυρίζει γύρω από την ψυχολογία ώστε αφήνει χώρο για πολλά πάνω κάτω, κάτι που κάνει το άθλημα αυτό ιδανικό παιχνίδι για τζόγο. Στο παιχνίδι αυτό όπως και στα παλιά καλά παιχνίδια ζαριών στο Σικάγο, ο Νικ δεν στοιχημάτιζε μόνο για το αποτέλεσμα του αγώνα, αλλά έκανε το παιχνίδι πολύ πιο δύσκολο καθώς στοιχημάτιζε με τους φίλους του για τα πάντα μέσα στο παιχνίδι, υπήρχε δράση κάθε λεπτό.
Από την άλλη, οι ιδέες του για το πώς να βγάζει χρήματα ήταν αντισυμβατικές, " Δεν πρόκειται να παίξω στην Γουώλ Στριτ γιατί παραείναι μεγάλος ο τζόγος εκεί" έλεγε. Ο νόμος της φυσικής έλξης που τράβηξε τόσες πολλές διασημότητες στην παρέα του, τράβηξε επίσης και αυτούς που δεν ήταν διάσημοι.
Η νούμερο ένα απειλή στην ιδιαίτερη ζωή του Νικ σαν τζογαδόρου ήταν οι ενοχλητικοί θεατές, αυτοί οι άοκνοι θεατές που ζουν την περιπέτεια τους από την τόλμη ενός άλλου άνδρα. Ο Νικ πάντα προσπαθούσε να είναι λογικός με τους θεατές αυτούς. Ανέχτηκε ακόμη και αυτούς οι οποίοι είχαν στο στόμα τους διαρκώς το τς- τς. Αυτούς τους μαθητευόμενους μάγους που με ακατάπαυστες νευρικές κινήσεις από το εξώτερο περιθώριο των τραπεζιών, κουνάν το κεφάλι τους με απογοήτευση για την δράση στο τραπέζι και κάθε τόσο λένε τς-τς . Κάποιες φορές δοκίμασαν τις αντοχές του Νικ.
Όταν κάποια φορά σε ένα παιχνίδι στάντ πόκερ ο Νικ τα είχε βρει σκούρα, μία φωνή από τους τς-τς ακούστηκε να παρατηρεί, " εάν ήμουν εγώ δεν θα έβλεπα αυτό το ποντάρισμα". Με τα μάτια του να αστράφτουν ο Νικ γύρισε προς έναν αθώο θεατή που στεκόταν από πίσω του και του ζήτησε να φύγει. " Μη μιλάς σε εμένα!", του απάντησε απότομα ο θεατής, δείχνοντας με τον αντίχειρα έναν άλλο άντρα. " Μίλα με τους τς- τερς! Εγώ γνωρίζω το παιχνίδι!".
Παρόλο που οι ενοχλητικοί θεατές ήταν μαζί του πάντα επίμονοι και αδυσώπητοι ο Νικ θυμάται μόνο ένα ακόμη περιστατικό όπου επιχείρησε να αναλάβει ευθέως δράση εναντίον ενός. Επιδόθηκε στην οργάνωση ενός παιχνιδιού με ζάρια για χάρη ενός άρρωστου φίλου του από το Ντητρόιτ. Το παιχνίδι παιζόταν ήδη για δύο μέρες και είχε φτάσει στο σημείο να πρέπει να αναλάβουν δράση κάποιοι άλλοι (εναντίον του Νικ) παίκτες που θα πληρωνόντουσαν από τους φίλους του Νικ ώστε να αποκτήσει το παιχνίδι κάποιο ενδιαφέρον.
Κανείς όμως δεν φαινόταν ότι θα ερχόταν οπότε ο Νικ αποφάσισε να κλείσει το παιχνίδι και να πάει σπίτι. Δεν μπορούσε όμως γιατί ένας τακτικός θεατής, καθόταν και παρακολουθούσε τα πάντα, για όσο διάστημα ήταν εκεί, περίπου 36 ώρες. "Βρισκόμενος σε απελπισία " είπε ο Νικ "τελικά παρουσίασα δύο ζάρια χωρίς τελείες πάνω τους, τα λεγόμενα preachers". Αυτά χρησιμοποιούνταν περισσότερο κάτω στο Νότο, όπου πολλοί παίκτες των ζαριών με εκπληκτική δεξιοτεχνία μπορούσαν να ρίξουν τα δύο ζάρια από τα χέρια τους με όποιον τρόπο αυτοί θέλανε, είχαν δηλαδή την ικανότητα να φέρουν σε μεγάλο ποσοστό ότι αριθμό τους ταίριαζε.
Για να το αποφύγουν αυτό οι υπόλοιποι παίκτες αλλά και οι υπεύθυνοι του παιχνιδιού λανσάριζαν ακόμα ένα ζάρι χωρίς τελείες δηλαδή λευκό και έτσι ρίχνοντας τρία ζάρια δεν μπορούσαν πλέον να ρίξουν τα ζάρια όπως θέλανε με την παλάμη τους. Χωρίς να τραβήξει την προσοχή του ενοχλητικού θεατή ο Νικ είπε σε αυτόν να ρίξει τα δύο preacher αντί τα κανονικά ζάρια.
Όταν ο παίχτης έριξε τα ζάρια ο Νικ απευθύνθηκε στους υπόλοιπους και ανακοίνωσε ότι ήρθε το νούμερο πέντε, ποιος θέλει να ποντάρει στο πέντε;. Ο θεατής κοίταξε σκληρά το ζάρι και έτριψε τα μάτια του. Στην επόμενη ζαριά ο Νικ φώναξε " Ήρθε το οκτώ, το νούμερο σας είναι το πέντε". Σε αυτήν την φράση ο θεατής έτριψε το πρόσωπο του και σηκώθηκε πάνω. " Συγγνώμη " είπε " αλλά είδες καθόλου αριθμούς σε αυτά τα ζάρια;".
Ο Νικ κοίταξε τον θεατή με κατάπληξη. " Νούμερα στο ζάρι;" του είπε " Τι άλλο;". Την στιγμή αυτή ξαναρίχτηκαν τα ζάρια . Ο Νικ ανακοίνωσε ένα τέσσερα και ο θεατής έβγαλε μία μικρή κραυγή και έσκυψε κάτω στα γόνατα για ρίξει μία κοντινή ματιά στα ζάρια. Τότε σηκώθηκε κάτωχρος και ασταθής και άρχισε να ψάχνει τον δρόμο για την πόρτα. Καθώς βάδιζε για την έξοδο ο Νικ έπιασε το χέρι του με ενδιαφέρον και ανησυχία . " Μην με αγγίζεις " είπε με τραχιά και θανάσιμη φωνή ο θεατής " Είδα το τελευταίο μου παιχνίδι, τα μάτια μου πήγαν περίπατο".
Η μαραθωνια ποκερ μονομαχια του Nick the Greek με τον Τζονυ Μος...2
Η φήμη του Νικ σαν ενός ασυνήθιστου ανθρώπου που διασχίζει την ζωή με ένα ζευγάρι ζάρια στην μία τσέπη και τους διάλογους του Πλάτωνα στην άλλη, γέννησαν μία ακαταμάχητη περιέργεια σε πολλούς άλλους ανθρώπους, και όχι μόνο των ενοχλητικών θεατών. Έχει φίλους στις έδρες της ιστορίας και της φιλοσοφίας σε τρία πανεπιστήμια στην Καλιφόρνια, όπου συχνά περνά ελεύθερα τις ώρες του. " Αυτοί οι κύριοι μου δίνουν αυτήν ακριβώς την εξάσκηση που χρειάζονται οι κράμπες των πίσω ποδιών του εγκεφάλου μου" λέει.
Ο Νικ είναι όμως περισσότερο φειδωλός με τον χρόνο του με συγγραφείς και δημοσιογράφους που κατατείνουν προς αυτόν θεωρώντας τον σαν μία τράπεζα για πλοκή των έργων τους, αλλά και με άλλους που θέλουν να διερευνήσουν πλατιά την ζωή του. Αυτή η αντίσταση στους συγγραφείς και τους υπόλοιπους του γενικού πληθυσμού είναι μία μαθημένη αντίδραση. Για πολλά χρόνια δρούσε σε υπόγεια, πολυτελή διαμερίσματα, δωμάτια των μαγαζιών πώλησης τσιγάρων, και σε σουίτες ξενοδοχείων ανάμεσα σε άλλα μέρη, όπου κάθε χτύπημα στην πόρτα μπορεί να σήμαινε έφοδο.
Ο νόμιμος τζόγος στο Λας Βέγκας τον απάλλαξε από αυτήν την υπερένταση, αλλά η παλιά του επιφυλακτικότητα παρέμεινε. " Ακόμη και εδώ στο Λας Βέγκας, φτάνει να ακούσω ένα δρυοκολάπτη να χτυπά με το ράμφος του το δέντρο για να αρχίσω αυτόματα το κρύψιμο όλων των ενδείξεων " λέει. Κατά την διάρκεια του μεσοπολέμου και ιδίως των χρόνων που ακολούθησε το μεγάλο κραχ ο Νικ επισκέφτηκε αρκετές φορές την Ευρώπη .
Σε μία του επίσκεψη το 1932, όταν η δράση στην Αμερική είχε ατονήσει πολύ, έχασε 120.000 δολάρια μέσα σε μία νύχτα από ένα γκρουπ που συμπεριέλαβε και τον ξάδερφο του βασιλιά Αλφόνσου του 13ου της Ισπανίας. Λέγεται ότι ήταν όλα έτοιμα για μεγάλη δράση όταν αυτός έκανε την εμφάνιση του. Ο Νικ άρχισε να ζει λίγο ως πολύ μόνιμα στο Λας Βέγκας από το 1943.
Μετά δέκα χρόνια παραμονής αν και τα όρια των καζίνο είναι χαμηλά, κέρδισε και έχασε πάνω από 10 εκατομμύρια δολάρια. Μιάς και δεν παίζει ρουλέτα, μπλάτζακ ή σλοτς επειδή θεωρεί τα ποσοστά του καζίνο μεγάλα εναντίον του, επικεντρώθηκε στο παιχνίδι Φάρο, στο πόκερ και στα ζάρια. " Το πόκερ είναι μία ψυχολογική πάλη στην οποία κανένας μηχανικός κανόνας δεν ισχύει. Τα καλά φύλλα κάνουν ένα χέρι ασφαλές, αλλά τα περισσότερα μεγάλα ποτ κερδίζονται με μικρά φύλλα και έξυπνο παιχνίδι. Θα παρατηρήσω τι κάνει ο αντίπαλος μου με τα χαρτιά του και θα προσπαθήσω να διαβάσω κάποιο συναίσθημα στο πρόσωπο του ή στις κινήσεις του.
Με βετεράνους παίκτες φυσικά, το διάβασμα του προσώπου είναι χωρίς αξία. Οι καλοί παίκτες του πόκερ έχουν πολλή γνώση για τις εκφράσεις του προσώπου μέσα τους. Θα δείξουν νευρικότητα όταν κρατούν τρεις άσσους, θα δείχνουν ήρεμοι όταν κρατούν κακά φύλλα . Εάν το παρατηρήσεις αυτό τότε θα αλλάξουν συμπεριφορά και έκφραση".
Η σύγχρονη εποχή γνωρίζει περισσότερο από όλα τα παιχνίδια του Νικ την μονομαχία του με τον Τζόνυ Μος το 1951 (και όχι το 1949 , σύμφωνα με την μαρτυρία του Μος, αλλά και σύμφωνα με το δεδομένο ότι το καζίνο του Μπέννυ Μπίνιον το Horseshoe ξεκίνησε να λειτουργεί την χρονιά αυτή). Εδώ εκτός από την ψυχολογική μάχη δόθηκε και η μάχη της αντοχής μυαλού και σώματος. Ο Νικ ήταν 65 - 68 χρονών σε αντίθεση με τον Μος που στα 44 του διένυε την καλύτερη του περίοδο στο πόκερ. Ήταν μια εποχή στην οποία δεν υπήρχαν τα μεγάλα παιχνίδια του παρελθόντος και ο Νικ αναζητούσε κάτι το ξεχωριστό .
Καθώς είχε γνωριστεί με τον ιδιοκτήτη του νεότευκτου καζίνο Horseshoe τον Benny Binion, τον πλησίασε μία μέρα με ένα ασυνήθιστο αίτημα. Του ζήτησε να αναλάβει την οργάνωση μιας μαραθώνιας μονομαχίας πόκερ μεταξύ του ιδίου και του καλύτερου παίκτη της εποχής. Θα έπρεπε να παίξουν για ένα μεγάλο ποσό μέχρι ο νικητής να τα κερδίσει όλα. Ο Μπέννυ συμφώνησε με τον όρο να διεξαχθεί ο αγώνας δημόσια.
Ο Μπέννυ τηλεφώνησε λοιπόν στον Τζόνυ Μος τον οποίο θεωρούσε σαν τον καλύτερο παίκτη. " Τζόνυ " λέει ο Μπίνιον τον Μος από το τηλέφωνο, "Υπάρχει ένας τύπος εδώ, που μου προσφωνείτε σαν Νικ δε Γκρηκ, νομίζει ότι ξέρει να παίζει σταντ πόκερ. Τζόνυ νομίζω ότι πρέπει να έρθεις εδώ και να παίξεις μαζί του, θα διασκεδάσεις νομίζω" .Όταν ο Τζόνυ έφτασε στο Λας Βέγκας, έμαθε από τον Μπίνιον για τα ποσά που θέλει να παίξει ο Νικ, "καλύτερα να φύγω από την πόλη του είπε", αλλά ο Μπέννυ Μπίνιον τον έπεισε.
Ο Τζόνυ Μος όπως και ο Μπέννυ Μπίνιον είχαν δεν είχαν την μόρφωση δημοτικού σχολείου, αλλά πολύ δύσκολα κέρδιζε κάποιος τον Μος στο πόκερ, ή μπορούσε κάποιος να ξεπεράσει τον Μπίνιον στις επιχειρήσεις ψυχαγωγίας. Ο Μος ήταν στο Ντάλλας την περίοδο εκείνη όπου τα πήγαινε πολύ καλά. Ήταν από μικρό παιδί στους χώρους των τυχερών παιχνιδιών και όπως όλοι οι επαγγελματίες της παλιάς εποχής έπαιρνε τους δρόμους παίζοντας σε όποιο παιχνίδι πόκερ έβρισκε. Έπαιζε τίμια και έβγαζε αρκετά χρήματα ώστε το να κλέψει στα χαρτιά φαινόταν σαν μεγαλύτερος μπελάς από ότι άξιζε.
Η ικανότητα που είχε να κλέβει στα χαρτιά του αποδείχτηκε πολύτιμη καθώς μπορούσε να καταλάβει κάθε απάτη που γινόταν. Ήταν πολύ ψυχρός χαρακτήρας αλλά και θερμόαιμος και όχι ο άνθρωπος που θα ήθελες να τα βάλεις μαζί του. Όταν ο συγγραφέας περί του τζόγου Michael Konick τον ρώτησε κάποτε εάν έχει σκοτώσει ποτέ του άνθρωπο ο Μος απάντησε ότι δεν ξέρει εάν είχε πεθάνει. Ο Μος καλυπτόταν οικονομικά από τον Μπέννυ, μιας και το κεφάλαιο του Νικ ήταν τεράστιο. Ο Μπέννυ έστησε το τραπέζι των δύο παικτών στην είσοδο του καζίνο και αμέσως εμφανίστηκαν γύρω στους τριακόσιους θεατές που αυξάνονταν συνεχώς κάνοντας μεγάλες ουρές έξω από το καζίνο.
Νωρίς στο παιχνίδι ο Νικ πήρε μεγάλο προβάδισμα απειλώντας να ξετινάξει τον Μος Το παιχνίδι διακοπτόταν μόνο για φαί και ύπνο, αν και αντί για ύπνο ο Νικ διάλεγε να παίζει περισσότερο ζάρια. "Το παιχνίδι τράβηξε την προσοχή όλης της πόλης " λέει ο Μος, και συνεχίζει "0 κόσμος έσπρωχνε και τραβούσε ο ένας τον άλλον με τα μάτια τους καθηλωμένα στο παιχνίδι μας. Ο Έλληνας είχε μία πραγματικά μεγάλη φήμη. Λέγανε ότι κέρδισε παραπάνω από 60 εκατομμύρια στην εποχή του στο πόκερ, αν και εγώ εκτιμώ ότι έχασε λίγα περισσότερα. Πρέπει να ήταν κοντά στα εβδομήντα τότε, αλλά ήταν ακόμα ένας πολύ έξυπνος παίκτης.
Η ηλικία δεν φάνηκε να άφησε σημάδια ενόχλησης πάνω του. Ήρθα λοιπόν με το αεροπλάνο από το Ντάλλας, δεν ήμουν βέβαια ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο, αλλά μπορούσα να παίξω πολύ καλά και καταλάβαινα ότι το είχα μέσα μου. Ήμουν ήδη ξύπνιος για τρεις νύχτες και μέρες παίζοντας χαρτιά στο Τέξας και όταν ήρθα στην πόλη εκείνο το απόγευμα της Κυριακής, καθίσαμε αμέσως για να παίξουμε. Δεν χρειαζόταν να αναβληθεί τίποτα όταν υπήρχαν χρήματα να κερδηθούν. Παίξαμε σταντ πόκερ από το απόγευμα της Κυριακής συνεχόμενα μέχρι την Πέμπτη . Την Πέμπτη το βράδυ του είπα ότι ήμουν κουρασμένος, ότι θα σταματούσα και θα πήγαινα για ύπνο. " Τι συμβαίνει " μου λέει αυτός ο ενθουσιώδης Έλληνας "δεν μπορείς να αντέξεις την πίεση;".
Πάντως κοιμήθηκα για 24 ώρες και έμαθα ότι ο Νικ δεν πήγε ούτε καν στο κρεβάτι του . Εβδομήντα χρονών και απλά περίμενε εμένα να γυρίσω πίσω παίζοντας όλο αυτό το διάστημα ζάρια. " Τι θέλεις να κάνεις Τζόννυ " μου λέει ο Έλληνας " θέλεις να σου ξεφύγει η ζωή ενώ εσύ κοιμάσαι;".
Παίξαμε ξανά μέχρι το βράδυ της Κυριακής και ξαναπήγα για ύπνο. Πρέπει να παίξαμε σταντ πόκερ για περίπου 2 μήνες ή παραπάνω και βγήκα κερδισμένος διακόσιες χιλιάδες δολάρια. Στο διάστημα αυτό έπαιξα το μεγαλύτερο ποτ της ζωής μου. Θυμάμαι ότι υπήρχε μία ante των εκατό δολαρίων και η μικρή κάρτα έπρεπε να ποντάρει διακόσια δολάρια. Είχαμε από μία κάρτα να φαίνεται ο καθένας και η δική μου κρυφή κάρτα ήταν ένα εννιάρι. Φυσικά δεν ήξερα τότε τι είχε ο Έλληνας σαν κρυφή κάρτα. Η φανερή μου κάρτα ήταν ένα εξάρι και αυτουνού ένα επτάρι, έτσι πόνταρα διακόσια δολάρια.
Ο Νικ μου τα γύρισε άλλα χίλια αμέσως. Τα είδα. Κατόπιν αυτός πήρε ένα οκτάρι και εγώ ακόμη ένα εννιάρι. Πόνταρα χίλια δολάρια. Και τότε ψύχραιμος όσο μπορεί να είναι κάποιος μου πόνταρε 16 χιλιάδες δολάρια. Τώρα μπορούσα να πάρω το ποτ ακριβώς εδώ με τα δύο μου εννιάρια. Δεν μπορούσε να έχει κάτι καλύτερο από δύο οκτάρια.
Αλλά δεν ήθελα να τον διώξω από το ποτ. Του έστησα μία παγίδα. Ήθελα να πάρω και τα εναπομείναντα χρήματα που είχε μπροστά του( δεν έπαιζαν με όλο τους το κεφάλαιο εξαρχής, όποιος έχανε τα λεφτά με τα οποία ξεκινούσε μπορούσε να συνεχίσει βάζοντας άλλη μία κάβα και ούτω καθ εξής). Και αυτός ο ενθουσιώδης Έλληνας έκλεισε τα μάτια του και έπεσε μέσα στην παγίδα. Ήθελα όλα τα χρήματα που είχε, κάθε σεντ από αυτά. Τώρα δεν πρέπει να πίστευε με τίποτα ότι είχα δύο εννιάρα, και έτσι απλά είδα τις 16 χιλιάδες. Κατόπιν αυτός τράβηξε ένα τριάρι και εγώ ένα δυάρι.
Ήμουν ακόμα μπροστά με τα εννιάρια και πόνταρα 30 χιλιάδες, αυτός τα είδε και ήταν ακριβώς αυτό που ήθελα να κάνει. Αυτό το κόλπο το είχα λαδώσει και ρυθμίσει σαν μία μηχανή, έμοιαζε σαν να κρατούσε μια βόμβα στα χέρια του. Υπήρχε μόλις μία κάρτα να έρθει ακόμη. Πήρα ένα τριάρι και αυτός έναν βαλέ. Τώρα ο βαλές ήταν το μόνο φύλλο που μπορούσε να με κερδίσει. Τώρα είχε τύχες. Άρχισε να χρονοτριβεί, να καθυστερεί καπνίζοντας το πούρο του και τελικά έσπρωξε 45 χιλιάδες στο ποτ.
Τώρα άρχισα να υποψιάζομαι ότι υπήρχε κάτι το στραβό σε αυτό το ποτ. Δεν μου μύριζε καλά. Δεν είχε δύο βαλέδες, ήθελα να πιστεύω όμως. Άλλωστε δεν μπορεί να είχε δύο βαλέδες αλλιώς θα πόνταρε παραπάνω. Αλλά δεν με ένοιαζε τι φύλλο τράβηξε τώρα. Έπαιξα αυτό το κόλπο με έναν συγκεκριμένο τρόπο με σκοπό να σπάσω αυτόν τον Έλληνα και αυτό ήταν όλο το οποίο σκεφτόμουν. Τα λεφτά δεν είχαν σημασία. Σπάνια ξαναγυρνάω το στοίχημα σε μια τέτοια περίπτωση αλλά τα γύρισα όλα όσα μου είχαν απομείνει, που ήταν περίπου 25 χιλιάδες. Δεν θα μου έκλεβε το ποτ. Δεν θα με ανάγκαζε να το σκεφτώ και να κάνω πάσο. Έπρεπε να κερδίσει τα δύο μου εννιάρια ή να σηκωθεί από το τραπέζι( για να φέρει και άλλα χρήματα).
Ήταν δεμένος, μπορούσα να το δω αυτό. Πρέπει να ήταν περισσότερο από 250 χιλιάδες στο ποτ εκείνο. Το πλήθος που παρακολουθούσε βρισκόταν σε μία θανάσιμη ησυχία. Μπορεί η πόλη να καιγόταν από τα θεμέλια και αυτοί να παραμείνουν στην θέση τους ώστε να παρακολουθήσουν την εξέλιξη. Και τότε όσο ήσυχα μπορεί να μιλήσει κάποιος μου είπε "Κύριε Μος, νομίζω ότι έχω ένα βαλέ στο κρυφό μου φύλλο".
Τον κοίταξα τότε και είπα " Έλληνα εάν έχεις ένα βαλέ σαν κρυφό φύλλο είσαι ικανός να κερδίσεις ένα πάρα πολύ μεγάλο ποτ". Ο Έλληνας είδε το στοίχημα μου και έπιασε με το χέρι του το κρυφό του φύλλο γυρνώντας έναν βαλέ καρό. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Το πιο διαβολικό πράγμα που έχω δει. Τον παγίδεψα και αυτός βγήκε έξω από την παγίδα για να με ξεπετάξει. Εκνευρίστηκα, ναι εκνευρίστηκα αλλά δεν είπα ποτέ τίποτα και όταν σύντομα επανήλθα με μία νέα κάβα συνεχίσαμε αλλάζοντας σε παιχνίδια όπως το seven — card high split, deuce - to — seven, και Kansas city lowball.
Παίξαμε αυτά τα παιχνίδια δύο με τρεις εβδομάδες. Τον κέρδισα γύρω στις 70 με 80 χιλιάδες δολάρια. Παίζαμε πέντε μέρες κάθε φορά, κοιμόμασταν 24 ώρες και ξαναπαίζαμε. Κάναμε ένα διάλειμμα για λίγο. Μετά ξεκινήσαμε με draw poker. Το παιχνίδι αυτό ήταν το καλύτερο μου και άφησε να το παίξουμε μόνο τρεις με τέσσερις μέρες. Τον κέρδισα γύρω στις 400 χιλιάδες. Ολόκληρο το παιχνίδι πρέπει να κράτησε κοντά στους πέντε μήνες.
Και τότε όταν έφτασε το τέλος, αυτός ο ole Έλληνας χαμογέλασε, σηκώθηκε από το τραπέζι- παίζαμε ace-to-the- five από ότι θυμάμαι, και τον είχα στήσει στο τοίχο- και μου είπε "Νομίζω ότι πρέπει να σας αφήσω να φύγετε κύριε Μος" . Τον φαλίρισα, το καταλαβαίνω, τον ράγισα . Αλλά αυτός ο Έλληνας ήταν ένας πραγματικός τζέντλεμαν, δεν είπε ποτέ τίποτα άλλο. Απλώς σηκώθηκε, χαμογέλασε και πήγε επάνω για ύπνο".
Ο Νικ έχασε γύρω στα 2 εκατομμύρια δολάρια από τον Μος στους πέντε αυτούς μήνες και το παιχνίδι αυτό θεωρείται το κορυφαίο που έγινε ποτέ στην πόλη. " Λοιπόν ο Νικ δε Γρκηκ ήταν ο πιο παράξενος χαρακτήρας που έχω δει ποτέ" λέει ο Μπέννυ Μπίνιον και συνεχίζει " Κανένας ποτέ δεν ήξερε το που έβρισκε όλα αυτά τα λεφτά. Και όταν του τελείωναν, συνήθιζε να έρχεται εδώ κάτω στο στριπ. To Dunes του έδινε ένα δωμάτιο. Και ερχόταν εδώ κάτω για να φάει και μετακινούνταν με λεωφορείο. Δεν ήθελε να ξέρει κανένας ότι έπαιρνε το λεωφορείο, έτσι όταν μάθαινα ότι ήταν έτοιμος να ξανάρθει του λεγα " Τι λες Νικ, φαίνεται ότι πηγαίνεις κάτω στο στριπ για κάποια λεφτά, θέλεις να σε πετάξω εκεί;"
"Φυσικά " έλεγε. Όταν πέθανε η αδελφή του ήρθε εδώ. Και δεν τον είχα ξαναδεί ποτέ να αισθάνεται τέτοιες τύψεις, και άρχισε να κλαίει. Και μου είπε ότι χαράμισε την ζωή του και απλά έκλαιγε Yah Yah Yah . Τότε τον έπιασα και του λέω " Για όνομα του Θεού Νικ πες μου που έβρισκες όλα αυτά τα λεφτά".
"Αν ζήσω περισσότερο από σένα θα σου το πω την τελευταία στιγμή, αλλά αν δεν ζήσω περισσότερο δεν θα το μάθει κανείς, δεν θα το πω ποτέ " μου είπε και άρχισε να γελάει. Δεν μου το είπε ποτέ. Και κανείς άλλος δεν ξέρει. Αλλά ήταν ένας αφύσικος γερο - τύπος. Σου έβαζε ένα φίδι στην τσέπη και σου ρωτούσε για παιχνίδι. Δύσκολα κρατιόταν σε αυτά που μπορούσε να έχει. Μία μέρα ένας τύπος τον κέρδισε γύρω στις πεντακόσιες χιλιάδες δολάρια στο πόκερ. Έτσι βγήκε έξω και βγήκα μαζί του για να πάρουμε τα λεφτά και να τα δώσουμε στον κερδισμένο. Και του είπα " Θεέ μου Νικ, είναι πολλά λεφτά για να τα δώσεις σε έναν άνθρωπο"
Και μου λέει " Η ζωή μου δεν πάει μαζί με αυτά" και άρχισε να βγάζει τα ρούχα του για να πάει στο κρεβάτι. Και είχε τα λεφτά αυτά σε ένα παλιό κιβώτιο στο δωμάτιο του και δεν ήταν καν κλειδωμένο, κάτω από κάποια ρούχα. Από όλους τους χαρακτήρες στην ιστορία του τζόγου που έχω συναντήσει αυτός ήταν ο πιο εξέχων από όλους".
Όταν ο Νικ μπλέκει με την δράση, δεν ανέχεται καμία ανοησία, η συμπεριφορά του είναι ήρεμη και προστακτική. Φαίνεται σαν να κάνει δίαιτα καθώς όσες ώρες και να παίζει πίνει μόνο χυμό φρούτων, γάλα, σάντουιτς με κοτόπουλο και καπνίζει πούρα, και σπάνια αφήνει το τραπέζι στο οποίο παίζει για οποιονδήποτε λόγο. Σαν ένας άντρας που έχει αφοσιωθεί στην κυριαρχική επιρροή του πνεύματος πάνω στο σώμα, εξαιρούμενων κάποιων περιπτώσεων, παραδέχεται ως υπαρκτές τις ευλογίες της φυσικής του κατάστασης. Παρόλο που έχει ζήσει σε έναν ρυθμό, για τον οποίο οι γιατροί λένε ότι έπρεπε να είχε ζήσει πολλά χρόνια λιγότερο, η αντοχή του ήταν ένα από τα θαύματα στο επάγγελμα του.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1950 ο Νικ, σε μία δράση απαράμιλλη για οποιαδήποτε άκρατη αντοχή έπαιξε την μπάνκα του Φάρο για οκτώ νύκτες και μέρες με μόνο ένα μικρό διάλλειμα. Η ιστορική δράση ξεκίνησε ένα πρωινό της Πέμπτης στο καζίνο Golden Nugget του Λας Βέγκας. Μετά από τρεις μέρες στο τραπέζι του Φάρο ο Νικ είχε ένα αξιοσημείωτο μεγάλωμα στην τριχοφυΐα του προσώπου του και εντόπισε κάποια ασήμαντα λάθη στο παιχνίδι του, πιθανόν ανιχνεύσιμα στην κόπωση.
Την τέταρτη μέρα εντόπισε και άλλα λάθη, και αποφάσισε να πάει σπίτι του, στο μικρό με μικρά έξοδα, εργένικο δωμάτιο του στο ξενοδοχείο Last Frontier για να κοιμηθεί λιγάκι. Είχε χάσει 24.000 δολάρια μέχρι τότε. Για τον Νικ που ο χρόνος και ο τόπος είναι θαμπά όταν βρίσκεται σε δράση, είδε ότι ο ήλιος έλαμπε καθώς πήγαινε στο ξενοδοχείο του. Μόλις βρέθηκε στο δωμάτιο του ξεντύθηκε και έπεσε στο κρεβάτι δίνοντας προσοχή στην ώρα που ήταν 11 ακριβώς το πρωί.
Αποκοιμήθηκε αμέσως. Ενώ κοιμόταν σύννεφα κάλυψαν τον ήλιο. Τριάντα λεπτά αφότου έπεσε για ύπνο, ξύπνησε για ένα νέο ξεκίνημα, ορθώθηκε πάνω, κοίταξε εξεταστικά το ρολόι, είδε ότι ήταν έντεκα και μισή, και έριξε μια κλεφτή ματιά από το παράθυρο σε μία γκρίζα και μελαγχολική μέρα. Πιστεύοντας ότι κοιμήθηκε όλη την ημέρα, ένα άνευ προηγουμένου επίτευγμα, χασμουρήθηκε, τεντώθηκε και μπήκε στο μπάνιο. Τρία τέταρτα της ώρας αργότερα, ήταν πάλι πίσω στο τραπέζι του Φάρο στο καζίνο Golden Nugget. Φάνηκε σαν να επανήλθε στους φυσιολογικούς του ρυθμούς. Τις επόμενες τέσσερις μέρες και νύχτες κέρδισε πίσω ότι είχε χάσει συν άλλα 33.600 δολάρια!
Ο Νικ είναι όμως περισσότερο φειδωλός με τον χρόνο του με συγγραφείς και δημοσιογράφους που κατατείνουν προς αυτόν θεωρώντας τον σαν μία τράπεζα για πλοκή των έργων τους, αλλά και με άλλους που θέλουν να διερευνήσουν πλατιά την ζωή του. Αυτή η αντίσταση στους συγγραφείς και τους υπόλοιπους του γενικού πληθυσμού είναι μία μαθημένη αντίδραση. Για πολλά χρόνια δρούσε σε υπόγεια, πολυτελή διαμερίσματα, δωμάτια των μαγαζιών πώλησης τσιγάρων, και σε σουίτες ξενοδοχείων ανάμεσα σε άλλα μέρη, όπου κάθε χτύπημα στην πόρτα μπορεί να σήμαινε έφοδο.
Ο νόμιμος τζόγος στο Λας Βέγκας τον απάλλαξε από αυτήν την υπερένταση, αλλά η παλιά του επιφυλακτικότητα παρέμεινε. " Ακόμη και εδώ στο Λας Βέγκας, φτάνει να ακούσω ένα δρυοκολάπτη να χτυπά με το ράμφος του το δέντρο για να αρχίσω αυτόματα το κρύψιμο όλων των ενδείξεων " λέει. Κατά την διάρκεια του μεσοπολέμου και ιδίως των χρόνων που ακολούθησε το μεγάλο κραχ ο Νικ επισκέφτηκε αρκετές φορές την Ευρώπη .
Σε μία του επίσκεψη το 1932, όταν η δράση στην Αμερική είχε ατονήσει πολύ, έχασε 120.000 δολάρια μέσα σε μία νύχτα από ένα γκρουπ που συμπεριέλαβε και τον ξάδερφο του βασιλιά Αλφόνσου του 13ου της Ισπανίας. Λέγεται ότι ήταν όλα έτοιμα για μεγάλη δράση όταν αυτός έκανε την εμφάνιση του. Ο Νικ άρχισε να ζει λίγο ως πολύ μόνιμα στο Λας Βέγκας από το 1943.
Μετά δέκα χρόνια παραμονής αν και τα όρια των καζίνο είναι χαμηλά, κέρδισε και έχασε πάνω από 10 εκατομμύρια δολάρια. Μιάς και δεν παίζει ρουλέτα, μπλάτζακ ή σλοτς επειδή θεωρεί τα ποσοστά του καζίνο μεγάλα εναντίον του, επικεντρώθηκε στο παιχνίδι Φάρο, στο πόκερ και στα ζάρια. " Το πόκερ είναι μία ψυχολογική πάλη στην οποία κανένας μηχανικός κανόνας δεν ισχύει. Τα καλά φύλλα κάνουν ένα χέρι ασφαλές, αλλά τα περισσότερα μεγάλα ποτ κερδίζονται με μικρά φύλλα και έξυπνο παιχνίδι. Θα παρατηρήσω τι κάνει ο αντίπαλος μου με τα χαρτιά του και θα προσπαθήσω να διαβάσω κάποιο συναίσθημα στο πρόσωπο του ή στις κινήσεις του.
Με βετεράνους παίκτες φυσικά, το διάβασμα του προσώπου είναι χωρίς αξία. Οι καλοί παίκτες του πόκερ έχουν πολλή γνώση για τις εκφράσεις του προσώπου μέσα τους. Θα δείξουν νευρικότητα όταν κρατούν τρεις άσσους, θα δείχνουν ήρεμοι όταν κρατούν κακά φύλλα . Εάν το παρατηρήσεις αυτό τότε θα αλλάξουν συμπεριφορά και έκφραση".
Η σύγχρονη εποχή γνωρίζει περισσότερο από όλα τα παιχνίδια του Νικ την μονομαχία του με τον Τζόνυ Μος το 1951 (και όχι το 1949 , σύμφωνα με την μαρτυρία του Μος, αλλά και σύμφωνα με το δεδομένο ότι το καζίνο του Μπέννυ Μπίνιον το Horseshoe ξεκίνησε να λειτουργεί την χρονιά αυτή). Εδώ εκτός από την ψυχολογική μάχη δόθηκε και η μάχη της αντοχής μυαλού και σώματος. Ο Νικ ήταν 65 - 68 χρονών σε αντίθεση με τον Μος που στα 44 του διένυε την καλύτερη του περίοδο στο πόκερ. Ήταν μια εποχή στην οποία δεν υπήρχαν τα μεγάλα παιχνίδια του παρελθόντος και ο Νικ αναζητούσε κάτι το ξεχωριστό .
Καθώς είχε γνωριστεί με τον ιδιοκτήτη του νεότευκτου καζίνο Horseshoe τον Benny Binion, τον πλησίασε μία μέρα με ένα ασυνήθιστο αίτημα. Του ζήτησε να αναλάβει την οργάνωση μιας μαραθώνιας μονομαχίας πόκερ μεταξύ του ιδίου και του καλύτερου παίκτη της εποχής. Θα έπρεπε να παίξουν για ένα μεγάλο ποσό μέχρι ο νικητής να τα κερδίσει όλα. Ο Μπέννυ συμφώνησε με τον όρο να διεξαχθεί ο αγώνας δημόσια.
Ο Μπέννυ τηλεφώνησε λοιπόν στον Τζόνυ Μος τον οποίο θεωρούσε σαν τον καλύτερο παίκτη. " Τζόνυ " λέει ο Μπίνιον τον Μος από το τηλέφωνο, "Υπάρχει ένας τύπος εδώ, που μου προσφωνείτε σαν Νικ δε Γκρηκ, νομίζει ότι ξέρει να παίζει σταντ πόκερ. Τζόνυ νομίζω ότι πρέπει να έρθεις εδώ και να παίξεις μαζί του, θα διασκεδάσεις νομίζω" .Όταν ο Τζόνυ έφτασε στο Λας Βέγκας, έμαθε από τον Μπίνιον για τα ποσά που θέλει να παίξει ο Νικ, "καλύτερα να φύγω από την πόλη του είπε", αλλά ο Μπέννυ Μπίνιον τον έπεισε.
Ο Τζόνυ Μος όπως και ο Μπέννυ Μπίνιον είχαν δεν είχαν την μόρφωση δημοτικού σχολείου, αλλά πολύ δύσκολα κέρδιζε κάποιος τον Μος στο πόκερ, ή μπορούσε κάποιος να ξεπεράσει τον Μπίνιον στις επιχειρήσεις ψυχαγωγίας. Ο Μος ήταν στο Ντάλλας την περίοδο εκείνη όπου τα πήγαινε πολύ καλά. Ήταν από μικρό παιδί στους χώρους των τυχερών παιχνιδιών και όπως όλοι οι επαγγελματίες της παλιάς εποχής έπαιρνε τους δρόμους παίζοντας σε όποιο παιχνίδι πόκερ έβρισκε. Έπαιζε τίμια και έβγαζε αρκετά χρήματα ώστε το να κλέψει στα χαρτιά φαινόταν σαν μεγαλύτερος μπελάς από ότι άξιζε.
Η ικανότητα που είχε να κλέβει στα χαρτιά του αποδείχτηκε πολύτιμη καθώς μπορούσε να καταλάβει κάθε απάτη που γινόταν. Ήταν πολύ ψυχρός χαρακτήρας αλλά και θερμόαιμος και όχι ο άνθρωπος που θα ήθελες να τα βάλεις μαζί του. Όταν ο συγγραφέας περί του τζόγου Michael Konick τον ρώτησε κάποτε εάν έχει σκοτώσει ποτέ του άνθρωπο ο Μος απάντησε ότι δεν ξέρει εάν είχε πεθάνει. Ο Μος καλυπτόταν οικονομικά από τον Μπέννυ, μιας και το κεφάλαιο του Νικ ήταν τεράστιο. Ο Μπέννυ έστησε το τραπέζι των δύο παικτών στην είσοδο του καζίνο και αμέσως εμφανίστηκαν γύρω στους τριακόσιους θεατές που αυξάνονταν συνεχώς κάνοντας μεγάλες ουρές έξω από το καζίνο.
Νωρίς στο παιχνίδι ο Νικ πήρε μεγάλο προβάδισμα απειλώντας να ξετινάξει τον Μος Το παιχνίδι διακοπτόταν μόνο για φαί και ύπνο, αν και αντί για ύπνο ο Νικ διάλεγε να παίζει περισσότερο ζάρια. "Το παιχνίδι τράβηξε την προσοχή όλης της πόλης " λέει ο Μος, και συνεχίζει "0 κόσμος έσπρωχνε και τραβούσε ο ένας τον άλλον με τα μάτια τους καθηλωμένα στο παιχνίδι μας. Ο Έλληνας είχε μία πραγματικά μεγάλη φήμη. Λέγανε ότι κέρδισε παραπάνω από 60 εκατομμύρια στην εποχή του στο πόκερ, αν και εγώ εκτιμώ ότι έχασε λίγα περισσότερα. Πρέπει να ήταν κοντά στα εβδομήντα τότε, αλλά ήταν ακόμα ένας πολύ έξυπνος παίκτης.
Η ηλικία δεν φάνηκε να άφησε σημάδια ενόχλησης πάνω του. Ήρθα λοιπόν με το αεροπλάνο από το Ντάλλας, δεν ήμουν βέβαια ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο, αλλά μπορούσα να παίξω πολύ καλά και καταλάβαινα ότι το είχα μέσα μου. Ήμουν ήδη ξύπνιος για τρεις νύχτες και μέρες παίζοντας χαρτιά στο Τέξας και όταν ήρθα στην πόλη εκείνο το απόγευμα της Κυριακής, καθίσαμε αμέσως για να παίξουμε. Δεν χρειαζόταν να αναβληθεί τίποτα όταν υπήρχαν χρήματα να κερδηθούν. Παίξαμε σταντ πόκερ από το απόγευμα της Κυριακής συνεχόμενα μέχρι την Πέμπτη . Την Πέμπτη το βράδυ του είπα ότι ήμουν κουρασμένος, ότι θα σταματούσα και θα πήγαινα για ύπνο. " Τι συμβαίνει " μου λέει αυτός ο ενθουσιώδης Έλληνας "δεν μπορείς να αντέξεις την πίεση;".
Πάντως κοιμήθηκα για 24 ώρες και έμαθα ότι ο Νικ δεν πήγε ούτε καν στο κρεβάτι του . Εβδομήντα χρονών και απλά περίμενε εμένα να γυρίσω πίσω παίζοντας όλο αυτό το διάστημα ζάρια. " Τι θέλεις να κάνεις Τζόννυ " μου λέει ο Έλληνας " θέλεις να σου ξεφύγει η ζωή ενώ εσύ κοιμάσαι;".
Παίξαμε ξανά μέχρι το βράδυ της Κυριακής και ξαναπήγα για ύπνο. Πρέπει να παίξαμε σταντ πόκερ για περίπου 2 μήνες ή παραπάνω και βγήκα κερδισμένος διακόσιες χιλιάδες δολάρια. Στο διάστημα αυτό έπαιξα το μεγαλύτερο ποτ της ζωής μου. Θυμάμαι ότι υπήρχε μία ante των εκατό δολαρίων και η μικρή κάρτα έπρεπε να ποντάρει διακόσια δολάρια. Είχαμε από μία κάρτα να φαίνεται ο καθένας και η δική μου κρυφή κάρτα ήταν ένα εννιάρι. Φυσικά δεν ήξερα τότε τι είχε ο Έλληνας σαν κρυφή κάρτα. Η φανερή μου κάρτα ήταν ένα εξάρι και αυτουνού ένα επτάρι, έτσι πόνταρα διακόσια δολάρια.
Ο Νικ μου τα γύρισε άλλα χίλια αμέσως. Τα είδα. Κατόπιν αυτός πήρε ένα οκτάρι και εγώ ακόμη ένα εννιάρι. Πόνταρα χίλια δολάρια. Και τότε ψύχραιμος όσο μπορεί να είναι κάποιος μου πόνταρε 16 χιλιάδες δολάρια. Τώρα μπορούσα να πάρω το ποτ ακριβώς εδώ με τα δύο μου εννιάρια. Δεν μπορούσε να έχει κάτι καλύτερο από δύο οκτάρια.
Αλλά δεν ήθελα να τον διώξω από το ποτ. Του έστησα μία παγίδα. Ήθελα να πάρω και τα εναπομείναντα χρήματα που είχε μπροστά του( δεν έπαιζαν με όλο τους το κεφάλαιο εξαρχής, όποιος έχανε τα λεφτά με τα οποία ξεκινούσε μπορούσε να συνεχίσει βάζοντας άλλη μία κάβα και ούτω καθ εξής). Και αυτός ο ενθουσιώδης Έλληνας έκλεισε τα μάτια του και έπεσε μέσα στην παγίδα. Ήθελα όλα τα χρήματα που είχε, κάθε σεντ από αυτά. Τώρα δεν πρέπει να πίστευε με τίποτα ότι είχα δύο εννιάρα, και έτσι απλά είδα τις 16 χιλιάδες. Κατόπιν αυτός τράβηξε ένα τριάρι και εγώ ένα δυάρι.
Ήμουν ακόμα μπροστά με τα εννιάρια και πόνταρα 30 χιλιάδες, αυτός τα είδε και ήταν ακριβώς αυτό που ήθελα να κάνει. Αυτό το κόλπο το είχα λαδώσει και ρυθμίσει σαν μία μηχανή, έμοιαζε σαν να κρατούσε μια βόμβα στα χέρια του. Υπήρχε μόλις μία κάρτα να έρθει ακόμη. Πήρα ένα τριάρι και αυτός έναν βαλέ. Τώρα ο βαλές ήταν το μόνο φύλλο που μπορούσε να με κερδίσει. Τώρα είχε τύχες. Άρχισε να χρονοτριβεί, να καθυστερεί καπνίζοντας το πούρο του και τελικά έσπρωξε 45 χιλιάδες στο ποτ.
Τώρα άρχισα να υποψιάζομαι ότι υπήρχε κάτι το στραβό σε αυτό το ποτ. Δεν μου μύριζε καλά. Δεν είχε δύο βαλέδες, ήθελα να πιστεύω όμως. Άλλωστε δεν μπορεί να είχε δύο βαλέδες αλλιώς θα πόνταρε παραπάνω. Αλλά δεν με ένοιαζε τι φύλλο τράβηξε τώρα. Έπαιξα αυτό το κόλπο με έναν συγκεκριμένο τρόπο με σκοπό να σπάσω αυτόν τον Έλληνα και αυτό ήταν όλο το οποίο σκεφτόμουν. Τα λεφτά δεν είχαν σημασία. Σπάνια ξαναγυρνάω το στοίχημα σε μια τέτοια περίπτωση αλλά τα γύρισα όλα όσα μου είχαν απομείνει, που ήταν περίπου 25 χιλιάδες. Δεν θα μου έκλεβε το ποτ. Δεν θα με ανάγκαζε να το σκεφτώ και να κάνω πάσο. Έπρεπε να κερδίσει τα δύο μου εννιάρια ή να σηκωθεί από το τραπέζι( για να φέρει και άλλα χρήματα).
Ήταν δεμένος, μπορούσα να το δω αυτό. Πρέπει να ήταν περισσότερο από 250 χιλιάδες στο ποτ εκείνο. Το πλήθος που παρακολουθούσε βρισκόταν σε μία θανάσιμη ησυχία. Μπορεί η πόλη να καιγόταν από τα θεμέλια και αυτοί να παραμείνουν στην θέση τους ώστε να παρακολουθήσουν την εξέλιξη. Και τότε όσο ήσυχα μπορεί να μιλήσει κάποιος μου είπε "Κύριε Μος, νομίζω ότι έχω ένα βαλέ στο κρυφό μου φύλλο".
Τον κοίταξα τότε και είπα " Έλληνα εάν έχεις ένα βαλέ σαν κρυφό φύλλο είσαι ικανός να κερδίσεις ένα πάρα πολύ μεγάλο ποτ". Ο Έλληνας είδε το στοίχημα μου και έπιασε με το χέρι του το κρυφό του φύλλο γυρνώντας έναν βαλέ καρό. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Το πιο διαβολικό πράγμα που έχω δει. Τον παγίδεψα και αυτός βγήκε έξω από την παγίδα για να με ξεπετάξει. Εκνευρίστηκα, ναι εκνευρίστηκα αλλά δεν είπα ποτέ τίποτα και όταν σύντομα επανήλθα με μία νέα κάβα συνεχίσαμε αλλάζοντας σε παιχνίδια όπως το seven — card high split, deuce - to — seven, και Kansas city lowball.
Παίξαμε αυτά τα παιχνίδια δύο με τρεις εβδομάδες. Τον κέρδισα γύρω στις 70 με 80 χιλιάδες δολάρια. Παίζαμε πέντε μέρες κάθε φορά, κοιμόμασταν 24 ώρες και ξαναπαίζαμε. Κάναμε ένα διάλειμμα για λίγο. Μετά ξεκινήσαμε με draw poker. Το παιχνίδι αυτό ήταν το καλύτερο μου και άφησε να το παίξουμε μόνο τρεις με τέσσερις μέρες. Τον κέρδισα γύρω στις 400 χιλιάδες. Ολόκληρο το παιχνίδι πρέπει να κράτησε κοντά στους πέντε μήνες.
Και τότε όταν έφτασε το τέλος, αυτός ο ole Έλληνας χαμογέλασε, σηκώθηκε από το τραπέζι- παίζαμε ace-to-the- five από ότι θυμάμαι, και τον είχα στήσει στο τοίχο- και μου είπε "Νομίζω ότι πρέπει να σας αφήσω να φύγετε κύριε Μος" . Τον φαλίρισα, το καταλαβαίνω, τον ράγισα . Αλλά αυτός ο Έλληνας ήταν ένας πραγματικός τζέντλεμαν, δεν είπε ποτέ τίποτα άλλο. Απλώς σηκώθηκε, χαμογέλασε και πήγε επάνω για ύπνο".
Ο Νικ έχασε γύρω στα 2 εκατομμύρια δολάρια από τον Μος στους πέντε αυτούς μήνες και το παιχνίδι αυτό θεωρείται το κορυφαίο που έγινε ποτέ στην πόλη. " Λοιπόν ο Νικ δε Γρκηκ ήταν ο πιο παράξενος χαρακτήρας που έχω δει ποτέ" λέει ο Μπέννυ Μπίνιον και συνεχίζει " Κανένας ποτέ δεν ήξερε το που έβρισκε όλα αυτά τα λεφτά. Και όταν του τελείωναν, συνήθιζε να έρχεται εδώ κάτω στο στριπ. To Dunes του έδινε ένα δωμάτιο. Και ερχόταν εδώ κάτω για να φάει και μετακινούνταν με λεωφορείο. Δεν ήθελε να ξέρει κανένας ότι έπαιρνε το λεωφορείο, έτσι όταν μάθαινα ότι ήταν έτοιμος να ξανάρθει του λεγα " Τι λες Νικ, φαίνεται ότι πηγαίνεις κάτω στο στριπ για κάποια λεφτά, θέλεις να σε πετάξω εκεί;"
"Φυσικά " έλεγε. Όταν πέθανε η αδελφή του ήρθε εδώ. Και δεν τον είχα ξαναδεί ποτέ να αισθάνεται τέτοιες τύψεις, και άρχισε να κλαίει. Και μου είπε ότι χαράμισε την ζωή του και απλά έκλαιγε Yah Yah Yah . Τότε τον έπιασα και του λέω " Για όνομα του Θεού Νικ πες μου που έβρισκες όλα αυτά τα λεφτά".
"Αν ζήσω περισσότερο από σένα θα σου το πω την τελευταία στιγμή, αλλά αν δεν ζήσω περισσότερο δεν θα το μάθει κανείς, δεν θα το πω ποτέ " μου είπε και άρχισε να γελάει. Δεν μου το είπε ποτέ. Και κανείς άλλος δεν ξέρει. Αλλά ήταν ένας αφύσικος γερο - τύπος. Σου έβαζε ένα φίδι στην τσέπη και σου ρωτούσε για παιχνίδι. Δύσκολα κρατιόταν σε αυτά που μπορούσε να έχει. Μία μέρα ένας τύπος τον κέρδισε γύρω στις πεντακόσιες χιλιάδες δολάρια στο πόκερ. Έτσι βγήκε έξω και βγήκα μαζί του για να πάρουμε τα λεφτά και να τα δώσουμε στον κερδισμένο. Και του είπα " Θεέ μου Νικ, είναι πολλά λεφτά για να τα δώσεις σε έναν άνθρωπο"
Και μου λέει " Η ζωή μου δεν πάει μαζί με αυτά" και άρχισε να βγάζει τα ρούχα του για να πάει στο κρεβάτι. Και είχε τα λεφτά αυτά σε ένα παλιό κιβώτιο στο δωμάτιο του και δεν ήταν καν κλειδωμένο, κάτω από κάποια ρούχα. Από όλους τους χαρακτήρες στην ιστορία του τζόγου που έχω συναντήσει αυτός ήταν ο πιο εξέχων από όλους".
Όταν ο Νικ μπλέκει με την δράση, δεν ανέχεται καμία ανοησία, η συμπεριφορά του είναι ήρεμη και προστακτική. Φαίνεται σαν να κάνει δίαιτα καθώς όσες ώρες και να παίζει πίνει μόνο χυμό φρούτων, γάλα, σάντουιτς με κοτόπουλο και καπνίζει πούρα, και σπάνια αφήνει το τραπέζι στο οποίο παίζει για οποιονδήποτε λόγο. Σαν ένας άντρας που έχει αφοσιωθεί στην κυριαρχική επιρροή του πνεύματος πάνω στο σώμα, εξαιρούμενων κάποιων περιπτώσεων, παραδέχεται ως υπαρκτές τις ευλογίες της φυσικής του κατάστασης. Παρόλο που έχει ζήσει σε έναν ρυθμό, για τον οποίο οι γιατροί λένε ότι έπρεπε να είχε ζήσει πολλά χρόνια λιγότερο, η αντοχή του ήταν ένα από τα θαύματα στο επάγγελμα του.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1950 ο Νικ, σε μία δράση απαράμιλλη για οποιαδήποτε άκρατη αντοχή έπαιξε την μπάνκα του Φάρο για οκτώ νύκτες και μέρες με μόνο ένα μικρό διάλλειμα. Η ιστορική δράση ξεκίνησε ένα πρωινό της Πέμπτης στο καζίνο Golden Nugget του Λας Βέγκας. Μετά από τρεις μέρες στο τραπέζι του Φάρο ο Νικ είχε ένα αξιοσημείωτο μεγάλωμα στην τριχοφυΐα του προσώπου του και εντόπισε κάποια ασήμαντα λάθη στο παιχνίδι του, πιθανόν ανιχνεύσιμα στην κόπωση.
Την τέταρτη μέρα εντόπισε και άλλα λάθη, και αποφάσισε να πάει σπίτι του, στο μικρό με μικρά έξοδα, εργένικο δωμάτιο του στο ξενοδοχείο Last Frontier για να κοιμηθεί λιγάκι. Είχε χάσει 24.000 δολάρια μέχρι τότε. Για τον Νικ που ο χρόνος και ο τόπος είναι θαμπά όταν βρίσκεται σε δράση, είδε ότι ο ήλιος έλαμπε καθώς πήγαινε στο ξενοδοχείο του. Μόλις βρέθηκε στο δωμάτιο του ξεντύθηκε και έπεσε στο κρεβάτι δίνοντας προσοχή στην ώρα που ήταν 11 ακριβώς το πρωί.
Αποκοιμήθηκε αμέσως. Ενώ κοιμόταν σύννεφα κάλυψαν τον ήλιο. Τριάντα λεπτά αφότου έπεσε για ύπνο, ξύπνησε για ένα νέο ξεκίνημα, ορθώθηκε πάνω, κοίταξε εξεταστικά το ρολόι, είδε ότι ήταν έντεκα και μισή, και έριξε μια κλεφτή ματιά από το παράθυρο σε μία γκρίζα και μελαγχολική μέρα. Πιστεύοντας ότι κοιμήθηκε όλη την ημέρα, ένα άνευ προηγουμένου επίτευγμα, χασμουρήθηκε, τεντώθηκε και μπήκε στο μπάνιο. Τρία τέταρτα της ώρας αργότερα, ήταν πάλι πίσω στο τραπέζι του Φάρο στο καζίνο Golden Nugget. Φάνηκε σαν να επανήλθε στους φυσιολογικούς του ρυθμούς. Τις επόμενες τέσσερις μέρες και νύχτες κέρδισε πίσω ότι είχε χάσει συν άλλα 33.600 δολάρια!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
