Ο Nick the greek γινεται η μεγαλυτερη ατραξιον του Λας Βεγκας

Το άλλο διάσημο παιχνίδι μεταξύ των δύο διεξήχθη την επόμενη χρονιά περίπου, στο διαμέρισμα του Ρόθσταιν στην Νέα Υόρκη. Αυτήν την φορά διάλεξε το παιχνίδι στο οποίο θεωρούνταν ο αδιαφιλονίκητος κορυφαίος ,το σταντ πόκερ.
“Κέρδισα 675.000 δολ. σε δέκα ώρες. Προς το τέλος του αγώνα μας όμως έπεσα πάλι πάνω σε αυτό που ονομάζω η γρουσουζιά του Ρόθσταιν. Είχα ένα πολύ καλό φύλλο, έναν Παπά στο κρυμμένο φύλλο και έναν άλλο στο φανερό. Ο Ρόθσταιν είχε ένα Άσσο καρό στο κρυμμένο και έναν Παπά καρό στο φανερό του χαρτί”.
Μένοντας οι δυο τους καθώς οι άλλοι παίκτες έκαναν πάσο από το κόλπο, οι δύο παίκτες φαινόμενο, πέρασαν στην σφαίρα του αληθινού σε βάθος παιχνιδιού που δεν χαρακτηρίζεται τόσο στο να κερδίσεις λεφτά ,αλλά στο να επικρατήσεις ενάντια σε όλους τους αντιπάλους με την δύναμη της διαίσθησης, της πανουργίας και του θάρρους. Ο Νικ άνοιξε με ένα προσεκτικό ποντάρισμα των 10.000 ώστε να μην διώξει τον Ρόθσταιν από το ποτ. Ο Ρόθσταιν του γύρισε 30.000 και ο Νικ τα είδε. Στην επόμενη κάρτα τράβηξε ένα τέσσερα ενώ ο Ρόθσταιν ένα εννιά καρό. Τότε ο Ρόθσταιν πόνταρε 60.000 και ο Νικ τα είδε.
Η επομένη κάρτα ήταν ένα εξάρι για τον Νικ και ένα τέσσερα καρό για τον Ρόθσταιν.
“Αυτή ήταν η στιγμή. Ήμουν σίγουρος ότι ο Ρόθσταιν δεν είχε ζευγάρι αλλά ίσως να είχε ένα καρό στην κρυφή του κάρτα. Είμαι επίσης σίγουρος ότι ούτε ο Ρόθσταιν πίστευε ότι έχω ζευγάρι αλλιώς δεν θα είχε μείνει τόσο πολύ στο κόλπο. Δεν ξέρω όμως, ήταν ένας ιδιόρρυθμος ψυχρός άνθρωπος στο τραπέζι”, είπε ο Νικ.
Μετά από μία παύση ,στην οποία οι άλλοι παίκτες καθόντουσαν ακίνητοι στο τραπέζι, ο Ρόθσταιν πόνταρε άλλες 70.000. Πολύ ήσυχα ο Νικ τα είδε και πόνταρε άλλες 142.500 που ήταν ότι λεφτά είχαν απομείνει στον Ρόθσταιν στο τραπέζι. Ο Ρόθσταιν τα είδε. Σε αυτό το ποτ υπήρχαν γύρω στις 600.000, ήταν το μεγαλύτερο ποτ στο μεγαλύτερο παιχνίδι σταντ πόκερ που έχει καταγραφεί.
Τώρα ήρθε η ώρα να μοιραστεί το τελευταίο φύλλο. Ο Νικ τράβηξε ένα 7 μπαστούνι και ακούμπησε την πλάτη του στην καρέκλα σαν να ίππευε χασμουρημένος πάνω στους παπάδες του. Ο Ρόθσταιν τράβηξε το φύλλο του ,αποκαλύπτοντας πρώτα το κρυμμένο του φύλλο τον άσσο καρό, ήταν ένα επτά καρό. Έτσι έκανε φλος κερδίζοντας το κόλπο. Η ρέντα του Ρόθσταιν συνεχίστηκε καθώς κέρδισε μερικές εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια ακόμη από τους υπόλοιπους παίκτες, με τον Νικ να βγαίνει κερδισμένος τελικά 70.000 δολάρια όταν μία ώρα περίπου πριν το τέλος κέρδιζε 675.000 δολάρια .
Την επόμενη μέρα ο Ρόθσταιν του έστειλε μία ολοκαίνουργια Ρόλς Ρους ,αλλά ο Νικ του την γύρισε πίσω. Το μοναδικό που είπε ήταν “ποιος χρειάζεται ένα αμάξι στην Νέα Υόρκη;”
Το 1929 ήταν μία πολύ άσχημη χρονιά για όλους τους μεγάλους παίκτες. Ακόμη και αυτοί οι λίγοι που αντιστάθηκαν να επενδύσουν χοντρά στις μετοχές της Γουώλ Στρητ ένοιωσαν την τσαμπιά του μεγάλου κραχ της Μαύρης Παρασκευής. Με το ξεκίνημα της επόμενης δεκαετίας παρά ταύτα , το μέλλον φαινόταν καλύτερο . Η ευημερία όπως διακήρυττε με πίστη ο Αμερικανός πρόεδρος ήταν κάπου στην γωνία , και αυτοί που νόμιζαν ότι μπορούν να την δουν κάπου εκεί στην γωνία ενίσχυσαν συνολικά την αισιοδοξία τους στις λέσχες παιχνιδιών από την μία άκρη της Αμερικής έως την άλλη.
Το 1931, πέρασε ένας νόμος στην πολιτεία της Νεβάδα που έκανε νόμιμο τον τζόγο στην πολιτεία. Αν και λίγη σημασία δόθηκε για αυτό στην χώρα ήταν μία κίνηση που θα άλλαζε το μέλλον του τζόγου στην Αμερική. Φυσικά υπήρχαν ήδη κάποια καζίνο στην πολιτεία της Νεβάδα σχεδόν από τότε που εγκαταστάθηκαν σε αυτήν οι πρώτοι άποικοι . Δόθηκε απλά νομιμότητα σε μία ήδη γνωστή και διαβόητη κατάσταση. Έτσι λοιπόν παρόλη την νομιμοποίηση τους την δεκαετία του 30 τα καζίνα έμοιαζαν να είναι καταδικασμένα σε αποτυχία ,όπως οι νόμιμες λέσχες της Λουιζιάνα τον 19o αιώνα.
Στο μεταξύ η μεγάλη δράση διασκορπίστηκε. Το Νιούπορτ, το Κεντάκυ άρχισαν σιγά σιγά να ανεβαίνουν στο προσκήνιο , και το Χοτ Σπρινγκς όπως και το Αρκάνσας θεωρούνταν άξια προσοχής. Το Μαϊάμι άρχισε να προσελκύει περισσότερους παίκτες από το Πάλμ Σπρινγκς και φυσικά η Νέα Υόρκη όπως και σήμερα συνέχισε να είναι ένας μοναδικός πόλος δράσης για μεγάλα χρηματικά ποσά.
Η Νεβάδα ακόμα συνέχιζε να προσελκύει ένα πολύ μικρό μερίδιο από αυτό που τις αναλογούσε. Η δράση βέβαια για τους high rollers είχε ελαττωθεί πάρα πολύ καθώς τα καλά παιχνίδια σπάνιζαν αρκετά. Δεν υπήρχε το άφθονο χρήμα της προηγούμενης δεκαετίας. Ο Νικ έκανε ένα μικρό αναγνωριστικό ταξίδι στις αρχές του 30 στο μοναδικό μέρος της Αμερικής όπου οι πολίτες μπορούσαν να παίξουν ελεύθερα χωρίς τον φόβο της σύλληψης.
Και μολονότι είδε προοπτικές εκεί , παραδέχτηκε αργότερα ότι βρήκε κάτι παραπάνω από αποκρουστικές τις συνθήκες διαβίωσης εκεί καθώς και το γενικότερο σκηνικό. Η αποστροφή του για το κλίμα και η απομόνωση της περιοχής ίσως να τον κρατούσαν μακριά από την Νεβάδα για πάντα, εάν δεν συνέβαινε ένας μικρός λάθος υπολογισμός από τον φίλο του Χάρρυ Μάβροκ.
Ο Χάρρυ έτρεφε εδώ και πολύ καιρό έναν κρυφό πόθο , του να γίνει ένας κορυφαίος ανεξάρτητος τζογαδόρος όπως ο ευεργέτης του, και το 1933 αποφάσισε ότι ήταν έτοιμος. Πούλησε τα δικαιώματα του στην λέσχη για ζάρια στην Νέα Υόρκη, μετέτρεψε οτιδήποτε άλλο είχε σε ρευστό για να δώσει στον εαυτό του ένα αρχικό κεφάλαιο των 800.000 δολαρίων. Τότε βγήκε έξω για να αντιμετωπίσει τα μεγαλύτερα παιχνίδια που υπήρχαν.
Φυσικά ο Νικ θα μπορούσε να του είχε πει τι μεγάλο λάθος πήγε να κάνει. Αρκετές φορές όμως τον είχε προειδοποιήσει ότι το γεγονός ότι κάποιος ξέρει πώς να τζογάρει και το γεγονός ότι λειτουργούσε παιχνίδια τύχης με την ικανότητα του μάνατζερ ήταν μεγάλα πλεονεκτήματα, αλλά αυτά δεν εγγυώνται την επιτυχία. Επίσης του είπε ότι υπήρχε και το θέμα της ατομικής προσωπικότητας, αυτή η ακαθόριστη εσωτερική ποιότητα της με χαράς αποδοχής του ρίσκου, που ξεχωρίζουν τους νικητές από τους χαμένους.
Ο Νικ δεν ήταν όμως παρόν όταν ο Χάρρυ έψαξε να βρει τον μπελά του, και τα νέα ότι ο Χάρρυ αποφάσισε να αλλάξει στρατηγική διαδόθηκαν αργά σε αυτόν. Όταν τα νέα τον βρήκαν ήταν στο Λούισβιλλ παραδίνοντας μαθήματα πόκερ σε κάποιους ντόπιους που νόμιζαν ότι ήξεραν τα πάντα για το παιγνίδι. Ο Νικ παρόλο που σκέφθηκε ότι ίσως η ξαφνική αναχώρηση του φίλου του είχε να κάνει με τις κούρσες αλόγων δεν δίστασε. Πήρε το πρώτο τραίνο που βρήκε, αλλά μια χιονοθύελλα τον κράτησε στα σκοτάδια της Πενσυλβάνια, και την ώρα που συνάντησε τον καλό του φίλο τα πράγματα είχαν πάρει μία ροπή τέτοια που οδηγούσαν σε ένα αναπόφευκτο αποτέλεσμα.
Ο Χάρρυ ήταν στο Bergen County του Νιού Τζέρσευ σε ένα μέρος γνωστό ως The Barn και μετά από δύο μέρες συνεχούς δράσης στα ζάρια το κεφάλαιο του είχε ψαλιδιστεί σχεδόν εξ ολοκλήρου. Για μια στιγμή ο Νικ σκέφτηκε να πλησιάσει τον Χάρρυ διακόπτοντας το παιχνίδι, ώστε να τον πάρει από κει μέσα σώζοντας τα λίγα χρήματα που του απόμειναν. Αλλά το βλέμμα στα μάτια του νεαρού Χάρρυ ήταν κάτι που είχε ξαναδεί. Ήταν η μισογυάλινη έκφανση του παίκτη που προσπαθεί να τα πάρει όλα πίσω εδώ και τώρα ,αλλά χάνει συνεχώς. Και αυτό έγινε.
Καθώς ο Νικ παρακολουθούσε ο φίλος του έσπρωξε τα εναπομείναντα του χρήματα στο κέντρο του τραπεζιού. Ένας τύπος που τον φώναζαν The Baron ήταν αυτός που διοργάνωνε το παιχνίδι και κάλυψε το στοίχημα του Χάρρυ που έριξε τα ζάρια. Ήταν μία φυσιολογική εξέλιξη. Κέρδισε την ζαριά και χωρίς να διστάσει τα έπαιξε πάλι όλα για όλα. Έριξε πάλι γρήγορα τα ζάρια βλέποντας το τέσσερα και το τρία να αναπαύονται επάνω στην τσόχα. Έτσι ξανακέρδισε και φώναξε δυνατά “ξανά, τα ξαναπαίζω όλα” ,αυτή την φορά όμως τα στριφογύρισε μερικές φορές παραπάνω στις χούφτες του.
Η σιωπή στο δωμάτιο ήταν τέτοια καθώς όλοι μπόρεσαν να ακούσουν τα λόγια ενθάρρυνσης που πρόφερε στον εαυτό του καθώς άνοιγε τα χέρια του και άφηνε τα ζάρια να διατρέξουν όλο το μήκος του τραπεζιού και να σταματήσουν τελικά στο τέλος του. “Εφτά”, κραύγασε ο Χάρρυ. Ήταν όμως οι δύο άσσοι στα ζάρια που τον κοιτούσαν. “Ο παίχτης έχασε” φώναξε ο Βαρόνος , μαζεύοντας τα ζάρια και τα χρήματα “επόμενος παίκτης”. Για μία στιγμή ο Χάρρυ στάθηκε χαζεμένος τρεμοπαίζοντας τα βλέφαρα του καθώς έβλεπε τα τελευταία του χρήματα να μπαίνουν στο ταμείο του μαγαζιού.
Τότε σήκωσε το κεφάλι του και έβαλε το χέρι του μέσα σε μία ειδική θήκη κάτω από την ζώνη του παντελονιού του. Όταν το έβγαλε κρατούσε ένα μικρό πιστόλι. Η δραστηριότητα στην αίθουσα διακόπηκε απότομα. Ο βαρόνος κούνησε το πόδι του για να πάει προς το μέρος του αλλά το σκέφτηκε καλύτερα όταν ο Χάρρυ γύρισε το πρόσωπο του για να τον κοιτάξει.
Όλοι οι υπόλοιποι στέκονταν απόλυτα ακίνητοι , περιμένοντας. Με ένα μικρό πλάγιο χαμόγελο ο Χάρρυ άνοιξε αδέξια τον κύλινδρο του πιστολιού, βγάζοντας τις σφαίρες στο χέρι του και ξανάβαλε μόνο μία μέσα στον κύλινδρο.
“Άκουσα για ένα νέο παιχνίδι”, είπε χωρίς να απευθύνεται σε κάποιον συγκεκριμένα. “Το ονομάζουν ρώσικη ρουλέτα , βλέπετε το μόνο που κάνεις είναι να γυρίσεις τον κύλινδρο γύρω γύρω και να πατήσεις την σκανδάλη”. Σημάδεψε με το πιστόλι τον κρόταφο του και πυροβόλησε. Ακούστηκε ένα κλικ καθώς η σκανδάλη πάτησε σε άδειο από σφαίρα θάλαμο. Ακόμα χαμογελούσε. “Η τύχη μου” είπε “άλλος ένας χαμένος”. Αλλά πριν ο Χάρρυ προλάβει να σηκώσει το όπλο για άλλη μία προσπάθεια παρενέβη ο Νικ.
“Χάρρυ”, του είπε με μία καθαρή , κρύα φωνή. “Χέι Χάρρυ...” Ο Χάρρυ γύρισε το κεφάλι του βλέποντας τον φίλο του για πρώτη φορά. “Γειά χαρά Νικ, τι κάνεις αγόρι μου;” του λέει. “ Έτσι και έτσι του λέει ο Νικ, βγάζοντας από την τσέπη του μία δέσμη χαρτονομίσματα. “Πες μου Χάρρυ” του λέει ξεχωρίζοντας μερικά χαρτονομίσματα “δικιά σου δεν είναι η κάντιλακ που είναι παρκαρισμένη έξω;”
Ο Χάρρυ σκέφτηκε για αυτό και είπε “ Ναι , έτσι πιστεύω γιατί;” –“Σκέφτηκα” είπε ο Νικ βάζοντας στο χέρι του Χάρρυ ένα μάτσο εκατοδόλαρα, “σκέφτηκα ότι θα ήταν ενδιαφέρον αν βάζαμε ένα μικρό στοίχημα, δύο χιλιάρικα για την κάντιλακ σου στην επόμενη ριξιά”.
Τα μάτια του Χάρρυ διευρύνθηκαν και το σαγόνι του έπεσε. Ένας δραματικός ηθοποιός ίσως να ζήλευε τις εναλλαγές των συναισθημάτων που παρέλασαν στο πρόσωπο του για ένα λεπτό. Κατόπιν έσκασε στα γέλια. Ο Νικ γέλασε μαζί του - η ένταση είχε σπάσει πλέον - και προχώρησε για να αποσπάσει το πιστόλι από τα χέρια του φίλου του. “Σιωπηλέ Έλληνα, πουτάνας γιε”,γόγγυσε ο Χάρρυ και πέταξε το πιστόλι στον τοίχο ,”θα έπρεπε να γινόταν αυτό από τα χέρια σου”.
Στην επιστροφή για Νέα Υόρκη ο Νικ μίλησε στον Χάρρυ για μία ιδέα μιας νέας επιχειρηματικής πρωτοβουλίας με κάπως μικρότερο ρίσκο από τα τραπέζια με ζάρια. Ένα από τα μεγάλα μειονεκτήματα που σημείωσε στην πόλη της ερήμου το Λας Βέγκας ήταν η έλλειψη μιας αξιοπρεπής εγκατάστασης για φαγητό. “Δεν εννοώ μεγάλα πολυτελή ρεστοράν” του λέει, “εννοώ απλώς ένα μέρος όπου κάποιος μπορεί να σερβιριστεί ένα έξοχο γεύμα”.
Στην αρχή ο Χάρρυ πρόβαλλε αντίσταση. Είχε ακουστά ότι η Δύση ήταν γεμάτη Ινδιάνους. Επιπλέον τι στο διάβολο ήξερε ο ίδιος για το πώς να διευθύνει ένα τέτοιο μαγαζί; “Δεν ξέρεις τίποτα”, παραδέχτηκε ο Νικ “είσαι όμως καλός μάγειρας. Έφαγα από τα χέρια σου και ήταν α' διαλογής. Τα υπόλοιπα θα τα μάθεις”.
Και πραγματικά αυτό έγινε. Με ένα δάνειο 10.000 δολ. από τον Νικ το καφέ του Χάρρυ έγινε επιτυχία σχεδόν από την αρχή. Το μπουμ στο Βέγκας απείχε μερικά χρόνια ακόμη. Αλλά υπήρχε πάντα κάτι να κάνεις στην πόλη , ακόμη και αν όπως έλεγε ο Χάρρυ ήθελες μόνο να κοιτάζεις. Σε αυτά τα χρόνια της δεκαετίας του 30 ο Νικ επισκεπτόταν τον Χάρρυ περιστασιακά μόνο. Κατά τα μέσα της δεκαετίας μπορούσες εύκολα πλέον να βρεις μεγάλα παιχνίδια στην ανατολή και στα κεντρικά της χώρας. Το Χόλυγουντ έβγαζε κάποιους χοντρούς παίκτες αλλά όχι αρκετούς ώστε να ικανοποιήσει την ανάγκη του Νικ για συνεχή δράση.
Οι επισκέψεις του στην δυτική ακτή , που περιορίζονταν στα λίγα κλάμπς με γρήγορη δράση που τα έβρισκες τότε στο Sunset Strip , ήταν συνήθως απογοητευτικές , και σπάνια προτιμούσε τα νόμιμα καζίνο του Λας Βέγκας, ρίχνοντας εκεί απλώς μία γρήγορη ματιά.
Την δεκαετία αυτή η φήμη ότι ο Νικ εξελίχθηκε στον μεγαλύτερο high roller παίκτη μεγάλωσε. Ήταν ο άνθρωπος που δημιουργούσε την μεγαλύτερη δράση όπου και αν πήγαινε και αυτό άρχισε να δημιουργεί ολοένα και μεγαλύτερα προβλήματα. Πολλοί ενοχλητικοί τύποι άρχισαν να κυνηγούν κάθε παιχνίδι στο οποίο μετείχε.
Οι ρεπόρτερ ήθελαν να γράψουν την ιστορία της ζωής του - μία ανησυχητική πρόταση σε έναν άνθρωπο που έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του με τον κοινωνικό περίγυρο να του γέρνει τα φρύδια πάνω του. Κάθε μέρος που επισκεπτόταν οι τοπικοί παίκτες ήθελαν να παίξουν μαζί του , μόνο και μόνο για να έχουν να το διηγηθούν.