Όλα αυτά όμως άλλαξαν όταν η δεκαετία του 30 έφθασε στο τέλος της και μία καινούρια δεκαετία άνοιγε με ένα παγκόσμιο ολοκαύτωμα. Ο πόλεμος επέφερε και περιορισμούς στα ταξίδια που με την σειρά τους επέφεραν μία αυστηρή διακοπή στην θέληση του Νικ για μία ελεύθερη ζωή. Βρέθηκε στην θέση να μην μπορεί να παρευρίσκεται παρά μόνο σε λίγα από τα μεγάλα παιχνίδια που μπορούσες ακόμη να βρεις στην χώρα. Η Ευρώπη φυσικά ήταν εκτός σχεδίου για τζόγο και η Καραϊβική στην οποία άνοιξαν μερικά καζίνο πριν τον πόλεμο δεν άξιζε καν τον κόπο.
Έτσι λοιπόν το 1940 με την πίεση εναντίον του τζόγου να αυξάνεται σε κάθε πολιτεία εκτός της Νεβάδα, ο Νικ αποφάσισε να επισκέπτεται πιο σοβαρά και με μεγαλύτερη συχνότητα το Λας Βέγκας. “Το βρήκα αηδιαστικό”, έλεγε ο Νικ. “Η Freemont Street , η κύρια οδός, ήταν ένας σκονισμένος δρόμος περιτριγυρισμένος από ξύλινα πεζοδρόμια. Υπήρχαν δύο κλαμπ στην πόλη , και τα δύο με σταθερή πελατεία από καουμπόηδες ,τουρίστες με φανταχτερά πουκάμισα, εργάτες σιδηρόδρομου, χρυσοθήρες και ινδιάνους που φορούσαν παραδοσιακές τους κουβέρτες. Δεν μπορούσα να δω πολλή δράση σε αυτή την διαρρύθμιση”.
Στο πρώτο από αυτά τα ταξίδια του 40 ο Νικ ήταν συντροφιά με τον Carl Laemmle Sr., ιδρυτή της Universal Pictures και παλιό φίλο και συμμέτοχο στην δράση. Μπαίνοντας σε ένα από αυτά τα κλαμπ, ο μεγαλύτερος παίκτης του κόσμου ατένισε με ανεκτικότητα ένα από τα τραπέζια που παίζανε draw poker που απαρτίζονταν από ξινισμένους πόκερκάουμπους και σκονισμένους γενειοφόρους κυρίους. Μόνο για να έχει να πει κάτι στα φιλαράκια πίσω στο Λος Άντζελες αποφάσισε να παίξει για λίγο. Αυτή η ιστορία δεν ειπώθηκε ποτέ.
“Δεν είχα ξαναδεί παίκτες του πόκερ από τους οποίους ήταν τόσο δύσκολο να πάρεις κάποια πληροφορία ,κάποιο σημάδι για το παιχνίδι τους”, θυμήθηκε ο Νικ. “Τα περισσότερα από τα πρόσωπα των μεταλλωρύχων ήταν κρυμμένα πίσω από τα αγριωπά μαλλιά τους. και τις τρίχες του προσώπου τους, τα πρόσωπα των Ινδιάνων παρότι άτριχα ήταν σαν από πέτρα. Καθώς το παιχνίδι εξελισσόταν άρχισα κατά κάποιο τρόπο να διαισθάνομαι ότι αυτοί οι κύριοι ήξεραν παραπάνω για το παιχνίδι από όσο κάποιος θα μπορούσε να υποψιαστεί..
Το γεγονός είναι ότι πρόλαβα να χάσω 23.000 δολ. πριν μπορέσω να ξεκαθαρίσω τι πραγματικά συμβαίνει. Έπρεπε να ορκίσω τον Laemmle σε μυστικότητα . Επίσης έπρεπε να αλλάξω την εντύπωση μου για το Λας Βέγκας”.
Μεταξύ του 1940 και 1943 ο Νικ άρχισε να ταξιδεύει όλο και πιο συχνά στην με ταχύ ρυθμό αναπτυσσόμενη πόλη της ερήμου. Τελικά αποφάσισε να μείνει. Είχε ένα κεφάλαιο 2 εκατομμύρια δολάρια μαζί του και έγινε λίγο ως πολύ ένας μόνιμος πελάτης στο καφέ του Χάρρυ. Ο κόσμος του όπως και ο υπόλοιπος κόσμος γύρω του ακολούθησε τον ατέλειωτο κύκλο της αλλαγής.
“Όπως και να έχει δεν είναι άσχημο πράγμα”, έλεγε στον Χάρρυ. “Η ανάπτυξη και αλλαγή , όσο επώδυνες και αν είναι αυτές , είναι προτιμότερες από ότι οτιδήποτε άλλο το οποίο θα είναι σε δεύτερη μοίρα”. Καθώς η ύφεση και οι νόμοι έφεραν για τα καλά το τέλος στην εποχή των high rollers ,το Λας Βέγκας έμοιαζε σαν το καλύτερο μέρος για κάποιον που επιζητούσε την δράση.
“Ο Νικ θα μπορούσε να έχει αγοράσει το Λας Βέγκας από άκρη εις άκρη”, έλεγε κάποιος από τους ιδιοκτήτες ξενοδοχείων στο Βέγκας, “αλλά φαίνεται ότι δεν ενδιαφερόταν για επενδύσεις σε ακίνητα”. Όταν έφτασε ο Νικ στο Βέγκας για να μείνει υπήρχαν τρία κλαμπς και δύο νεόκτιστα ξενοδοχεία-καζίνο στο στριπ, αυτήν την λεωφόρο που εκτεινόταν νότια της πόλης ,η οποία είναι σήμερα γεμάτη από ξενοδοχεία-καζίνο αξίας δισεκατομμυρίων. Τότε τα 3 τετραγωνικά μέτρα στο στριπ πουλιόντουσαν 40 δολάρια. Ο κόσμος προσπαθούσε να του δώσει ακίνητα σε στρατηγικά σημεία στην πόλη και στο στριπ για να του ξεπληρώσουν χρέη από τον τζόγο.
“Ευτυχώς δεν ενέδωσα στις πονηριές τους” έλεγε , “ίσως έμενα φυλακισμένος από τα δεσμά του πλούτου”. Ο Νικ που αγαπούσε την ελευθερία και ήθελε πάντα να ακολουθεί την καρδιά του αναγκάστηκε σε μία μόνιμη παραμονή στο Λας Βέγκας. Ο Χάρρυ έμοιαζε να ταξιδεύει με τις σκέψεις του αλλού κάθε φορά που ο Νικ του μιλούσε για την νέα εποχή που ερχόταν.
Ο Νικ πρόσεχε την προκατειλημμένη στάση του φίλου του και του έλεγε “Έλα ρε Χάρρυ” χτυπώντας τον στον ώμο, “ότι και αν είναι ξέχνα το. Τίποτα δεν αξίζει την στενοχώρια μας όταν υπάρχει ο Πλάτωνας για κύριο θέμα συζήτησης”. Ο Χάρρυ τελικά πήρε μία βαθιά ανάσα και ξαναέφερε τις σκέψεις του στο παρόν. “Δεν στενοχωριόμουν”, είπε “απλά σκεφτόμουν. Θυμόμουν. Ξέρεις Νικ ,ότι έλεγες για τους high rollers ήταν σωστό .Οι αληθινοί έχουν φύγει για πάντα. Αλλά είμαστε τυχεροί εμείς οι δύο”.
“Επειδή μπορούμε να θυμηθούμε;” ρώτησε ο Νικ. “Ακριβώς , επειδή μπορούμε να θυμηθούμε” , ο Χάρρυ Μάβροκ πρώην Ηρακλής Μαυροκορδάτος τόνισε αυτές τις λέξεις με έμφαση , “και επειδή ήμασταν μέρος τους- αν και ομολογώ ότι η δική μου καριέρα ήταν το πιο ακριβό τίμημα για μάθηση που θα μπορούσα ποτέ να αγοράσω”. Ο Νικ χαμογέλασε πάλι σε αυτό. “Ήταν ακριβό”, συμφώνησε. “Αλλά άξιζε τα λεφτά του, θα μπορούσες να τα έχεις έτσι για το τίποτα, αλλά σε τι καλό θα σε χρησίμευαν; Θα μπορούσες να τα αξιολογήσεις σαν πολύτιμα; Θα μπορούσες να μάθεις από αυτά;” Ο Χάρρυ το σκέφτηκε αυτό. “Όχι”, του λέει μετά από μία στιγμή “Νομίζω πως όχι. Ήθελα να γίνω σαν εσένα. Ένας ακόμη Νικ δε Γκρηκ. Έπρεπε νομίζω να το δοκιμάσω έτσι κι αλλιώς, αν και ήξερα ποια θα ήταν η κατάληξη του.” “Ακριβώς”, του λέει ο Νικ. “Επειδή η αλήθεια είναι, ότι πράγματι έμαθες πριν ξεκινήσεις. Όλα γύρω από εμένα, όλα μου τα μυστικά - τα μικρά και τα μεγάλα. Αλλά στο τέλος κανένας δεν μπορεί να είναι παρά ο εαυτός του. Έμαθες τους κανόνες, παρακολούθησες, άκουσες, είδες. Ίσως ακόμη και να κατάλαβες. Μετά από αυτά ...”
“Μετά από αυτά εξαρτιόνταν όλα από εμένα.”, απαντά ο Χάρρυ. “Ακριβώς. Όπως και να το κάνουμε υπάρχει μόνο ένας Ηρακλής Μαυροκορδάτος”, λέει ο Νικ . “Και”, λέει ο Χάρρυ παίρνοντας στα χέρια του την πολιτεία του Πλάτωνα “υπάρχει στα σίγουρα μόνο ένας Νικ δε Γκρηκ”. Κοντά στα εξήντα του εν μέσω του μεγάλου πολέμου Ο Νικ δε Γκρηκ συνέχισε να λαχταράει την δράση . Η εγκατάσταση του στο Λάς Βέγκας άνοιγε ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο που θα επηρέαζε όχι μόνο την ζωή του αλλά και το τζόγο γενικά της χώρας.
Κάποιο πρωί στα 4, μία τερατώδης έκρηξη δοκιμής ατομικής βόμβας τρίζει τα παράθυρα του Las Vegas σκεπάζοντας τον λαμπερό φωτισμό του με μία τεράστια λάμψη. Κανείς δεν δίνει σημασία. Ήταν μόνο οι επιστήμονες της Νεβάδα με δοκιμές στο έδαφος παίζοντας ανόητα με την σκανδάλη του σύμπαντος. Μισή ώρα αργότερα πάντως όλο το Λας Βέγκας ξεσηκώθηκε από ένα γεγονός με πραγματικά ηλεκτριστικό ενδιαφέρον.
Στα 30 λεπτά μετά την έκρηξη, ο αυθεντικός Νικ δε Γκρηκ, ο επαγγελματίας τζογαδόρος που σαν ανεξάρτητος παίκτης έπαιζε τα μεγαλύτερα στοιχήματα στην ιστορία, έχανε 90.000 δολάρια σε ένα παιχνίδι ζάρια. Όταν αυτό το νέο απλώθηκε στην πόλη , πλήθη τουριστών κατέφθασαν αμέσως στο Flamingo Casino , όπου ήταν σε εξέλιξη το παιχνίδι. Ακόμα και σκληροί ντόπιοι που δεν ήταν δυνατόν να τους βγάλει έξω τέτοια ώρα μία φωτιά , ένας πόλεμος ή μία υπόσχεση σωτηρίας τους, άρχισαν να φτάνουν εκεί που ξετυλιγόταν μία ιστορική δράση χωρίς δεσμούς, με σακουλεμένα μάτια τόσο άνετη που ήταν σαν να φορούσε παντόφλες πάνω στο χαλί.
Πριν το απειλητικό σύννεφο του μανιταριού στο βορρά μετακινηθεί εντελώς , το Φλαμίνγκο Καζίνο γέμισε ασφυκτικά από ένα συνεπαρμένο πλήθος που ήθελε να τα δει όλα. Στο κέντρο του πλήθους στεκόταν αυτοπροσώπως ο δημιουργός της όλη ιστορίας, ένας ψηλός, γαλήνια εμφανιζόμενος , καλοντυμένος άντρας, με μία ελαφριά κύρτωση στους ώμους, προς το τραπέζι του τζόγου. Κάτω από μία θολή από τσιγάρα ακτίνα φωτός έδινε την καλή εντύπωση μίας κέρινης φιγούρας. Τα μαύρα του μάτια ατενίζουν πέρα από το πλήθος, σαν να μην φαίνεται να κάνουν νοήματα ούτε να βλέπουν, σαν το μυαλό του να ήταν έξω από το γεγονός.
Σε αυτό το ψευτοφώς , οι βαθιές γραμμές και κοιλότητες στο πρόσωπο του, έδιναν την εντύπωση μίας αχνής κόπωσης , μίας αμυδρής διασκέδασης. Τίποτε επάνω του δεν κινιόταν εκτός από τα μακιγιαρισμένα δάκτυλα του δεξιού του χεριού που μετρούσαν γοργά μία στοίβα μάρκες. Καθώς η χασούρα του αυξήθηκε από τα 90.000 δολάρια στα 120.000 δολάρια, ο Νικ άρχισε να ποντάρει ποσά που ισοδυναμούσαν με ένα μέσο μισθό 2 ετών.
Οι περισσότεροι από τους θεατές παρακολουθούσαν την δράση έντονα και με ενθουσιασμό , αλλά υπήρχε μία ανόητη σαν νοικοκυρά φαινόμενη γυναίκα που το μυαλό της έμοιαζε να είναι σε άλλα πράγματα. Καθώς ο προεξέχων παίκτης τοποθετούσε 10,000 δολάρια σε μάρκες στην γραμμή Don't pass, αυτή τραβήχτηκε δυναμικά στο μανίκι του.
“ Πσστ”, ψυθιρίζει ρίχνοντας ένα μάτι στους άλλους παίκτες, “Ποιος από αυτούς είναι ο Νικ δε Γκρήκ;”. Είναι στιγμές όπου ένα τζέντλεμαν δεν πρέπει να τον διακόπτουν. Αργά, καθώς επαναφέρει το μυαλό του από τις μαθηματικές διαστάσεις, ο Νικ ρίχνει ένα επίμονο βλέμμα πάνω στην γυναίκα. “Κυρία”, λέει ήσυχα αλλά σταθερά, “δεν υπάρχει κανένας Νικ δε Γκρηκ”.
-“Κανένας Νικ δε Γκρηκ;”, αναφωνεί η γυναίκα εμβρόντητη.” Γιατί; Είναι ο πιο διάσημος παίκτης στον κόσμο”. Στέκεται παράμερα στενεύοντας τα μάτια. “Ποιο είναι το όνομα σου;” ρώτησε υποψιασμένα. –“ Νικόλαος Ανδρέας Δάνδολος”, απαντά απλά ο Νικ , “ένας εχθρός των αερολογιών και παραισθήσεων στην υπηρεσία σας.”
Παρόλο που επέδωσε αυτές τις αράδες με θεατρική ακρίβεια, ο Νικ εκτράπηκε σε μια μελαγχολική διάθεση καθώς έφευγε η γυναίκα. Δεν κάνει καμία διαφορά ότι άλλαξε η τύχη του καθώς κέρδισε πίσω το μεγαλύτερο μέρος της χασούρας του στις δύο ώρες πριν κλείσει το τραπέζι. Η γυναίκα άγγιξε ένα από τα πιο ευαίσθητα του σημεία. Τον αποκάλεσε διάσημο.
Ο Nικ οικτίρει την φήμη. “Στο δικό μου επάγγελμα” , λέει, “την φήμη ακολουθεί συνήθως μία καταδίκη σε φυλάκιση”. Παρόλα αυτά φήμη είναι αυτό που έχει, και η αφθονία της είναι σαν το μεγάλωμα των μαλλιών. Κάθε χρόνο χιλιάδες επισκέπτες του Λας Βέγκας κάνουν κάθε προσπάθεια να τον δουν από κοντά.
“Ξοδεύουμε κάθε εβδομάδα 40.000 δολάρια σε σόους”, λέει ένας ιδιοκτήτης καζίνου, “αλλά ο Νικ εξακολουθεί να είναι ο καλύτερος κράχτης στην πόλη”. Στις αρχές του καλοκαιριού του 1953 μία εφημερίδα του Λας Βέγκας έκανε μία δημοσκόπηση σε πάνω από 100 εκτός πολιτείας τουρίστες με την εξής ερώτηση : Ποιο από την Νότια Νεβάδα μεγάλο φυσικό θαύμα θέλετε να δείτε περισσότερο; Το αποτέλεσμα της δημοσκόπησης σε αφήνει άφωνο. Ο Νικ συγκέντρωσε 8 ψήφους περισσότερους από το διάσημο φράγμα Χούβερ!
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου