Απιστευτες προσωπικες ιστοριες του Nick the Greek...2

Ο Χριστόφορος Ξενόπουλος Janus, έλληνας μετανάστης, δημοσιογράφος και συγγραφέας γράφοντας ένα άρθρο για τον τζόγο, σημείωσε την συνάντηση του με τον Νικ στο Σικάγο. " Μία φορά είχα την τύχη και την ευκαιρία να παίξω πόκερ μαζί του , και μετά από το παιχνίδι τον ρώτησα τι πιστεύει για τον τρόπο που παίζω. Η απάντηση του ήταν φιλική αλλά απερίφραστη 'Janus, προφανώς απολαμβάνεις το παιχνίδι και παίζεις με ενθουσιασμό. Αυτό θα πρέπει να είναι και το όριο των στόχων σου στο πόκερ: απλώς να το απολαμβάνεις. Δεν έχεις τον ψυχισμό ενός κερδοφόρου παίκτη πόκερ. Κατ'αρχάς παραέχεις ένα έντιμο πρόσωπο ώστε να μπλοφάρεις.
Και η μπλόφα είναι ουσιώδης στο να είσαι νικητής. Κατά δεύτερον, δεν έχεις την μνήμη ώστε να παίξεις σοβαρό πόκερ. Τρίτον, μπορείς να επιτρέψεις στον εαυτό σου αυτήν την πολυτέλεια; Δεν μπορείς να γίνεις αριστοτέχνης παίκτης στο πόκερ χωρίς να διαθέτεις για το παιχνίδι ένα μεγάλο κεφάλαιο, ώστε να αντιμετωπίσεις κάθε μπλόφα, κάθε ποντάρισμα'. Ποτέ δεν ακολούθησα την συμβουλή του Νικ, και παίζω πόκερ 50 χρόνια. Δεν νομίζω ότι έχω βγει συνολικά κερδισμένος, οπότε ο Νικ είχε δίκιο, αλλά εξακολουθώ να απολαμβάνω το παιχνίδι".
Ο Νικ είναι συνηθισμένος να εκτιμάει τις πιο απότομες μεταβάσεις από τους κολοφώνες του πλούτου στην αφάνεια της πτώχευσης - μεταβάσεις που για κάποιους άλλους θα ήταν τόσο καταστροφικές ώστε να τους οδηγούσαν στην αυτοκτονία - ως διεγερτικές και ωφέλιμες αλλαγές στην μονοτονία της καθημερινότητας.. " Το χρήμα συρρικνώνει το μυαλό και το πνεύμα " λέει " Δεν μπορώ να σκεφτώ τον δρόμο μου στο παρελθόν σαν λογαριασμό ταμιευτηρίου".
Εκτός από τα χρήματα που έχασε, για τα οποία είναι περισσότερο διάσημος από ότι από αυτά που κέρδισε, ο Νικ ξεχώρισε τον εαυτό του από ένα ποσό περίπου 500.000 δολάρια αφήνοντας τα λεφτά έτσι απλά σε ρούχα που έστελνε στο καθαριστήριο, μην προσέχοντας πόσα λεφτά έδινε σε φιλοδωρήματα, και αφήνοντας μεγάλα χαρτονομίσματα που ήταν συνωστισμένα σε τσέπες που δεν χωρούσαν άλλα να του πέσουν σε κλαμπς, εστιατόρια, περιπάτους και άλλα μέρη.
Μια φορά ο Νικ άφησε ένα καινούριο καπέλο να κρέμεται σε ένα εστιατόριο στο San Bernandino της Καλιφόρνια. Κάπου 35 μίλια εκτός της πόλης στον αυτοκινητόδρομο για το Λας Βέγκας ανέφερε το γεγονός σε ένα φίλο του ονόματι Τζακ, που οδηγούσε το αμάξι. Ο φίλος του είπε ότι μπορεί να βρει ένα καινούριο καπέλο. " Φαινόταν όμως καλό επάνω μου Τζακ " επέμενε μαλακά ο Νικ. " Έπρεπε να είχες προσέξει το πόσο μου ταίριαζε".
Ο Τζακ οδήγησε για άλλα 15 μίλια, πεισματικά, πριν ο τόνος του Νικ αλλάξει. " Τζακ " του λέει, " Θέλω αυτό το καπέλο". Γύρισαν πίσω και ο Νικ βρήκε το καπέλο όπως το άφησε να κρέμεται στον τοίχο του εστιατορίου. Υπήρχαν 80.000 δολάρια στην κορδέλα του καπέλου. Για να σπάσει την μονοτονία της καθημερινότητας ο Νικ λειτούργησε σαν κάποιος που ήταν ένα μέσον ανακούφισης, ένας παράγων 'διαφορετικού τόνου', για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Κάποιοι από τους αιτούντες, έβγαλαν οφέλη από αυτόν που κράτησαν χρόνια. Οι πάμπτωχοι ποτέ δεν φάνηκε να επισκέπτονται ξαφνικά τον Νικ, εκτός από μερικές περιπτώσεις όταν άλλοι χρεοκοπημένοι μεγαλοτζογαδόροι έπεφταν πάνω του για λεφτά .
" Ήταν η ανταγωνιστική γωνία που με ενοχλούσε" έλεγε. Οποιοσδήποτε και αν ήταν ο λόγος, συνήθως μετάνιωνε τέτοια μικροσφάλματα. "Στην μπροστινή είσοδο του Ρεστοράν του Τζακ στην Νέα Υόρκη ένα πρωινό " θυμάται ο Νικ " συνάντησα τον Laughing Joe Titus, τον μελαγχολικό τζογαδόρο, που ήθελε να δανειστεί χίλια δολάρια. Αυτοστιγμής μία ξεροκεφαλιά, μία διαστροφή με κυρίευσε. Δεν μπορούσα να βάλω το χέρι στην τσέπη μου. Του είπα : Joe έλα μαζί μου στου Coakley's . Θα τα κερδίσω για σένα ".0 Νικ αναστέναξε βαριά "
Έχασα 280.000 δολάρια, όλα τα λεφτά που είχα. Έπρεπε να του δώσω το δάνειο όπως και να έχει, φυσικά. Έπρεπε να τα δανειστώ", κατέληξε ο Νικ. Από όλες τις μυστηριώδες ποιότητες του Νικ, αυτή που προκάλεσε την μεγαλύτερη αμηχανία και υποψία ανάμεσα στους συνάδελφους τζογαδόρους, ήταν η συνήθεια του της απαγγελίας στίχων, της ανάδειξης μυστηριωδών φιλοσοφικών δηλώσεων, ή το να διαβάζει ουσιαστικά άγνωστα βιβλία σε στιγμές γενικής έντασης.
Μία χρονιά Στη Santa Anita π.χ. ο Νικ είχε ποντάρει - σε στοιχήματα στο ταμείο , συν τα παράλληλα εκτός ταμείου - 50.000 δολάρια στην μούρη ενός σκούρου αλόγου. Γύρω του δονούνταν ένας αριθμός από άλλους παίκτες που στοιχημάτισαν επίσης χοντρά στο σκούρο άλογο, κατόπιν υπόδειξης του. Καθώς τα άλογα ήταν σε πλήρη τέμπο, το σκούρο άλογο σκουντούφλησε και προσπεράστηκε από τρία άλλα. Κοντά στο τέρμα είχε επανέλθει και με μία λαμπρή έκρηξη ταχύτητας προσπέρασε κερδίζοντας με διαφορά μουσούδας στο φίνις. Μένοντας άναυδοι και με απλανή μάτια οι άλλοι παίκτες γύρισαν προς τον Νικ για να δουν ποια ήταν η επίδραση αυτής της τρομακτικής έντασης πάνω του. Διάβαζε μία μετάφραση των στίχων της Σαπφώς, και έχασε εντελώς το φίνις. " Τι είδους λόγια είναι αυτά ;" διαμαρτυρήθηκε όταν οι άλλοι τον κατηγόρησαν για απιστία στα ιδανικά του ιπποδρόμου.
Το διάβασμα είναι σημαντικό. Εγκατέλειψα την επιφάνεια της γης, για τον πάνω από όλα τα άλλα χαροποιό ερωτικό δεσμό, απλώς και μόνο μνημονεύοντας τους στίχους αγάπης αυτής της αγαπητής γυναίκας και κάποιων από τους άλλους περισσότερο αφράτους βάρδους".
Ο Νικ δεν περιόρισε τα ποιητικά του και φιλοσοφικά του σχόλια στις γυναίκες φυσικά. Κάποτε προσπάθησε να επεξηγήσει κάποια άποψη της ανθρώπινης φύσης στον Joe Bernstein, ο οποίος ήταν τζογαδόρος σε όλη του την ζωή και που υπέστη σφοδρά σοκ κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, όταν 1) στρατολογήθηκε 2) όταν μετατέθηκε σε μια στρατιωτική αστυνομική μονάδα 3) Η πρώτη του αποστολή ήταν να εποπτεύσει έναν παιχνίδι ζαριών των στρατιωτικών. Καθώς διευκρίνιζε την θέση του για την ανθρώπινη φύση, ο Νικ σιώπησε, χτύπησε σε μία σκέψη και είπε
" Το πάθος ωθεί στην επιθυμία, από την άλλη η επιθυμία ωθεί στο αίτιο, το αίτιο ωθεί στην δράση". " Είναι έτσι;" είπε ο Bernstein διστακτικά . " Πάντα πίστευα ότι η δράση έρχεται αυθόρμητα ". Όταν ο Νικ τόνισε περισσότερο την άποψη του κάνοντας μνεία διάφορων στίχων του Omar the Tentmaker, τα μάτια του Bernstein στένεψαν. " Ξέρεις Νικ " είπε ήσυχα ο Bernstein " κάποιες φορές σκέπτομαι ότι δεν είσαι ένας από εμάς".
Μέσα στα χρόνια, αυτή η ίδια σκέψη του Bernstein έχει παιδέψει πάρα πολλούς προσεκτικούς παρατηρητές του Νικ δε Γκρηκ. Καθηγητές του Πανεπιστημίου Κολούμπια, και του Σικάγου καθώς και τριών της Καλιφόρνια, με τους οποίους συζητάει μερικές φορές ζητήματα ιστορικά και μεταφυσικά, είναι πεπεισμένοι για την πνευματική του κατάρτιση, αλλά σκοτισμένοι για τα οικονομικά του. Οι παίκτες ζαριών, οι μπουκμέικερ, και άλλοι κυνηγοί της τύχης νοιώθουν νευρικότητα για έναν άνθρωπο που συζητάει με καθηγητές πανεπιστημίου. Νεαρές δεσποινίδες που προσπαθούν να τον καθηλώσουν με τα δεσμά του γάμου, νοιώθουν συνεχώς να απογοητεύονται από την σκιά ενός νεαρού κοριτσιού του Σικάγου με το οποίο ο Νικ ερωτεύθηκε, τσακώθηκε και τελικά πέθανε πριν προλάβει να τα ξαναβρεί μαζί της.
Οι της καλής κοινωνίας με τους οποίους ο Νικ συγχρωτιζόταν στο Long Island και στο Saratoga, δυσφορούν από τις ευρείες του γνωριμίες με τον υπόκοσμο. Και οι κακοποιοί δεν μπόρεσαν να ξεκινήσουν να καταλάβουν έναν άνθρωπο που τριγυρνούσε ανάμεσα τους, κερδίζοντας τα λεφτά τους και ξέροντας πολλά από τα μυστικά τους, και παρόλα αυτά να παραμένει αμέτοχος, που ευγενικά αρνείται να εκπροσωπήσει, γίνοντας βιτρίνα για τα κλαμπ τους ή να μοιραστεί τις απολαύσεις τους. " Η ανικανότητα μου να ταυτίσω τον εαυτό μου με τον κόσμο οποιουδήποτε είναι μάλλον γενεαλογική" λέει ο Νικ.
" Οι πρόγονοι μου ήταν μεσανατολίτες νομάδες και έμποροι των παζαριών, ανατολίτες. Ενώ οι μισοί εξ αυτών τσαλαβουτούσαν τριγύρω από τους τόπους αφθονίας και καλοπέρασης, οι υπόλοιποι ήταν έξω στην έρημο με τα μαλλιά στα μάτια τους, διαρρηγνύοντας τα ρούχα τους φτιαγμένα από γιδοπρόβατα και καλώντας τον Θεό να σταθεί μάρτυρας της ηθικής εξαχρείωσης των ομοίων τους. Με τέτοιους μακρινούς προγόνους, η πυξίδα προσανατολισμού ενός ανθρώπου είναι υποχρεωμένη να μεταβάλλεται. Παρόλα τα ακανόνιστα του γονίδια ο Νικ δεν απέτυχε στο να διαταράξει την οικονομία του τζόγου της Αμερικής βάζοντας την δική του σφραγίδα σε αυτήν στα περισσότερα από τα χρόνια της δράσης του.
Όπως αυτό συνέβη στις αρχές της δεκαετίας του 1920 στην Νέα Υόρκη, το Σικάγο, στην Σαρατόγκα, το Χοτ Σπρινγκς του Αρκάνσας, το Λος Άντζελες και το Σαν Φρανσκίσκο . Ήταν περίπου κοντά στα σαράντα την περίοδο αυτή και ήταν γοητευτικός, δυναμικός, καλά περιποιημένος και πλούσιος. Ο Ο. Mclntyre έγραψε για την ζωή και την δράση του σχεδόν τόσο θρησκευτικά όσο και οι Mark Hellinger και Walter Winchell. Ήξερε κάθε πρώτη είδηση και κάθε κορίτσι του θεάματος με ενδιαφέρουσα διάσταση σε όλες τις κύριες πόλεις.
Οι ικανότητες του σαν χορευτής ήταν τόσο ονομαστές ώστε οι πίστες των αιθουσών χορού άδειαζαν πολλές φορές για αυτόν. Στοιχημάτιζε τόσο ψηλά που ακόμα και δυνατοί άντρες δεν μπορούσαν να σταθούν όρθιοι στις θέσεις τους ώστε να παρακολουθήσουν την δράση του, εξαιτίας του χαμού από σπρωξίματα για μία καλή θέση . Γευμάτιζε τα βράδια με διασημότητες όπως οι Enrico Caruso, Fred Astaire, τον συνταγματάρχη Ε. R. Brandley και τον Δούκα του Windsor.
Γευμάτιζε επίσης για βραδινό με τους ΑΙ Capone, Dutch Schultz, Legs Diamond, και Dion O' Banion. Οι προσκλήσεις ήταν μόνο ένα μέρος από τον φόρο τιμής που αποδίδονταν στον πλέον ονομαστό τζογαδόρο της εποχής. Ολόκληρες πόλεις πλήρωναν έναν φόρο μιας πιο απτής μορφής, το Σαν Φρανσίσκο στην προκειμένη. Φτάνοντας στην πόλη ο Νικ το 1924 με περίπου 500.000 δολάρια σε μετρητά και μία φήμη ως ο μεγαλύτερος παίκτης πόκερ στην Αμερική, ήταν μία αβάστακτη πρόκληση για όλους τους τοπικούς τζογαδόρους.
"Μου άρεσε το Σαν Φρανσίσκο μια χαρά " είπε ο Νικ. " Η αντίσταση που συνάντησα από τους εμπλεκόμενους στον τζόγο ήταν φανατική. Μου πήρε σχεδόν έξι μήνες έως ότου κερδίσω μερικά λεφτά". Τα μόνα εύκολα κέρδη που είχε ο Νικ στο Σαν Φρανσίσκο ήταν στο low-ball όπου το μικρότερο φύλλο κέρδιζε το μεγαλύτερο. Κέρδισε 420.000 δολάρια σε δύο βδομάδες στο παιχνίδι αυτό. Στο τέλος της περιόδου των έξι μηνών και μετά από συνεχές παιχνίδι, κάθισε στο κρεβάτι του ξενοδοχείου του ένα βράδυ μετρώντας τα συνολικά του κέρδη που είχε από επιχειρηματίες, επαγγελματίες παίκτες και άλλους.
Έφτασαν τα 1,1 εκατομμύρια δολάρια. Μαζί με τα λεφτά που είχε φέρει μαζί του είχε κάτι λίγο παραπάνω από 1,6 εκατομμύρια δολάρια. Γυρνώντας στην Νέα Υόρκη, τον περίμενε το μεγαλύτερο παιχνίδι ζαριών που έγινε ποτέ και ίσως ένα από τα μεγαλύτερα στην ιστορία του τζόγου. Στο τέλος του παιχνιδιού ο Νικ είχε ρισκάρει και χάσει ολόκληρο το κεφάλαιο που έφερε μαζί του από το Σαν Φραντσίσκο . Αυτό φαινόταν σε όλους να ήταν και το τέλος της μυθικής ιστορίας του Νικ. Αλλά ο Νικ επανήλθε γρήγορα.
Μετά από μία βδομάδα μετέτρεψε ένα δάνειο 20.000 δολαρίων σε 550.000 μέσα σε λίγες ώρες. " Μετά από μερικούς μήνες " λέει ο Νικ "ένας περίοπτος κακοποιός με κάλεσε ενώ βρισκόμουν στο δωμάτιο του ξενοδοχείου μου, ήταν σε μία μεθυσμένη κατάσταση και με πληροφόρησε ότι επιθυμούσε δράση. Γνωρίζοντας ότι είναι επικίνδυνος όταν πίνει, προετοιμάστηκα για να χάσω. Αλλά χωρίς επιτυχία. Το παιχνίδι που ακολούθησε, που διεξήχθη πάνω σε ένα σεντόνι στο πάτωμα του καθιστικού μου, ξεκίνησε άσχημα. Άρχισα να κερδίζω.
Στην συνέχεια κέρδισα περισσότερα, και όλο και περισσότερα. Όσο πιο πολλά κέρδιζα τόσο και πιο πολύ έπινε ο γκάγκστερ και όλο και πιο πολύ έριχνε το βλέμμα του στο σαρανταπεντάρι που είχε δίπλα του πάνω στο σεντόνι. Μετά από δεκαοχτώ ώρες παιχνιδιού κέρδιζα 190.000 δολάρια και μπροστά σε ένα επαπειλούμενο ρίσκο της ζωής μου, εμπνεύστηκα ένα σχέδιο. Θα έδινα στον κακοποιό μία ευκαιρία ώστε να κλέψει τα χρήματα του πίσω, χωρίς ταυτόχρονα να φανερωθεί. Του είπα ότι θα έπαιρνα έναν υπνάκο.
'Παίξε και για τους δύο μας' του λέω ' Παίξε, χωρίς να ανησυχείς που θα βλέπω. Θέλω να μάθω μετά πως τα πήγες.' Δεν υπολόγισα όμως στην διεστραμμένη αντίληψη τιμής του ανθρώπου αυτού" ολοκλήρωσε θλιβερά ο Νικ. "Μετά από περίπου μία ώρα με ταρακούνησε λέγοντας ' Νικ, το παιχνίδι αυτό παραείναι πολύ για μένα. Πρέπει να με αφήσεις να φύγω. Έχασα και άλλες 20.000 δολάρια'".
Εν καιρώ ο Νικ αποφάσισε ότι είχε έρθει ή ώρα να ξανα-αναμετρηθεί με τον Ρόθστάιν και τους φίλους του. Φυσικά επέλεξε το καλύτερο του παιχνίδι το σταντ πόκερ. Ο Ρόθσταιν κατάφερε να ξεφύγει από τα χέρια του Νικ με ένα από τα μεγαλύτερα - ίσως το μεγαλύτερο- κέρδη στο πόκερ. Αν και ο Νικ κέρδισε 70.000 χιλιάδες έχασε το μεγαλύτερο ίσως κόλπο στην ιστορία του πόκερ από τον Ρόθσταιν. Ήταν το άστρο του Ρόθσταιν πάλι ; Μετά το παιχνίδι αυτό ο Νικ πήγε για πρώτη φορά διακοπές. Πήγε σε μία απόμερη λίμνη στα βουνά Adirondacks.
Ολόκληρη την πρώτη μέρα, καθόταν στην καρέκλα της κατασκήνωσης στην λίμνη με ένα σκούρο διπλόπετο κοστούμι με παπιγιόν και γραβάτα, αφήνοντας τον ήλιο να διαρρέεται μέσα στο κοστούμι και τον φρέσκο καθαρό αέρα να του ελαφρύνει το μυαλό. Με υπερπληθώρα από τα στοιχεία της φύσης πάνω του, θα κοιμόταν ίσως περισσότερο από τις συνηθισμένες του τέσσερις ώρες, εάν ένας παράξενος θόρυβος από θρόισμα και οξύ μεταλλικό ήχο δεν προέκυπτε έξω από την τέντα του γύρω στις δύο μετά τα μεσάνυχτα.
Ξυπνώντας από βαθύ ύπνο λόγω του μεταλλικού ήχου - για τον οποίο ο Νικ πίστευε πάντα ότι τον προκάλεσε μία αρκούδα, αλλά που το θολωμένο από τον ύπνο αυτί του το παρερμήνευσε εκείνη την ώρα σαν θόρυβο από κροτάλισμα ζαριών -αντέδρασε με έκσταση σαν σε όνειρο " Παιδιά ! Παιδιά !" φώναξε, ψηλαφώντας τον δρόμο του μέσα στο σκοτεινό δάσος εκεί έξω, " Που είναι η δράση;"
Όταν συνειδητοποίησε που βρισκόταν, ο Νικ ήταν τόσο ταραγμένος ώστε στριφογύριζε άγρυπνος όλη την υπόλοιπη νύχτα και έφυγε νωρίς το πρωί για το Μανχάτταν. " Η φύση είναι γεμάτη από δόλο και κακότητα " πληροφόρησε κάποιους μπουκμέηκερ έξω από το ρεστοράν του Lindy's αργότερα " σας συμβουλεύω να μην έχετε καμία σχέση με αυτήν".
Σύμφωνα με έναν αστικό μύθο, ο Νικ κάποτε συνόδεψε τον 'Αλμπερτ Αϊνστάιν στο Λας Βέγκας. Τον συνέστησε στους φίλους του, οι οποίοι υπέθεσε ότι δεν γνώριζαν τον Αϊνστάιν, ως "ο μικρός ΑΙ από το Πρίνστον, που ελέγχει τη δράση στο Τζέρσευ!"